Εντάξει, δεν είναι η πρώτη φορά που κάποιος ανεβαίνει στο βήμα της Βουλής και κάνει τις ψευδοροφές να τρέμουν σαν να έγινε σεισμός.
- Από τον Βασίλη Βέργη
Όχι από την υπέροχη ρητορική του, αλλά από το μέγεθος της ανοησίας όσων ξεστόμισε. Υπάρχουν όμως κάποιες στιγμές που το κοντέρ χτυπάει κόκκινο. Ακούς και σου βγαίνει αυθόρμητα, δίχως να μπορείς να το συγκρατήσεις, η φράση «Ρε σεις, τι λέει αυτός ο τύπος; Είναι στα καλά του;».
Το νομοσχέδιο της κυβέρνησης για τη συνεπιμέλεια έχει ανοίξει τεράστιο κύκλο συζητήσεων –όπως άλλωστε αναμενόταν– με πολλούς υποστηρικτές και πολέμιους. Με επιχειρήματα και από τις δύο πλευρές, τα οποία σέβομαι. Για μένα, η πραγματική ουσία βρίσκεται στην ψυχούλα ενός παιδιού, το οποίο βιώνει το τραύμα του διαζυγίου, μιας «διαλυμένης οικογένειας», ενίοτε (πολλάκις θα έλεγα) μιας «πολεμικής κατάστασης» μεταξύ των δύο γονιών με εκείνο στη «μέση». Αυτήν την ψυχούλα πρέπει όλοι να σεβαστούμε. Οι γονείς πρώτοι, το κράτος και η Δικαιοσύνη εν συνεχεία, καθώς θεσμικά έχουν τον ρόλο για το «μετά» τη ρήξη.
Όλα μπορούμε να τα συζητήσουμε και σε όλα μπορεί ο καθένας να επιχειρηματολογήσει. Μόνο που στη συντριπτική πλειονότητα των παιδιών χωρισμένων γονιών, στο μυαλό και στην ψυχή τους κυριαρχεί το «θέλω να βλέπω και τους δύο, αφού δεν μπορούμε να ζούμε όλοι μαζί», όπως γράφω και στην «livesport». Δεν το λέω από προσωπική πείρα, δεν έζησα –ευτυχώς– τη δίνη που φέρνει στην παιδική ψυχή ένα διαζύγιο (το αντίθετο, στάθηκα πολύ τυχερός μεγαλώνοντας σε περιβάλλον με πολλή αγάπη), όμως εκτιμώ ότι, αν μου είχε συμβεί, δεν θα ήθελα να «αποχωριστώ» ούτε τη μάνα μου ούτε τον πατέρα μου.
Όλο αυτό όμως απέχει… αιώνες από την «επιχειρηματολογία» του Γιάννη Λοβέρδου. Ο δημοσιογράφος και βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας έγινε χθες ο χειρότερος «υπερασπιστής» του πνεύματος με το οποίο πήγε η κυβέρνηση στη Βουλή το νομοσχέδιο για τη συνεπιμέλεια και τα λεγόμενά του αποτελούν πλέον «σημαία» όσων το κατακεραυνώνουν. Το κυριότερο όμως είναι ότι ο άνθρωπος αυτός, που συμπολίτες μας τον ψήφισαν και τον έστειλαν στη Βουλή, είπε εκεί, στο λίκνο της δημοκρατίας, ότι μπορεί ένας σύζυγος να δέρνει, να κακοποιεί τη γυναίκα του, αλλά ταυτόχρονα να είναι και… καλός πατέρας!
Προσέξτε: ένας υπάνθρωπος που σηκώνει το χέρι για να «επιβάλει» με τον νόμο της νύχτας το «θέλω» του μέσα στην οικογένεια, ένα «ζώο» που αντιμετωπίζει τη μάνα του παιδιού του ως «αντικείμενο» και τη χτυπάει, την κακοποιεί σωματικά, λεκτικά και ψυχικά, μπορεί να είναι, κατά τον κύριο Λοβέρδο, «καλός πατέρας». Δηλαδή, αφού έχει ρίξει μερικά χαστούκια, μετά να πηγαίνει στο δωμάτιο, να φοράει το καλό του προσωπείο, να επιστρέφει και να παίρνει μαζί του το παιδί για να το φροντίσει με αγάπη και στοργή! Να είναι δηλαδή… δύο εντελώς διαφορετικοί χαρακτήρες σε συσκευασία του ενός, λες και μιλάμε για σαμπουάν!
Ήθελα να ήξερα σε… ποιο έργο τα έχει δει αυτά ο Γιάννης Λοβέρδος. Να μας το πει κι εμάς, να μην το δούμε ποτέ. Γιατί και η επιστημονική φαντασία έχει τα όριά της. Όπως ταυτόχρονα η πρόκληση και η ανοησία. Αλλά, πρωτίστως, η ντροπή. Γιατί αποτελεί ντροπή να μιλάς στο βήμα της βουλής των Ελλήνων για ένα ΜΕΓΑ θέμα που αφορά χιλιάδες (και) ελληνικές οικογένειες, που αφορά πρωτίστως παιδικές ψυχές, και η επιχειρηματολογία σου να είναι επιπέδου… πρύτανη καφενείου, όπου ανάμεσα στην πρέφα, το ούζο και το τάβλι μπορείς να πετάξεις –κάνοντας τον δήθεν… σκληρό «άντρα»– ατάκα του στυλ «εγώ τη γυναίκα μου την έχω σούζα στο ένα πόδι κι όποτε χρειάζεται της ρίχνω πέντε ψιλές, αλλά τον γιο μου τον προσέχω σαν τα μάτια μου».
Κύριε Λοβέρδο, αν αύριο το πρωί ο Κυριάκος Μητσοτάκης αποφασίσει να ρίχνει καμιά… ψιλή σε βουλευτές του, έτσι, ρε παιδί μου, για να εκτονώνεται, πώς θα σας φανεί; Αν σας βρει μπροστά του και σας αρχίσει στα χαστούκια, μπορεί μετά να είναι και… καλός πρωθυπουργός; Σύμφωνα με την απίθανη «επιχειρηματολογία» σας, όχι μόνο μπορεί, αλλά θα τον χαρακτηρίζατε «στοργικό πατέρα του κόμματος»!
