Πριν από λίγες μέρες στην Αθήνα γυναίκα αστυνομικού και μητέρα δέχθηκε ανηλεές γρονθοκόπημα και χαρακώθηκε στο πρόσωπο με αιχμηρό αντικείμενο, αφού ο «αγωνιστής» φώναξε στον συνεργό του «να η γυναίκα του μπάτσου».
- Από τον Φαήλο Μ. Κρανιδιώτη*
Το περασμένο Σάββατο λίγο πριν από τις 3 το πρωί άλλοι «αγωνιστές» στην Καλαμαριά με εμπρηστικούς μηχανισμούς, που τοποθέτησαν στην πιλοτή πολυκατοικίας, όπου ζει αστυνομικός με την οικογένειά του και στόχο τη μοτοσικλέτα και το αυτοκίνητό του, έκαψαν τελικά επτά αυτοκίνητα και πέντε μηχανές όλων των ενοίκων, ενώ οι φλόγες και οι πυκνοί καπνοί κάλυψαν την πολυκατοικία και παραλίγο να είχαμε μια τραγωδία τεραστίου μεγέθους. Μια οικογένεια με δυο παιδιά και ζευγάρι ηλικιωμένων εγκλωβίστηκαν από την πυρκαγιά στον πέμπτο όροφο της πολυκατοικίας. Ένοικοι στα μπαλκόνια ζητούσαν βοήθεια, αφού από τις φλόγες και τους καπνούς ήταν αδύνατον να κατεβούν από τις σκάλες στην έξοδο. Οι άνδρες της Πυροσβεστικής απεγκλώβισαν γυναίκα που δεν μπορούσε να αναπνεύσει και κρατούσε στην αγκαλιά της το μωρό της τυλιγμένο σε μια κουβέρτα, έχοντας κι αυτό εκτεθεί στους πυκνούς καπνούς. Άλλη ηλικιωμένη ένοικος, καρδιοπαθής, παρουσίασε πρόβλημα από τον τρόμο και όσα εισέπνευσε και διακομίστηκε με το ΕΚΑΒ σε νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης για τις πρώτες βοήθειες.
Όσοι οι ένοικοι της πολυκατοικίας τόσες και οι απόπειρες ανθρωποκτονίας που τελέστηκαν από τους γνωστούς άγνωστους κακοποιούς με ιδεολογικό μανδύα. Όταν δεν συλλαμβάνονται, η Αριστερά ψελλίζει για «προβοκάτορες», συχνά ξεχνώντας να καταδικάσει. Κάθε φορά όμως που συλλαμβάνονται, χωρίς ούτε μία εξαίρεση -μιράκολο! – είναι πάντα «αντιεξουσιαστές», «αγωνιστές του χώρου» και στην αρχή δειλά, ύστερα φόρα παρτίδα αρχίζει η συμπαράσταση. Κείμενα υπογραφών, αναρτήσεις, μάρτυρες υπεράσπισης, συχνά και από τον χώρο της κοινοβουλευτικής Αριστεράς, που εκφράζει την αλληλεγγύη της με αυτούς που κάνει τα γλυκά μάτια, ανταλλάσσει καφέ, ζάχαρη, δηλώσεις στοχοποίησης της Αστυνομίας, τσιτάτα ή οργανώνει πορείες και αυτοί έρχονται ως Τάγματα άλουστης Εφόδου να χτυπήσουν, να κάψουν, να βρομίσουν, να βανδαλίσουν και στη ζούλα, νύχτα και πισώπλατα, στη ΜΑΡΦΙΝ ήταν μέρα, να κάψουν αδιάκριτα ζωντανούς ανθρώπους.
