Έχουν ακούσει τα μύρια όσα… Από την αρχή της πανδημίας ήταν στο στόχαστρο. Άλλοτε πιο… γλυκά, με παρακλήσεις, άλλοτε πιο αυστηρά, με το δάχτυλο προτεταμένο. Σαν τους μαθητές περασμένων δεκαετιών, που τους κυνηγούσαν με τη βίτσα, θεωρώντας ότι αυτές ήταν σωστές «μέθοδοι εκπαίδευσης»!
- Από τον Βασίλη Βέργη
Δεν λέω… Αρκετά παιδιά της νέας γενιάς ξέφυγαν. Δεν τηρούσαν τα μέτρα, δεν κράτησαν τις αποστάσεις, δεν άκουγαν. Και πάρτι διοργάνωσαν και τις πλατείες γέμισαν και χόρεψαν και ήπιαν και τον κορωνοϊό «έγραψαν». Όλοι εμείς όμως λησμονούσαμε το πλέον βασικό την ώρα που είτε (ορθά) τους συμβουλεύαμε είτε τους κακίζαμε ή το παίζαμε δάσκαλοι: πως έχουμε υπάρξει ΟΛΟΙ παιδιά, νέοι. Ξεχνούσαμε ότι το αίμα τους έβραζε, πως ο ιός χτύπησε τη γενιά τους πάνω στην πιο ωραία ηλικία, εκείνη που δεν «μασάει», δεν υπολογίζει, δεν μπορεί να μπει σε καλούπι.
Αυτές οι υπέροχες ηλικίες, λίγο πριν ή λίγο μετά το «2» αλλά και το «3» μπροστά, που είναι έτοιμες να κατακτήσουν τον κόσμο, να δημιουργήσουν. Που θεωρούν ότι κάθε κορωνοϊός είναι ένα ενοχλητικό πετραδάκι κάτω από το παπούτσι τους, που είναι έτοιμες να κάνουν την καλή ή την «κακή» επανάστασή τους.
Ξεχνούσαμε ότι κάθε νέα γενιά κάθε εποχής κάπως έτσι λειτουργεί. Και, ανάλογα με τα δεδομένα της, εξελίσσεται περισσότερο ή λιγότερο σε «ατίθασο νιάτο»! Να όμως που για όλα υπάρχει μια απάντηση. Κι αυτή ήδη άρχισε να έρχεται από τους νέους. Οπως καθετί καινούργιο, γεμάτο αισιοδοξία, στον κόσμο συμβαίνει εδώ και πολλούς αιώνες.
Όταν ανακοινώθηκε ότι ανοίγουν οι πλατφόρμες εμβολιασμού για άτομα που είναι κάτω από το «4», πολλοί ήταν εκείνοι που κούνησαν το κεφάλι με απαισιοδοξία και άρχισαν να… καταστροφολογούν: «Αυτοί δεν ενδιαφέρονται για το εμβόλιο. Το μόνο που τους νοιάζει είναι να πηγαίνουν σε πάρτι, να γεμίζουν τις πλατείες, να αγνοούν τον κόσμο και εν τέλει να κολλάνε τον κόσμο». Κι αμέσως μετά στην επιχειρηματολογία ήρθε και το AstraΖeneca. Που… είχε μείνει στις αποθήκες «στοκαρισμένο» και έπρεπε σε κάποια ηλικιακή ομάδα να διοχευτετεί, όπως έλεγαν. Οπότε η πρόβλεψη ήταν «σιγά μην πάνε οι νέοι να εμβολιαστούν με αυτό για το οποίο έχει γίνει ντόρος».
Μέσα σε αυτό το… γεροντολογικό παραλήρημα ήρθε η απάντηση στις «θρομβώσεις της λογικής». Και ήταν τόσο ακαριαία, πολύτιμη και άμεση αυτή η απάντηση, που έραψε με τρόπο αφοπλιστικό τα στόματα εκείνων που έκαναν εύκολες προβλέψεις. Η νέα γενιά, η οποία, άλλωστε, πορεύεται αγκαλιά με την τεχνολογία, μπήκε αμέσως στις πλατφόρμες, έκλεισε το ραντεβού της και έσπευσε κατά πολλές χιλιάδες στα κέντρα εμβολιασμού από την πρώτη στιγμή.
Όταν τα «μαρκούτσια» του ρεπορτάζ απλώθηκαν μπροστά της, η πιο ταλαιπωρημένη και χτυπημένη -από την κρίση και τον κορωνοϊό- γενιά της χώρας, οι τριαντάρηδες, έδωσε αποστομωτική απάντηση: «Φυσικά και δεν είχα δεύτερη σκέψη για τον εμβολιασμό. Πρέπει όλος αυτός ο εφιάλτης να τελειώσει όσο πιο γρήγορα γίνεται. Όχι μόνο για να μπορέσουμε να διασκεδάσουμε και να χαρούμε τα νιάτα μας, αλλά για να πηγαίνουμε στο σπίτι μας δίχως τον φόβο να μεταδώσουμε τον ιό στους μεγαλύτερους. Με τη βοήθεια της επιστήμης, θα νικήσουμε τον κορωνοϊό και θα μπορέσουμε να επανέλθουμε όλοι παντού, στις δουλειές και στη χαρά της ζωής».
Αυτό ήταν το μήνυμα που μετέδωσαν, σπεύδοντας στα εμβολιαστικά κέντρα, όλα τα παιδιά που τα αποκαλούμε «το μέλλον της πατρίδας», αλλά μόνο ως μέλλον δεν τα αντιμετωπίζουμε. Τα παιδιά που -έχουν, δεν έχουν δίκιο- τα κακίζουμε κάθε φορά που «ξεφεύγουν», αλλά ξεχνάμε το αυτονόητο: πως, όταν το αίμα «βράζει», πολλές φορές η λογική νικιέται.
Όπως συμβαίνει από καταβολής του κόσμου, έτσι και τώρα οι νέοι έδειξαν τον δρόμο. Προς την έξοδο και την ελευθερία. Γιατί, είπαμε, αυτοί είναι το μέλλον! Αλλά και το παρόν – μη διστάζουμε να το παραδεχόμαστε όταν πρέπει…
