Θα μείνουν στο μυαλό μου οι δύο τελευταίες επικοινωνίες μας: Η πρώτη διά ζώσης στην οικία του στου Παπάγου.
- Από τον Μανώλη Κοττάκη
Μου έδειξε με καμάρι τη στολή του υποστρατήγου που είχε «ραφτεί» στα μέτρα του. Του είχε στείλει ο αρχηγός ΓΕΕΘΑ τους… ραφτάδες του Πενταγώνου και ήταν ακριβώς στα μέτρα του. Sur mesure. Έλαμπαν τα μάτια του από χαρά! Μου τραγούδησε το «φεγγαράκι μου» και μου εξομολογήθηκε ποια ακίνητά του στην Πάτρα και την Αθήνα κληροδότησε στις Ενοπλες Δυνάμεις.
Η τελευταία μας επικοινωνία έγινε προ εβδομάδων. Στο κινητό. Ηταν χαρούμενος που το παράδειγμά του έπιασε τόπο και αναγνωρίστηκε από όλο τον Τύπο μετά τις αποκαλύψεις μας. Τον καταλάβαινα μετά δυσκολίας, είχαμε δυσκολία στην επικοινωνία, αλλά αυτά που έπρεπε να καταλάβω τα κατάλαβα. Με ενημέρωσε ότι μου στέλνει μια εφημερίδα του Χολαργού που εκδίδει ο έμπειρος Ανδρέας Δεληγιάννης και ότι περιέχει ένα σημείωμα του ΑΓΕΕΘΑ. Και έκλεισε το τηλέφωνο ως εξής: «Τους το έχω πει στο Πεντάγωνο, πες το κι εσύ: Θέλω στο φέρετρο να είμαι ξυπόλητος!!!»
Κατάλαβα πως ήταν ο αποχαιρετισμός. Λίγο μετά εισήχθη στο 401. Δεν πρόλαβε να συναντήσει τον πρωθυπουργό. Δύο φορές αναβλήθηκε η προγραμματισμένη μετάβασή του στο Μαξίμου. Νιώθω ευλογημένος που πρόλαβα να τον γνωρίσω. Και ο καλύτερος τρόπος να τον αποχαιρετήσω είναι να αναδημοσιεύσω σήμερα αυτό που ένιωσα όταν τον είδα πρώτη φορά. Προ έτους. Πολύ αργά, πολύ νωρίς!
Έγραψα λοιπόν: «Πώς γίνεται να δακρύσεις χωρίς να κυλήσει ούτε ένα δάκρυ μέσα από τα μάτια σου; Γίνεται; Δεν γίνεται! Και όμως τα κατάφερα. Δάκρυσα χωρίς να με καταλάβει κανείς. Την Τετάρτη το μεσημέρι παρέστην σε μια συγκινητική τελετή που έγινε στον έβδομο όροφο της Αθηναϊκής Λέσχης.
Ο αγαπητότατος Πρόεδρος και αναμορφωτής της κ. Κυριάκος Κουκουλομάτης, σμήναρχος ε.α., στενός συνεργάτης του βασιλέως, είχε την καλωσύνη να με προσκαλέσει στην εκδήλωση της ονοματοδοσίας της αίθουσας και της αποκάλυψης του πορτραίτου του Ιάκωβου Τσούνη. Του νεώτερου βετεράνου του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Του Ελληνος που πολέμησε τους Ιταλούς στα 16 του.
Ο τιμώμενος 96 ετών σήμερα, εφοπλιστής, με υποδέχθηκε στην είσοδο της αίθουσας όπου είχε αφιχθεί ήδη εκεί η πολιτική και στρατιωτική ηγεσία του Πενταγώνου, στο σύνολό της: Παναγιωτόπουλος, Στεφανής, Φλώρος, συν ο Λευτέρης Οικονόμου. “Είσαι θρασύς δημοσιογραφικώς! Με την καλή έννοια!” με “επιτίμησε” με… χειραψία σκασμένος στα γέλια.
Ομολογώ δεν ήμουν ενημερωμένος για την προσφορά αυτού του μεγάλου ευεργέτη στις Ένοπλες Δυνάμεις μας και δεν θα μάθαινα ποτέ τίποτε, αν ο υφυπουργός Αμυνας Αλκιβιάδης Στεφανής δεν μου αποκάλυπτε με λεπτομέρειες (μέσα στο ασανσέρ κατά την αναχώρησή μας από την Λέσχη) τις καλωσύνες αυτού του Μεγάλου Μωραΐτη.
Μου έκανε ισχυρότατη εντύπωση το γεγονός ότι σε μια μέρα φορτωμένη με προκλήσεις της Αγκυρας, όπως η Τετάρτη που μας πέρασε, η πολιτική ηγεσία του Πενταγώνου τού αφιέρωσε τρεις ολόκληρες ώρες. Οι οποίες έκλεισαν με προσευχή! Με τον Παναγιωτόπουλο να μιλά κρατώντας σφικτά από το χέρι τον Τσούνη. Ρώτησα, λοιπόν, τον υφυπουργό γιατί. Δεν θα επεκταθώ πολύ. Η απάντηση Στεφανή τα εξηγεί όλα!
Το ποσό που έχει διαθέσει για την ενίσχυση των Ενόπλων μας Δυνάμεων αυτός ο σύγχρονος ευεργέτης τα τελευταία τριάντα χρόνια είναι οκταψήφιο. Ίσως αυτό το ποσό να προσεγγίζει τις δωρεές που έκανε όλο το επιχειρείν για τον Covid-19. Ο Πρωθυπουργός θα έπρεπε να τον είχε ήδη συναντήσει.Οπως μου εξομολογήθηκε ο κύριος Στεφανής, μόλις του διατυπώνεται ένα αίτημα για την αγορά αναγκαίου εξοπλισμού (διόπτρες π.χ.), ο κ. Τσούνης δεν ολιγωρεί δευτερόλεπτο. Περιμένει τους αξιωματικούς την επομένη το πρωί σε Τράπεζα των Βορείων Προαστίων για να μεταβιβάσει το αιτούμενο ποσό. Αμέσως; Αμέσως! “Τα χρήματα που έχεις κερδίσει από την δουλειά σου στην Ναυτιλία δεν σου ανήκουν. Ανήκουν στον κόσμο όλο” του είχε πει στα νιάτα του ο πατέρας του, ο οποίος του είχε δώσει μια ακόμη συμβουλή που τον όρισε: “Να μάθεις να ντρέπεσαι!”
Πώς να μην κυλήσει λοιπόν δάκρυ μέσα μου σαν άκουγα τον Ιάκωβο Τσούνη να μας διηγείται τις παρακαταθήκες του… Πώς να μην “κλάψω” ακούγοντας αυτόν τον μέγιστο να μας απαγγέλλει με δυνατή φωνή συγκινημένος το “Φεγγαράκι μου λαμπρό” και το “Στων Ψαρών την ολόμαυρη ράχη”; Οιοσδήποτε άλλος το επιχειρούσε θα ακουγόταν γραφικός. Μα, διάβολε, ο κύριος Ιάκωβος ήταν γνήσιος. Εβλεπες μπροστά σου έναν 96χρονο να απαγγέλλει με φλόγα, λάμψη και με ορμή 6χρονου! Πώς τα κατάφερνε άραγε;
Είπε και άλλα πολλά προχθές στο εθνικό σεμινάριο που μας έκανε δωρεάν ο κύριος Τσούνης. Για τους διαλόγους του με τον Ντε Γκωλ σε τελετές απόδοσης τιμής στους βετεράνους του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Για το “ευχαριστώ” του μεγάλου Γάλλου ηγέτη προς τους Έλληνες “που μας βοήθησαν να απαλλαγούμε από τον τύραννο Χίτλερ”. Για τους διαλόγους του με τον Μπιλ Κλίντον και τον στρατηγό Σιακασβίλι που του είπαν -ο πρώτος- πως “εσείς οι Έλληνες ουδέποτε προσήλθατε ομονοούντες για να εισπράξετε τις οφειλές σας”. Για να τους απαντήσει ο ετοιμόλογος Τσούνης “μα και εσείς δεν θελήσατε ποτέ να μας συμφιλιώσετε!”.
Μα αυτό που με συγκλόνισε πιο πολύ από όλα είναι η μείζων αυτοεκτίμησή του για την ελληνική μας καταγωγή και η αγωνία του για την εθνική ενότητα. Η πρώτη εξεφράσθη με έναν σπουδαίο τρόπο: “Παρακαλώ διασώστε το: Είμεθα τιτλούχοι εμείς οι Έλληνες. Αυτό είναι το όνομα του καθενός μας: Ελλην!” μας είπε. Η δεύτερη εξεφράσθη επίσης με έναν σπουδαίο τρόπο. Εδώ και είκοσι χρόνια έχει παραγγείλει τον τάφο του πάνω στον οποίο θα υπάρχει η επιγραφή-παρότρυνση “Ελληνες, ομονοείτε!”. Ο Τσούνης μίλησε τρεις φορές αυτή την άγια ημέρα και συνεχώς χρησιμοποιούσε το επίθετο “Ηνωμένοι”. Πρέπει να είμαστε Ηνωμένοι.
Έφυγα “γεμάτος” από την εκδήλωση τιμής στον Ιάκωβο Τσούνη στην Αθηναϊκή Λέσχη. Υβρισα τον εαυτό μου που έως τώρα δεν βρήκα τον χρόνο να ανταποκριθώ στην πρόσκληση του σπουδαίου αυτού Ελληνα και να τον επισκεφθώ στην οικία του στου Παπάγου. Ο Κουκουλομάτης έχει δίκαιο που επιμένει. Αποζημιώθηκα παρά ταύτα από όσα είπε δημοσία για την εφημερίδα μας: “Δεν πουλάτε 200.000 φύλλα, κύριε Κοττάκη, το ξέρουμε! Πουλάτε όμως πνεύμα και αλήθεια!” Μεγαλύτερο παράσημο δεν μας έχει απονεμηθεί. Ας είναι καλά ο Ιάκωβος Τσούνης. “Άξιος”, όπως είπε και ο Υπουργός Αμυνας Νίκος Παναγιωτόπουλος. “Άξιος!”»