Οι επιθέσεις σε αστυνομικούς, στις οικογένειές τους, στα σπίτια τους, στα αυτοκίνητά τους εντείνονται. Είναι αποτέλεσμα της συστηματικής στοχοποίησης της Αστυνομίας μετά την εργαλειοποίηση από τον ΣΥΡΙΖΑ και τις παραφυάδες του των περιστατικών της Νέας Σμύρνης. Ειδικά ο στρατός των τρολ στα κοινωνικά δίκτυα έσπειρε μίσος, με κάθε τρόπο, μαζί με δηλώσεις στελεχών, βουλευτών, δημοσιογραφούντων, έριξαν όση βενζίνη μπορούσαν στη φωτιά.
Στις σοβαρές χώρες, στις αληθινά δημοκρατικές οργανωμένες κοινωνίες, η επίθεση, οποιουδήποτε είδους, σε αστυνομικούς είναι βαρύτατα τιμωρούμενο ιδιώνυμο αδίκημα. Εμείς είμαστε η χώρα στην οποία διατελέσας πρωθυπουργός αναρωτήθηκε ειρωνικά «Τι κακό έχουν οι μολότοφ; Εξαρτάται από το σε ποια πλευρά πέφτουν»! Μια υγιής κοινωνία θα τον είχε αποβάλει όπως φτύνεις ένα σάπιο αμύγδαλο που έβαλες κατά λάθος στο στόμα σου.
Για πλημμελήματα πρέπει να το θες πάρα πολύ να πας φυλακή και πάλι σχεδόν αδύνατον να πας. Οι δράστες βανδαλισμών, ομαδικών επιθέσεων με ρόπαλα, πέτρες, κουκούλες, συλλαμβάνονται και την επομένη βολτάρουν πάλι έξω. Στα κακουργήματα οι μεγάλες ποινές είναι μόνον ονομαστικές, αφού ο πραγματικός χρόνος έκτισης είναι πολύ μικρότερος, με άδειες, πρόωρες υφ’ όρον απολύσεις και άλλα καλούδια. Το έγκλημα πλέον αρχίζει να συμφέρει και η προληπτική δύναμη του φόβου της ποινής έχει εξαϋλωθεί.
Τι θα κάνουμε λοιπόν; Τι θα κάνει το οργανωμένο κράτος, στο οποίο εκχωρήσαμε το μονοπώλιο της βίας, όταν εφαρμόζονται οι νόμοι από την Αστυνομία, για να μη φάμε ο ένας τον άλλο; Επρεπε να καεί το ζεύγος των γερόντων; Να γινόταν παρανάλωμα η οικογένεια με τα δυο παιδιά; Θα ξυπνούσαμε μόνον όταν η μητέρα με το μωρό της στην κουβέρτα γίνονταν λαμπάδα μέσα σε φριχτά ουρλιαχτά μπροστά στις κάμερες, για να δεχτεί γερή κλοτσιά στα οπίσθιά της η κυβέρνηση, που «σέβεται και τιμά την Αριστερά για τους αγώνες της»; Με το κλίμα που έχει διαμορφώσει η αριστερά στην απέλπιδα προσπάθειά της να κερδίσει ψήφους με το κοινωνικό μίσος ή τη διασπορά του ιού από τις εγκληματικές συγκεντρώσεις, είναι ζήτημα χρόνου να θρηνήσουμε θύματα. Τι θα κάνουμε λοιπόν; Μήπως θα φτιάξουμε άλλη μια Αστυνομία για να φυλάει την Αστυνομία και ύστερα άλλη μία ακόμη που θα φυλάει την Αστυνομία, που φυλάει την κανονική Αστυνομία και πάει λέγοντας;
Είναι η ώρα να γίνουμε σοβαρό κράτος. Ο κ. Χρυσοχοΐδης είναι ικανός υπουργός, το έχει αποδείξει σε δύσκολες περιστάσεις. Έχει όμως τα όρια που του θέτει ο προϊστάμενός του, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, και το νομοθετικό πλαίσιο.
