Η διαχρονικότητα της λαϊκής ρήσης «από τη στιγμή που βγήκε η συγγνώμη χάθηκε το φιλότιμο» είναι δεδομένη και αναμφισβήτητη.
- Από τον Βασίλη Βέργη
Όμως, ακόμη κι αν κάποιος δεν την εννοεί, είναι διαφορετικό να έχει το σθένος για μια «συγγνώμη» παρά για άρες μάρες κουκουνάρες. Δείχνει σθένος, ψυχή, ειδικά όταν πρόκειται για δημόσιο άνδρα, να μπορεί να κοιτάζει τον κόσμο και να απολογείται.
Λάθη κάνουν όλοι. Πολλές φορές αυτά είναι βαριά κι ασήκωτα. Αλλά όταν δεν έχεις τα κότσια να σταθείς απέναντί τους, να πάρεις την ευθύνη και να ζητήσεις συγγνώμη, τότε είσαι δυο φορές υπόλογος.
Ο βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας Γιάννης Λοβέρδος είναι ακριβώς μια τέτοια περίπτωση. Προκάλεσε το αίσθημα του κόσμου με την ασύλληπτη απρέπειά του κατά τη διάρκεια της συζήτησης για το νομοσχέδιο περί συνεπιμέλειας όταν ισχυρίστηκε από το βήμα της Βουλής ότι ένας σύζυγος που δέρνει, που κακοποιεί τη γυναίκα του μπορεί να είναι ταυτόχρονα… καλός πατέρας!
Μια τοποθέτηση που είναι προσβολή πρώτα στα παιδιά των χωρισμένων γονιών, εκείνα που η ψυχούλα τους ανεβαίνει τον μεγάλο ανήφορο, στη συνέχεια στις (πάμπολλες) κακοποιημένες μητέρες – συζύγους και, βέβαια, απέναντι στην ίδια την κοινωνία. Προφανώς προσβλητική και για την κυβέρνησή του και τον Κυριάκο Μητσοτάκη που έφεραν το νομοσχέδιο στη Βουλή. Αλλά γι’ αυτό θα μιλήσουμε στη συνέχεια. «Δυστυχώς, μια εσφαλμένη διατύπωσή μου εν τη ρύμη του λόγου παρερμηνεύτηκε ηθελημένα από ορισμένους κι άθελα από άλλους. Λυπάμαι γι’ αυτό. Δεν ήταν η πρόθεσή μου» ήταν η αρχική τοποθέτηση του Γιάννη Λοβέρδου στον λογαριασμό του στο facebook. Και ακολούθως στο ίδιο κείμενο: «Αν κάποιος επιδιώκει, και συνεχίζει παρ’ όλα αυτά, να εκμεταλλευτεί πολιτικά ένα φραστικό λάθος μου, λυπάμαι γι’ αυτόν. Εν γνώσει του επιτελεί πολιτική αθλιότητα».
Απίθανα πράγματα. Όχι μόνο δεν ζήτησε συγγνώμη -με το ζόρι ένα «λυπάμαι»!-, όχι μόνο αναμάσησε το γνωστό «σανό» περί… παρερμηνείας όσων είπε, αλλά στο τέλος κούνησε και το δάχτυλο επειδή (ορθότατα) ο ΣΥΡΙΖΑ ζήτησε είτε την απολογία του βουλευτή είτε τη διαγραφή του από τη Νέα Δημοκρατία. Δεν συνέβη τίποτα από τα δύο. Ο κ. Λοβέρδος σε έναν ατελείωτο κατήφορο πρόκλησης. Μια άνευ προηγουμένου αλαζονεία, χωρίς πραγματικό ίχνος αυτοκριτικής. Αυτό δεν ονομάζεται, φυσικά, «παρερμηνεία», αλλά καθρέφτης χαρακτήρα.
Όσο για την κυβέρνησή του; Εκεί είχαμε τη σιωπή των αμνών. Ένοχη σιωπή από όλους, με πρώτο τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Τον πρωθυπουργό που προσέβαλε επίσης ο βουλευτής με την απαράδεκτη τοποθέτηση στη Βουλή. Σε απλά ελληνικά, ο κ. Μητσοτάκης «πέταξε αετό». Όχι μόνο «κατάπιε» το πρώτο «αίσχος», αλλά εν συνεχεία έκανε σαν να μην είδε ούτε την ανάρτηση.
Από κοντά και η Μαρία Συρεγγέλα, υφυπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων, αρμόδια για θέματα Δημογραφικής Πολιτικής και Οικογένειας. Δεν… προβληματίστηκε από τη «δημοκρατική» άποψη Λοβέρδου ότι ένας «άντρας» που δέρνει τη γυναίκα του μπορεί να αλλάξει προσωπείο και να γίνεται ύστερα από ένα… δεκάλεπτο «καλός πατέρας». Η κυρία Συρεγγέλα έγινε «Μαρία της σιωπής».
Θα επαναλάβω και προς εκείνη το ίδιο ερώτημα που έκανα, γράφοντας σχετικό κείμενο στη «Live Sport», μετά την απρέπεια Λοβέρδου στη Βουλή: Αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης αρχίσει να… δέρνει τους υπουργούς – υφυπουργούς – βουλευτές του, θα μπορεί ταυτόχρονα να είναι και ένας… καλός και στοργικός πρωθυπουργός; Αν βουτήξουν τη γλώσσα στο μυαλό, μπορούν να απαντήσουν (στον εαυτό τους, πρωτίστως). Χωρίς… παρερμηνείες!
