Δεν είμαι βέβαιος ποιος είχε τη λαμπρή ιδέα να τιμήσει τη μνήμη των Γερμανών ναζί στον τόπο των εγκλημάτων τους, που τελικά μάλλον θα ακυρωθεί
- Του Γιώργου Χαρβαλιά
Οι Κρητικοί, ξέρετε, είναι φιλόξενοι άνθρωποι. Αυστηροί και σκληροί στον δικό τους κώδικα τιμής, αλλά ανεκτικοί με τους ξένους. Το αποδεικνύουν χρόνια τώρα με τη φιλική υποδοχή κάποιων απογόνων των ναζί που καταφθάνουν σε ορδές για τουρισμό στη Μεγαλόνησο. Κανείς δεν έθεσε θέμα για αυτή την ειρηνική απόβαση, ούτε και σε παλαιότερες εποχές, όταν οι μνήμες ήταν νωπές.
Οι Κρητικοί δεν αναζητούν οικογενειακές ευθύνες στους Γερμανούς ούτε ψάχνουν το γενεαλογικό δέντρο καθενός που επισκέπτεται το νησί. Αρκεί να μην τολμήσει κάποιος να θίξει τη μνήμη των δικών τους προγόνων. Γιατί τότε ποιος τους είδε και δεν τους φοβήθηκε.
Αν λοιπόν επιχειρήσει κάποιος, νοσταλγός των ναζί, συγγενής των κατακτητών της Κρήτης ή απλώς ηλίθιος, να πατήσει το πόδι του στο νησί για να «τιμήσει» τις σφαγές αμάχων, εξ ονόματος των σφαγέων, θα έχει την τύχη που του αξίζει. Στην καλύτερη περίπτωση θα τον γιαουρτώσουν και θα τον χώσουν στο επόμενο καράβι. Στη χειρότερη, ούτε θέλω να σκεφτώ τι μπορεί να συμβεί. Το ερώτημα είναι όμως τι θα μπορούσε να εξυπηρετεί μια τέτοια ύβρις. Την ευρύτερη προσπάθεια αναθεωρητικής «αφήγησης» της Ιστορίας με στόχο να αμβλυνθούν οι μνήμες από τα εγκλήματα των ναζί; Την ειδικότερη προσπάθεια αλλοίωσης της πραγματικότητας γύρω από τη Μάχη της Κρήτης, όπως αυτή δρομολογήθηκε με τις ανυπόστατες θεωρίες του αναιδούς Γερμανού ιστορικού Χάιντς Ρίχτερ; Τη βούληση της Γερμανίας να αποδυναμωθεί η διεκδίκηση των πολεμικών επανορθώσεων; Όλα μαζί;
Όπως και να έχει το πράγμα, πρόκειται για μία προσβολή που είναι αδύνατο να μείνει αναπάντητη. Γιατί, εκτός από την αξιοπρέπεια των Κρητικών, θίγει και τον ίδιο τον κώδικα στρατιωτικής τιμής. Ποτέ δεν αποδίδεις τιμές σε δολοφόνους αμάχων, γυναικών και μικρών παιδιών. Και αυτά ακριβώς έκαναν οι Γερμανοί αλεξιπτωτιστές στην Κρήτη. Ξέσπασαν στον πληθυσμό επειδή είχαν την ψευδαίσθηση, λόγω της αντίθεσης στον Μεταξά και στη μοναρχία, ότι θα τους υποδεχτεί με αγκαλιές και λουλούδια. Ξέχασαν ότι οι Κρητικοί πάνω απ’ όλα ήταν Έλληνες. Κι όταν το κατάλαβαν, έσπευσαν να τους εκδικηθούν ξεκληρίζοντας όποιον έβρισκαν μπροστά τους.
Οι Γερμανοί ντρόπιασαν τη στρατιωτική στολή στην Κρήτη και παντού όπου πολέμησαν με τη σημαία του Χίτλερ. Και ο γερμανικός λαός ήταν συμμέτοχος στο έγκλημα. Στο τέλος του πολέμου το ναζιστικό κόμμα μετρούσε 8.500.000 μέλη.
Η ευθύνη ήταν συλλογική. Τελεία και παύλα. Όσοι νομίζουν ότι η Ελλάδα, ως επίδοξη γερμανική αποικία που κατάντησε με τις ευλογίες των πολιτικών της, οφείλει να καταπίνει και προσβολές στη μνήμη των προγόνων της απλά υποτιμούν τους Κρητικούς.
