Η αναγνώριση της Γενοκτονίας των Αρμενίων από τις ΗΠΑ αποτελεί την κορύφωση ενός αγώνα 100 και πλέον ετών του αρμενικού έθνους.
- Από τον Γιάννη Χ. Κουριαννίδη
Ήταν ένας αγώνας που εξελίχθηκε συστηματικά, με προσήλωση στον στόχο και με τακτικές που άλλαζαν κατά καιρούς, αλλά που ποτέ δεν έγιναν αιτία να εκτραπεί η πορεία του σε άλλα μονοπάτια. Η εκτέλεση των πρωταιτίων, εντολοδόχων και σχεδιαστών του τρομερού αυτού εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας και στη συνέχεια η διεθνοποίηση του αγώνα για την αναγνώριση της Γενοκτονίας και της καταδίκης της τουρκικής θηριωδίας επέφεραν τελικώς το πολυπόθητο αποτέλεσμα. Η Γενοκτονία του αρμενικού έθνους, που στοίχισε τη ζωή σε περισσότερους από 1.500.000 ανθρώπους, αναγνωρίστηκε ήδη από πολλές δεκάδες χώρες, με κορύφωση τις ΗΠΑ.
Ο αγώνας των Αρμενίων, όλα αυτά τα χρόνια, χαρακτηρίστηκε από την ενότητα του αρμενικού έθνους προς την επίτευξη του στόχου που έθεσαν. Δεν πέταξαν το πανεθνικό αυτό αίτημά τους στην αρένα της μικροπολιτικής σκοπιμότητας, δεν διέσπασαν το κίνημά τους σε αλληλοσπαρασσόμενες φατρίες και δεν προέταξαν το κομματικό ή το παραταξιακό συμφέρον τους ενώπιον του εθνικού συμφέροντος.
Γι᾽ αυτό και πέτυχαν τον σκοπό τους. Η επιτυχία ενός μικρού πληθυσμιακά έθνους, χωρίς ιδιαίτερες προσβάσεις και επιρροές στα διεθνή εξουσιαστικά κυκλώματα (όπως, λ.χ., συμβαίνει με την εβραϊκή διασπορά), κατάφερε να πείσει τη διεθνή κοινότητα για τα δίκαιά του και να δικαιώσει έναν πολυετή αγώνα αποκατάστασης της ιστορικής αλήθειας.
Πόση διαφορά, αλήθεια, με την προσπάθεια ανάδειξης της Γενοκτονίας του Ελληνισμού της Ανατολής, με αυτουργούς, φυσικούς και ηθικούς, τους ίδιους ανθρώπους! Την προσπάθεια ξεκίνησαν οι Πόντιοι συμπατριώτες μας, με εντυπωσιακά αποτελέσματα αρχικά, τα οποία όμως είχαν ως συνέπεια να ξεκινήσει ένας διαγκωνισμός για την οικειοποίησή τους από διάφορες τάσεις μέσα στο ποντιακό κίνημα, που σύντομα απέκτησαν και πολιτικά πρόσημα.
Το αποτέλεσμα ήταν αφενός να απαξιωθεί σημαντικά η προσπάθεια για τη διεθνοποίηση της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού, ενώ και στο εσωτερικό το όλο κίνημα έχασε την αίγλη του, με αποτέλεσμα και η ίδια η Πολιτεία να υπαναχωρήσει σε δεσμεύσεις της, όπως η υπαναχώρηση της Βουλής στο να εκδώσει το πολύτομο έργο του ιστορικού Κώστα Φωτιάδη για τα τραγικά γεγονότα της περιόδου εκείνης. Την εικόνα αυτή του κατακερματισμού του ποντιακού κινήματος συμπλήρωσαν τόσο η δημιουργία πολλών ομοσπονδιών όσο και η διοργάνωση ξεχωριστών εκδηλώσεων μνήμης για τη 19η Μαΐου, που μάλλον προσέβαλλαν παρά τιμούσαν τη μνήμη των 353.000 θυμάτων της Γενοκτονίας. Επειδή, όμως, η Γενοκτονία του Ελληνισμού της Ανατολής, εκτός από τους Ποντίους, συμπεριέλαβε και τους λοιπούς μικρασιατικούς ελληνικούς πληθυσμούς αλλά και τους Θρακιώτες, ήταν επόμενο να ακολουθήσουν με ανάλογες διεκδικήσεις και αιτήματα και οι υπόλοιποι απόγονοι των θυμάτων της Γενοκτονίας. Άρχισε λοιπόν μία προσπάθεια να αναδειχθεί η Γενοκτονία στο σύνολό της, υπό το εύλογο σκεπτικό ότι ενωμένος ο Ελληνισμός μπορεί να επιτύχει καλύτερα αποτελέσματα.
Μάταιος κόπος μέχρι σήμερα… Κάποιοι οχυρώθηκαν πίσω από τα «κεκτημένα» τους, ενώ και οι διαχρονικά απρόθυμες κυβερνήσεις κώφευαν ακόμη και στα πιο δίκαια αιτήματα των προσφυγικών ομοσπονδιών, όπως η καθιέρωση μιας κοινής ημερομηνίας μνήμης της Γενοκτονίας. Το αποτέλεσμα είναι να απαξιώνεται συνεχώς το δίκαιο αυτό αίτημα, σε αντίθεση με τον αγώνα άλλων λαών που βρίσκει τη δικαίωση που του αξίζει.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η δημιουργία του Μουσείου Ολοκαυτώματος στη Θεσσαλονίκη, που αναδεικνύει την τραγική μοίρα ενός λαού με ελάχιστη συνεισφορά στο πολιτισμικό και ιστορικό γίγνεσθαι της πόλης, ενώ την ίδια στιγμή απουσιάζει ένας αντίστοιχος εμβληματικός οργανισμός που να αναδεικνύει τα πάθη και τη Γενοκτονία του Ελληνισμού στο σύνολό του, που αποτελεί τον διαχρονικό παράγοντα ανάπτυξης και ανέλιξης της πρωτεύουσας της Μακεδονίας μας.
Θλιβερές συγκρίσεις για ένα έθνος με την Ιστορία και την παγκόσμια πολιτισμική συνεισφορά του, όπως το ελληνικό…
Δημοτικός σύμβουλος Θεσσαλονίκης «Θεσσαλονίκη Πόλη Ελληνική»
