Όσοι εκ των Ελλήνων έχουν τη δυνατότητα να συναναστρέφονται με Τούρκους διανοουμένους, καλλιτέχνες ή ακαδημαϊκούς εκπλήσσονται από την αγάπη που εκφράζουν όλοι αυτοί για την πατρίδα τους.
- Από τον Αλκιβιάδη Κ. Κεφάλα*
Η συντριπτική πλειονότητα των Τούρκων πολιτών, ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων, με έξυπνο και μη προσβλητικό τρόπο, πάντα θα αναφέρουν στις συνομιλίες τους ότι «οι Τούρκοι αποτελούν μία από τις πέντε σημαντικότερες εθνότητες του πλανήτη». Στον αντίποδα τοποθετείται η αντίστοιχη θέση των Ελλήνων κομματικών κηφήνων στο εσωτερικό ή άλλων που εκπροσωπούν τη χώρα στις πολυπληθείς επιτροπές στις Βρυξέλλες ή σε διεθνείς οργανισμούς. Η απέχθειά τους για τη χώρα τους μπορεί να αναδειχτεί μέσα από απορία Ελληνα τεχνοκράτη στις Βρυξέλλες περί «μη πρόσκλησης Ελλήνων σε ιδιωτικές κοινωνικές εκδηλώσεις μελών των επιτροπών της Κομισιόν».
Η απάντηση αφορούσε τη χαρακτηριστική συμπεριφορά των κηφήνων στις κοινωνικές συναναστροφές επειδή «δεν γνωρίζουν καλά αγγλικά, είναι βαρετοί και κατηγορούν την πατρίδα τους». Η στάση τους προφανώς αντανακλά την πολιτική ορθότητα του μεταπολιτευτικού Homo Pasocus Hellenicus, όπου η πατρίδα, η ιστορική συνέχεια και το έθνος ταυτίζονται με τον φασισμό. Συγκρίνοντας τις εκ διαμέτρου αντίθετες πολιτικές συμπεριφορές των δύο λαών, όπως αυτές ενισχύονται και μέσα από τις αναρτήσεις της κυρίας Πελώνη ή από τις δηλώσεις των υπουργών του «σημιτικού ΠΑΣΟΚ» που ευδοκιμούν στη Ν.Δ., φαίνεται ότι ο ανθελληνισμός και η πολιτική μιζέρια αποτελούν την κυρίαρχη ιδεολογία στην Ελλάδα.
Ο συστημικός ανθελληνισμός στην Ελλάδα και ο παντουρανισμός στην Τουρκία έχουν ερμηνευτεί μέσα από την ιστορική εξέλιξη των δύο χωρών τα τελευταία 100 χρόνια. Σε αντίθεση με την ελληνική ιδεολογική έρημο, η Τουρκία είχε την αγαθή τύχη να βιώσει πληθώρα ιδεολογικών αντιπαραθέσεων, με σημαντικότερη τη σύγκρουση μεταξύ κεμαλικής και «θρησκευτικής άποψης (Milli Görüş)», με την τελευταία να επικρατεί στο θυμικό των Τούρκων. Οι ρίζες της θρησκευτικής άποψης ανάγονται στην περίοδο της εγκατάστασης των Οθωμανών στη Μικρά Ασία, επειδή τότε εμπεδώθηκε η ψυχολογία του «κατακτητή» στη συνείδηση των νομαδικών φυλών, οι οποίες, αφού πρώτα εγκαταστάθηκαν σε μια γεωγραφική περιοχή που δεν τους ανήκε και οικειοποιήθηκαν έναν πολιτισμό με τον οποίο δεν ήταν οικείοι, ανέπτυξαν σταδιακά την «αυτοπεποίθηση», το «μεγαλείο» και τη «φυλετική υπεροχή» ως μια αποτελεσματική γραμμή άμυνας (Χρήστου Τεάζη, «Η δεύτερη Μεταπολίτευση στην Τουρκία»). Επιπροσθέτως, η «κατάκτηση» ενισχύθηκε και από το θρησκευτικό συναίσθημα επειδή ο πιστός έχει καθήκον απέναντι στο θείο να εντάξει τα κατακτημένα εδάφη στο Ισλάμ (Darul Islam)». Ο θρησκευτικός πόλεμος (Τζιχάντ) προσδιορίζεται εννοιολογικά από τη ρίζα «ceht», που σημαίνει «προσπάθεια», και συνεπώς η «κατάκτηση» μέσω της διαρκούς «προσπάθειας» έχει βαθιά εισχωρήσει στον τουρκικό ψυχισμό.
Αυτός είναι και ο λόγος που ο τουρκικός λαός δεν έχει ακόμα συνέλθει ψυχολογικά από την τραυματική εμπειρία που του προκάλεσαν η Επανάσταση του 1821 και η μικρασιατική εκστρατεία.
Η Τουρκία, λόγω της αναβίωσης του πρώιμου νομαδικού πνεύματος του κατακτητή, αδυνατεί να κατανοήσει την ελληνική κυριαρχία στο Darul Islam ως μια ιστορική εξέλιξη. Τα αρνητικά στερεότυπα, το θρησκευτικό συναίσθημα και η αίσθηση του μεγαλείου είναι βαθιά ριζωμένα στο θυμικό του τουρκικού λαού και ευθύνονται για τη διαρκή επιδίωξη της «ταπείνωσης του Ελληνισμού» και την κατάκτηση των εδαφών του, με αποτέλεσμα η Τουρκία να επιζητά την αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάννης πριν από την επέτειο των 100 χρόνων από την ίδρυση της τουρκικής δημοκρατίας.
Η επίσκεψη του κ. Δένδια στην Τουρκία αφενός εξαΰλωσε τα ελληνικά φοβικά σύνδρομα και αφετέρου επέφερε πλήγμα στην αίσθηση της «βεβαιότητας της αυτοπεποίθησης και του μεγαλείου» της Τουρκίας. Πράγματι, η προσεκτική ανάγνωση του τουρκικού και διεθνούς Τύπου αποδεικνύει ότι για πρώτη φορά στη διπλωματική ιστορία της τουρκικής δημοκρατίας ένας Ελληνας διπλωμάτης τραυμάτισε τον τουρκικό ψυχισμό στην κοιτίδα του, πλήττοντας τη σημαντικότερη συνιστώσα της τουρκικής ισχύος, που είναι το αίσθημα της εθνικής αυτοπεποίθησης και υπεροχής.
Επιπροσθέτως, ο κ. Δένδιας, διαφοροποιούμενος από τα πλείστα των «πράσινων, ροζ, και γαλάζιων ανθελληνικών παρδαλών εξωτικών πτηνών που ξεχειμωνιάζουν στη Ν.Δ. του κ. Μητσοτάκη», ανέδειξε την «καθαρότητα του ιδιωτικού του βίου» με το να διατηρήσει την αξιοπρέπειά του στην Αγκυρα και συνεπώς να αποδείξει ότι δεν είναι εκβιάσιμος από τις γερμανικές και τις τουρκικές μυστικές υπηρεσίες. Ο κ. Δένδιας επίσης απέδειξε ότι διαθέτει τις κατάλληλες περγαμηνές και τον «τίτλο ευγενείας» ώστε να είναι σε θέση να διεκδικήσει την αρχηγία της Ν.Δ. όταν θα έλθει το πλήρωμα του χρόνου. Άλλωστε, κανένας δεν μπορεί να γίνει θεριό αν δεν κατορθώσει να φάει άλλο, μεγαλύτερο θεριό.
*Διδάκτωρ Φυσικής του Πανεπιστημίου του Manchester, UK, δ/ντής Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών
