Γνώρισα τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τον Νίκο Δένδια το 2004. Τότε εξελέγησαν και οι δύο πρώτη φορά στη Βουλή.
- Από τον Μανώλη Κοττάκη
«Εγώ δεν πρόκειται να κάνω διορισμούς στο Δημόσιο! Όποιος μου ζητά βοήθεια θα του βρίσκω, αν μπορώ, εργασία στον ιδιωτικό τομέα. Είμαι φιλελεύθερος!» μου είπε, θυμάμαι, ο Κυριάκος καθώς με αποχαιρετούσε κατά την πρώτη μας συνάντηση. Μου άρεσε αυτό που άκουσα.
Τον Δένδια τον γνώρισα στη Βουλή, αλλά αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν η αντίδρασή του, νέος υπουργός Δικαιοσύνης τον Μάιο του 2009, όταν το υπουργείο Εξωτερικών επιχείρησε να του φορτώσει ευθύνες για την απόδραση των Χριστοφοράκου – Καραβέλα (κάτι που στοίχισε την πρωτιά στη Ν.Δ. στις ευρωεκλογές του 2009). Αν και βουλευτής περιφέρειας, ο Δένδιας δεν «μάσησε». Μου έδωσε τότε μια συνέντευξη στον «Ελεύθερο Τύπο», στον οποίο ήμουν αρχισυντάκτης πολιτικού, και «άδειασε» μεγαλοπρεπώς και το ΥΠΕΞ και την ηγεσία του. Εντυπωσιάστηκα και εδώ.
Θυμίζω αυτές τις δύο μικρές ιστορίες από το παρελθόν για να σας εισαγάγω στο σημερινό θέμα. Θεώρησαν πολλοί μετά την εντυπωσιακή εμφάνιση Δένδια στην Αγκυρα ότι μπορεί να επαναληφθεί στις μέρες μας η ρήξη Μητσοτάκη – Σαμαρά του 1990-1993. Και ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν λαϊκιστή υπουργό Εξωτερικών που τα κάνει για εσωτερική κατανάλωση.
Θα σας πω στο τέλος αυτού του σημειώματος τι έχουμε, αλλά προηγουμένως πρέπει να σας περιγράψω τι ακριβώς συμβαίνει. Μητσοτάκης και Δένδιας δεν είναι φίλοι. Σπανίως υπάρχει φιλία στην πολιτική που να αντέχει στον χρόνο. Είναι όμως δύο πολιτικοί που διακρίνονται για τη μεθοδικότητα και τον επαγγελματισμό τους. Και αν χρειαστεί να δειπνήσουν μετά συζύγων για να λύσουν παρεξηγήσεις τύπου Σουρανή – Τελανιάν, ο Κυριάκος καλεί. Αν αναζητήσει κανείς όλες τις δημόσιες παρεμβάσεις Δένδια στο εξωτερικό (τελευταία στη Βοσνία / Ερζεγοβίνη), θα διαπιστώσει ότι επικαλείται συνεχώς όχι απλώς τον πρωθυπουργό, αλλά την «εντολή του».
Ο δε Μητσοτάκης αφήνει εσχάτως στον υπουργό του ζωτικό χώρο για πρωτοβουλίες, διότι γνωρίζει ότι είναι προς το συμφέρον της κυβέρνησης. Ιδεολογικά ο Κυριάκος επιθυμεί σαφώς να είναι περισσότερο κεντρώος και φιλελεύθερος από το κόμμα του (ακόμη και στα εξωτερικά), δεχόμενος εισηγήσεις από ένα περιβάλλον ξένο προς τη Ν.Δ. Κάθε φορά που πρέπει όμως να λάβει αποφάσεις και να κάνει push backs για το Προσφυγικό, προκειμένου να ανακόψει τα push in του Ερντογάν, κάθε φορά που πρέπει να ακούσει τον Παναγιωτόπουλο, τον Φλώρο και τον Πετράκη, όχι τον Ροζάκη και τον Αποστολίδη, για το τι θα κάνει στο Αιγαίο, κάθε φορά που πρέπει να σταθμίσει πώς θα φερθεί στην Εκκλησία σε μια κρίσιμη στροφή της πανδημίας, στο τέλος πράττει «συντηρητικά» και «κεντροδεξιά».
Γι’ αυτό, παρά τη φιλοδοξία του να κάνει τη Ν.Δ. κεντρώα, οι δημοσκοπήσεις (GPO) τη θεωρούν, παρά τον τόσο… φιλελευθερισμό, κατά 50% δεξιά και κατά 35% κεντροδεξιά. Κεντρώα μόλις 8%. Το πρόβλημα του πρωθυπουργού είναι ότι ενώ συνήθως κάνει το σωστό, κόντρα στις πεποιθήσεις του περιβάλλοντός του, αυτό δεν «περνά» με ένταση στον πολιτικό λόγο του. Γι’ αυτό και η Ν.Δ. είχε πρόβλημα στα δεξιά της.
Ο Νίκος Δένδιας είναι μια περίπτωση διαφορετική. Κατάγεται από οικογένεια ιερέων, η ρίζα του είναι από τους Παξούς αλλά και από τη Χειμάρρα της Βορείου Ηπείρου, ο πατέρας του ήταν στον ΕΔΕΣ με τον Ναπολέοντα Ζέρβα, ο ίδιος ήταν μέλος της ΟΝΝΕΔ στα νιάτα του, οι χάντρες στο κομπολόι του είναι μικρές ελληνικές σημαίες, γενικώς οι ροπές είναι δεξιές. Παρά ταύτα δεν επηρεάζεται από τις μνήμες, ούτε προσφέρεται για λάβαρο της ελληνικής Ακροδεξιάς, όπως έδειξε η στάση του απέναντι στη Χρυσή Αυγή. Στο γραφείο του έχει τα πορτρέτα του Βενιζέλου και του Καραμανλή. Ο λόγος που εκφώνησε ενώπιον του εμβρόντητου Νταβούτογλου ήταν εθνικός και πατριωτικός, χωρίς μίσος. Μόνο γεγονότα.
Ο υπουργός Εξωτερικών είναι ένας διεθνής συστημικός πολιτικός. Δεν ζητά, τον ζητούν. Ζήτησε να τον δει ο νέος υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Άντονι Μπλίνκεν. Ζήτησε να τον δει ο πρόεδρος της Αλβανίας Εντι Ράμα. Ζήτησε να τον δει ο πρόεδρος Ερντογάν. Έχει άριστη σχέση με τον Σόιμπλε, τους επερχόμενους «Πρασίνους» και το διεθνές επιχειρηματικό κεφάλαιο που δραστηριοποιείται στη χώρα μας. Δεν πρόκειται να γίνει αποσταθεροποιητικός παίκτης ούτε για τον πρωθυπουργό του ούτε για τη συμμαχία.
Το πρόβλημα για τον πρωθυπουργό, που έχει εξίσου σημαντικά διεθνή ερείσματα, δεν είναι ο Δένδιας, ο οποίος με την πείρα του από τα υπουργεία Δικαιοσύνης, Δημόσιας Τάξης, Ανάπτυξης είναι πλήρης και προσθέτει υπεραξία. Το πρόβλημα είναι το σημιτικό περιβάλλον του κυρίου Μητσοτάκη, το οποίο όσο ανεβαίνει η μετοχή του υπομονετικού Δένδια τόσο αισθάνεται την προοπτική ότι ακυρώνεται ο ρόλος του. Οι καλές του υπηρεσίες. Μέχρι τελικής εξουδετερώσεώς του, καθώς πλέον γίνεται συνείδηση της κοινωνίας ποια είναι η σωστή εθνική γραμμή.
Η επίθεση Δένδια στην Αγκυρα είχε ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα. Ο Τσαβούσογλου αποκήρυξε τη Χάγη, το ιδεολόγημα του κυρίου Ροζάκη, του κυρίου Αποστολίδη, του κυρίου Ηρακλείδη, του κυρίου Ντόκου και εντέλει του ενορχηστρωτή του παρασκηνίου κυρίου Σημίτη. Η εξέλιξη αυτή είναι περισσότερο φρικτή γι’ αυτό το σύστημα, όταν υποψιάζεται ότι ο Δένδιας δεν αυτοσχεδίασε, αλλά ήταν σε απόλυτο συντονισμό γι’ αυτή του την πρωτοβουλία, πλην του πρωθυπουργού, και με τον συμμαχικό παράγοντα.
Η Ελλάς παίζει σε αυτή τη στροφή το χαρτί του αφοσιωμένου συμμάχου που ζητά ανταλλάγματα έναντι της ανεμοδούρας Τουρκίας. Η εποχή που η Ελλάς υπέγραφε κάθε χαρτί που της πήγαινε ο Πάιατ -επί ΣΥΡΙΖΑ- πάει, τέλειωσε. Η συνειδητοποίηση του σημιτικού μπλοκ ότι μπορεί να χάσει την επιρροή που με τόσο κόπο κατοχύρωσε στο σύστημα Κυριάκου το έκανε να λειτουργήσει σπασμωδικά το Σαββατοκύριακο. Οι νενέκοι βγήκαν στον αφρό σε έτος εορτασμού ανεξαρτησίας.
Οι μισοί έδιναν δίκιο στον Τσαβούσογλου και άδικο στον Δένδια (!), άλλοι ταύτιζαν τον Καραμανλή με τον Δένδια για να ανακαλύψουν σχέδια υπονόμευσης του Κυριάκου (μακράν από την αλήθεια), άλλοι συνέδεαν Καραμανλή – Τσίπρα – Δένδια, επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ επαίνεσε τον υπουργό Εξωτερικών, γενικώς ό,τι του φανεί του λωλοστεφανή.
Δύο από τα συγκροτήματα που πρωταγωνίστησαν σε αυτές τις αθλιότητες να δίνουν δίκιο στον Νταβούτογλου έχουν, σημειωτέον, οικονομικά νταραβέρια με την Τουρκία. Αυτό είναι το πρόβλημα λοιπόν! Ο Δένδιας ακύρωσε τον σημιτισμό, με τον Μητσοτάκη τα πάνε εξαιρετικά. Το πρόβλημα είναι ότι πρωθυπουργός και ΥΠΕΞ αλληλοσυμπληρώνονται σε αυτή τη φάση και η Ελλάς παίζει εξαιρετικά όλα τα χαρτιά της στην Αμερική, στην Ευρώπη, στη Μέση Ανατολή. Με στόχο να βγει κερδισμένη στο παιχνίδι αναδιανομής της Μεσογείου.
Τώρα, αν αυτό δυσαρεστεί τους επαγγελματίες του συμβιβασμού, περαστικά τους. Διεκδίκησαν να αλώσουν μια παράταξη της οποίας τους κώδικες δεν γνωρίζουν. Δύο χαστούκια στη σειρά, ένα από τον Καραμανλή και ένα από τους Δένδια – Μητσοτάκη, είναι πολλά σε σύντομο χρονικό διάστημα για μια τόσο μεγάλη… επένδυση.
