Το αποτέλεσμα των εθνικών εκλογών στην Αλβανία ήταν το αναμενόμενο. Δεν έπεσε από τα σύννεφα η ελληνική εξωτερική πολιτική. Τουναντίον.
- Από τον Μανώλη Κοττάκη
Ο φιλότουρκος Έντι Ράμα, ο οποίος έκλεισε την προεκλογική του εκστρατεία εγκαινιάζοντας ένα νοσοκομείο που κατασκευάστηκε εξ ολοκλήρου μερίμνη του τουρκικού δημοσίου -πολιτικό δώρο του Ερντογάν προς τον ίδιο-, φρόντισε στα χρόνια που έφυγαν να εμβαθύνει τη σχέση του με το διεθνές οικονομικό σύστημα και να απολαμβάνει έτσι θηριώδους στήριξης έξω από τα σύνορα της χώρας του. Στήριξη που έλαβε έμπρακτη μορφή σε μερικές δύσκολες στροφές της καμπάνιας του. Μετεκλογικώς διανύουμε τώρα την περίοδο του ξεκαθαρίσματος λογαριασμών.
Αμέσως μετά τις εκλογές η αλβανική Βουλή ξεκίνησε τις διαδικασίες καθαίρεσης του προέδρου της χώρας Ιλίρ Μέτα από το αξίωμά του. Και τούτο διότι ο τελευταίος κατήγγειλε εκτεταμένη νοθεία στις εκλογές. Οταν και αν ξεκαθαρίσει με τον έναν ή τον άλλον τρόπο και η πολιτειακή κρίση -ο Μέτα αρνείται να παραιτηθεί έως σήμερα- ένα από τα πρώτα θέματα στην ατζέντα του Αλβανού πρωθυπουργού είναι η υπογραφή συνυποσχετικού για την παραπομπή της διαφοράς οριοθέτησης υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ με την Ελλάδα στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Ο ίδιος ζήτησε από την ελληνική κυβέρνηση στο πρόσφατο παρελθόν να μετατεθεί η υπογραφή αυτού του κειμένου σε χρόνο μετά τις εκλογές προκειμένου να μην αποτελέσει αντικείμενο εσωτερικής πολιτικής αντιπαράθεσης στον δρόμο προς τις εκλογές. Και μολονότι η Αθήνα θεωρητικώς επείγεται, εντούτοις του έκανε τη χάρη. Πλησιάζει η ώρα της αλήθειας λοιπόν.
Οι ελληνοαλβανικές σχέσεις στρατηγικώς έχουν τρεις διαστάσεις. Την ευρωπαϊκή προοπτική της Αλβανίας. Την ανάρμοστη σχέση της με την Τουρκία. Το μελλοντικό εδαφικό καθεστώς στα Βαλκάνια. Ξεκινώντας από το τελευταίο όλοι οι έγκυροι διεθνείς αναλυτές συμφωνούν ότι η Ελλάς αντιμετωπίζει έναν τεράστιο γεωπολιτικό κίνδυνο στο μέλλον: Τη σύσταση της Μεγάλης Αλβανίας, η οποία τυχόν θα προκύψει από την ένωση εδαφών του παρόντος κράτους, του Κοσσυφοπεδίου και μέρους του κράτους των Σκοπίων. Ειδικότερα στο Τέτοβο.
Οι μελλοντικοί υπουργοί Εξωτερικών της πατρίδας μας θα κληθούν έπειτα από 10, από 15 χρόνια να διαχειριστούν σχέσεις με έναν γείτονα αλυτρωτικό, με βλέψεις επιθετικές (Τσαμουριά/ Πρέβεζα κ.λπ.). Πλέον αυτού όμως θα αντιμετωπίσουν -αυτό από τώρα- ένα κράτος-δορυφόρο της Τουρκίας στα βόρεια σύνορά μας. Κράτος το οποίο ήδη είναι σε ανοιχτή γραμμή με την Αγκυρα για την ίδρυση ναυτικής βάσης στην Αυλώνα προκειμένου να ναυλοχεί εκεί ο τουρκικός στόλος, η νέα φιλοδοξία του οποίου είναι να αποκτήσει τον έλεγχο στο Ιόνιο Πέλαγος! Με δύο λόγια: Ανακύπτει νέο μείζον ζήτημα ασφαλείας για την Ελλάδα. Εκεί που κάποτε αντιμετωπίζαμε θεωρητικώς την από Βορρά κομμουνιστική απειλή, τώρα ενδεχομένως αντιμετωπίζουμε την τουρκική απειλή με αντιπρόσωπο την Αλβανία. Υπάρχει ένα θέμα εδώ λοιπόν. Μείζον.
Πρόβλημα που δεν αφορά την Ελλάδα αλλά και την Ευρώπη ολόκληρη, καθώς η στρατηγική της Αγκυρας είναι ο εισοδισμός: Να ενταχθεί στην Ένωση δι’ αντιπροσώπων. Με τη φιλότουρκη Αλβανία -ο Ράμα κάνει συνεχώς διακοπές στην Αττάλεια, σχεδόν ποτέ στην Ελλάδα- και με τη νέα «Κύπρο» που ορέγονται ποικίλα κέντρα σχεδιάζοντας το Ανάν 2. «Νέα Κύπρο» το πολίτευμα της οποίας θα προβλέπει και Τουρκοκύπριο Πρόεδρο με εναλλασσόμενη Προεδρία και με δυνατότητα εκπροσώπησης της Μεγαλονήσου στις συναντήσεις Κορυφής!
Δεν είναι μία και δύο οι χώρες της Ένωσης που δεν συμφωνούν με την ένταξη της φιλότουρκης Αλβανίας στην Ένωση και προφανώς με τη διά της πλαγίας ένταξη της Τουρκίας στην Ένωση. Κορυφαίο παράδειγμα, οι Γάλλοι, τους οποίους κάνουμε τα πάντα για να δυσαρεστήσουμε εσχάτως προετοιμαζόμενοι να αγοράσουμε ακατάλληλα για την εθνική άμυνα πλοία. Οι Γάλλοι έχουν πρόβλημα με τους Τούρκους, αλλά έχουν πρόβλημα και με τους Αλβανούς, καθώς η αλβανική μαφία κατάφερε να ελέγξει το λιμάνι της Μασσαλίας.
Ο Μακρόν παθαίνει αναφυλαξία στο άκουσμα της οργάνωσης αυτής. Αν λοιπόν υπάρχει μια ώρα για να θέσουμε με τρόπο ξεκάθαρο τα διλήμματά μας στους γείτονες Αλβανούς, των οποίων η οικονομία ενισχύεται από το συνάλλαγμα του 1.000.000 αποδήμων ομογενών που προκόβουν στην Ελλάδα συμπεριφερόμενοι κατά τεκμήριο ησύχως (με τις γνωστές εξαιρέσεις βεβαίως), αυτή η ώρα είναι τώρα. Η Ελλάς είναι κυρίαρχο κράτος και με όπλο το βέτο της στην ενταξιακή προοπτική της Αλβανίας πρέπει να την καλέσει να αποφασίσει με ποιον είναι. Με εμάς που έχουμε κοινά σύνορα ή με την Αγκυρα. Στο παρελθόν η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή αξιοποίησε επιδέξια αυτό το χαρτί και μπλοκάρισε την ενταξιακή προοπτική της Αλβανίας έως ότου υπογράψει την επωφελή για τα εθνικά μας συμφέροντα συμφωνία της οριοθέτησης για την ΑΟΖ. Ηταν η εποχή που ήμασταν διπλωματικώς και πολιτικώς ισχυροί και δεν ακολουθούσαμε τη λογική του ανίσχυρου, ο οποίος επιλέγει τη διεθνή Δικαιοσύνη επειδή συνήθως δεν μπορεί να επικρατήσει του ισχυρού.
Σήμερα σε εντελώς νέες συνθήκες βεβαίως -η νέα συμφωνία μας προσφέρει επιχειρήματα μαζί με τις λοιπές (Αίγυπτος – Ιταλία) έναντι της Τουρκίας- το στρατηγικό πλαίσιο δεν έχει αλλάξει. Η Ελλάς ως ένα από τα παλαιότερα μέλη της Ένωσης εξακολουθεί να έχει πλεονέκτημα έναντι των υποψήφιων χωρών. Το βέτο. Πρέπει λοιπόν εάν όχι η ίδια αλλά μέσω τρίτων να διαμηνύσει στην Αλβανία πως όσο συνεχίζονται οι αγάπες και τα λουλούδια με την Τουρκία στην πλάτη μας και για όσο θεωρούμε ότι εγείρεται δι’ αυτού του σφοδρού έρωτος μείζον θέμα εθνικής ασφαλείας για την Ελλάδα οι συμπέθεροι από τα Τίρανα δεν θα δουν Ευρώπη ούτε με τα κιάλια.
Τέλη Μαΐου εορτάζουμε τα 40 χρόνια από την ένταξη της Ελλάδος στην Ε.Ε. και όσοι έχουν διαβάσει τα Αρχεία του Κωνσταντίνου Καραμανλή γνωρίζουν άριστα ότι ο Εθνάρχης ενέταξε τη χώρα στην ΕΟΚ κατά δήλωσή του για δύο λόγους: Για να λύσει το πρόβλημα ασφαλείας της χώρας και για να καταπολεμήσει τη φτώχεια της εποχής. Με τη φτώχεια τα κατάφερε. Με την ασφάλεια επέτυχε τα μισά. Το έδαφος της πατρίδας μας είναι από τότε απροσπέλαστο στους εχθρούς της παρά τις διαρκείς πρόβες πολέμου στις οποίες υποβαλλόμεθα.
Το πρόβλημα ασφαλείας παραμένει όμως. Η Ελλάς είναι η μόνη χώρα της Ευρώπης που εξακολουθεί να αντιμετωπίζει πρόβλημα ασφαλείας με διακηρυγμένο casus belli από γείτονα. Όλες οι άλλες το έχουν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο λύσει. Νομίζουμε είναι η ώρα το κεφάλαιο αυτό να κλείσει οριστικά και από Βορρά και από Ανατολάς. Από Ανατολάς υπάρχουν καλές προϋποθέσεις αλλά δεν είναι της στιγμής να αποκαλύψουμε πώς. Και από Βορρά τώρα είναι το μομέντουμ. Ας χρησιμοποιήσουμε και εμείς ορολογία ανάλογη με των Αμερικανών και ας τη διαβιβάσουμε με τους συνήθεις πρόθυμους αγγελιαφόρους: «Οποιος είναι με την Τουρκία δεν είναι μαζί μας». Ούτε και με την Ευρώπη.