Το πρώτο βήμα είναι να ονομάσουμε τον ηθικό αυτουργό, το άλλο άκρο της βίας, το κοκκινόμαυρο. Πολύ ευρύτερο, πιο δραστήριο και πιο επιθετικό από το εξουδετερωμένο μαύρο άκρο. Το αριστερό άκρο της βίας είναι αλώβητο, τροφοδοτείται από κόμματα εντός του Κοινοβουλίου, από έντυπα και ιστοσελίδες του «δημοκρατικού τόξου», τρομάρα του. Είναι αυτοί που χωρίς να παίξουν βλέφαρο, με θράσος χιλίων πιθήκων, τολμούν να ισχυρίζονται πως το μαχαίρι του Φύσσα ήταν κακό αλλά οι μολότοφ, τα πιστόλια, τα ρόπαλα, οι βόμβες των ιδεολογικά κοντοχωριανών συντρόφων τους είναι «καλές». Θέλει θράσος και διαστροφή να το υποστηρίζεις και έχουν μπόλικα και τα δύο.
Τι δέον γενέσθαι εκτός από το να δείξουμε την Αριστερά και να καθίσουμε στο σκαμνί τους εγκωμιαστές και υποστηρικτές της βίας και να τους απαγορεύσουμε τη συμμετοχή στις εκλογές εάν, λόγω και πράξη, δεν αποκηρύξουν τη βία ως πολιτικό μέσο;
Να θεσπίσουμε δρακόντειους νόμους κατά των εχθρών της Δημοκρατίας και της κοινωνικής ειρήνης. Επιείκεια, ελαφρυντικά , άδειες και υφ’ όρον απόλυση μόνο σε όσους συνεργάζονται και βοηθούν τις Αρχές στην εξάρθρωση των εγκληματικών οργανώσεων της βίας με πολιτικό μανδύα. Για τους υπόλοιπους πραγματική έκτιση πολυετών καθείρξεων και ισόβιας κάθειρξης, χωρίς ελαφρυντικά, χωρίς άδειες. Βαρύτερες ποινές όταν στόχος είναι αστυνομικοί και όργανα του κράτους. Τα ισόβια να είναι ισόβια και με παροχή εργασίας, ως υποχρέωση και όχι ως προνόμιο και ευεργέτημα. Το ίδιο να ισχύει σε ομαδικές επιθέσεις εναντίον οποιουδήποτε πολίτη, να τελειώσουμε με τα λιντσαρίσματα από αγέλες, και βανδαλισμούς μνημείων και προσβολή εθνικών και θρησκευτικών συμβόλων. Στις δύο τελευταίες περιπτώσεις αφαίρεση της ελληνικής ιθαγένειας, διαγραφή από τα μητρώα και απέλαση.
Οφείλουμε να τελειώσουμε με τον οργανωμένο γενιτσαρισμό και να προστατεύσουμε την κοινωνική ειρήνη, τα όργανα του κράτους και τη Δημοκρατία. Και αυτό δεν γίνεται με το να χαϊδεύουμε το έγκλημα, να συζητάμε με κακοποιούς το «δικαίωμά» τους να εγκληματούν και να θεωρούμε τους ηθικούς αυτουργούς και υποστηρικτές τους νόμιμους παίκτες του πολιτικού συστήματος. Οποιος θέλει να παίξει «επανάσταση» ως Νετσάγεφ από τις εκπτώσεις, αν το κάνει, να ξέρει πως τον περιμένει ο Κορυδαλλός ή το χώμα. «Επανάσταση» πάντως, ήτοι εμπρησμοί, φόνοι, φθορές, βανδαλισμοί, προσβολές της Σημαίας και της Ορθοδοξίας, με την άδεια της Αστυνομίας και ανοχή της κυβέρνησης, δεν μπορούν να εξακολουθήσουν να έχουν το κράτος διστακτικό παρατηρητή. Αν δεν το κάνουμε τώρα, θα μας υποχρεώσει μια επερχόμενη τραγωδία…
