Η Ελλάδα κυβερνάται από ανθρώπους οι οποίοι δεν αγαπούν τον τόπο των προγόνων τους και ουδόλως έχουν γαλουχηθεί εκ των ναμάτων του παρελθόντος των αγίων και των ηρώων, δεδομένου ότι ουδέποτε είχαν αγνή ψυχή και πυρωμένο σθένος να τηρούν απαρεγκλίτως τις αρχές τους και να μάχονται διαπρυσίως προς την σιδηράν προάσπιση των αξιών τους, έμπλεοι αγάπης και αφοσίωσης, ως έδει.
- Από τον Χαράλαμπο Β. Κατσιβαρδά*
Η ως άνω φράση ονομάζεται δίψα για την ελευθερία, αρξαμένης, διά την ανεξαρτησία του έθνους, της κοινωνικής και προσωπικής ελευθερίας έως τον νόστο για την ελευθερία του ήθους, ήτοι την οντολογική αναγέννησή μας καθ’ ημέρα και καθ’ ομοίωση προς τον θυσιασθέντα Δημιουργό μας.
Σήμερον έχουμε περιέλθει εις μία μορφή τρίτου παγκοσμίου πολέμου, με ειρηνικά μέσα, όπου οι λαοί εξοντώνονται παντοιοτρόπως, τα έθνη κράτη καταρρέουν και η μετανάστευση που επιδοτείται, ωσεί ενεργούμενος υβριδικός πόλεμος, θα αποτελέσει οσονούπω γεωπολιτικό πολιορκητικό κριό διά την εθνοπολιτική ανδιάταξη της ήδη καθημαγμένης Ευρώπης.
Η Ελλάς δεν αντιλαμβάνεται ποιος είναι ο υπερεθνικός ιθύνων νους των κοσμοεξουσιαστών και των παγκοσμίως υποζυγίων του, η εξουσία του οποίου επιβάλλεται καταδήλως πραξικοπηματικά, ποδοπατώντας παν ψήγμα της συνταγματικής εννόμου τάξεως, συνθλίβοντας συνάμα τους δημοκρατικούς θεσμούς και καταλύοντας τα θεμελιώδη ατομικά δικαιώματα και ελευθερίες.
Εν τω πλαισίω αυτώ, της θεσμικής βίας, η Δικαιοσύνη καθίσταται κυματοθραύστης, τείνοντας εις την κλίνη του Προκρούστη, διότι καλείται αφενός να διατηρήσει τη λειτουργική της ανεξαρτησία και αφετέρου να διασφαλίσει προσηκόντως την κοινωνική ειρήνη καθώς και τη δημόσια τάξη και ασφάλεια της κοινωνίας.
Εν κατακλείδι, η διελκυστίνδα της αναλογικότητας ως ερμηνευτικό εργαλείο διαρκούς εξισορρόπησης ετερόκλητων έννομων αγαθών κατά το προσφιλές άρθρο 25 του Συντάγματος καθώς και αδιαλείπτου αξιολογικής στάθμισης, υπέρτερων και υποδεέστερων αγαθών, ανά περίσταση κάθε πτυχής και έκφανσης της ζωής μας, αποτελεί μια λειτουργική δημοκρατική βάσανο, η οποία σε παρωθεί αενάως προς την εξέλιξη, την αυτοβελτίωση και εν γένει προς το ένδοθεν εκπηγάζον, ζείδωρο, ανέσπερο και ζώπυρο, διαλάμψαν φως της ελευθερίας, διότι η δημοκρατία και η ελευθερία συνιστούν τους ακρογωνιαίους λίθους μιας θυσιαστικής ζωής, εις το διηνεκές.
Εις τον αντίποδα όμως οι σύγχρονοι Εφιάλτες προτιμούν συνειδητά και εκούσια τη δουλεία και την παθογένεια της υποτέλειας, ζώντας εν αγνοία τους τον ισόβιο επιθανάτιο ρόγχο της ανυπαρξίας τους. Συνελόντι ειπείν, η ελευθερία είναι τρόπος ζωής.
*Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω
