Όλοι μας έχουμε επίγνωση ότι στα βάθη της Αιτωλοακαρνανίας, απ’ όπου έλκει την καταγωγή του ο υπουργός ανάπτυξης Σπήλιος Λιβανός, και στις Σέρρες, πατρίδα της υφυπουργού Φωτεινής Αραμπατζή, η θάλασσα πέφτει λίγο… μακριά.
- Από τον Γιώργο Χαρβαλιά
Στο κάτω κάτω, κανείς υπουργός δεν είναι υποχρεωμένος να παίζει στα δάχτυλα το αντικείμενο του χαρτοφυλακίου του, όταν πρωτοαναλαμβάνει καθήκοντα. Το πρόβλημα είναι ποιους ρωτάει για να μάθει. Και στην περίπτωση του νέου νομοσχεδίου για το ερασιτεχνικό ψάρεμα, είναι ολοφάνερο ότι τα δύο αυτά κυβερνητικά αστέρια ρώτησαν είτε τον χασάπη της γειτονιάς τους είτε τίποτα παλαβούς από αυτούς που θέλουν να μας απαγορεύσουν να τρώμε ψάρια (ελευθέρας βοσκής…) επειδή… υποφέρουν πάνω στο αγκίστρι!
Πρόκειται για το δεύτερο συνεχόμενο κρούσμα απόλυτου παραλογισμού μετά το νομοσχέδιο για τις υποχρεωτικές στειρώσεις των ζώων συντροφιάς, γεγονός που υποδηλώνει ότι αυτή η κυβέρνηση υιοθετεί ιδεοληψίες ακραίων «βιγκανιστών» ή, ακόμη χειρότερα, έχει βάλει στο στόχαστρο πατροπαράδοτες δραστηριότητες αναψυχής στη φύση, όπως το κυνήγι και το ψάρεμα. Οπως και να έχει το πράγμα, η διαχείριση θεμάτων που αφορούν εκατομμύρια συμπολίτες μας από αδαείς υπουργούς και εμμονικούς μανδαρίνους οδηγεί σε επικίνδυνες νομικές αυθαιρεσίες που προσεγγίζουν το όριο του γελοίου, αλλά και του εξοργιστικού.
Είχα πολλές φορές την ευκαιρία να διαπιστώσω την υποδειγματική συνεργασία των εκάστοτε υπουργών και υφυπουργών Γεωργίας με τους κυνηγετικούς φορείς. Πολιτικοί από διαφορετικά κόμματα, με εντελώς ετερόκλητες ιδεολογικές καταβολές, από τον καθαρόαιμο δεξιό Κώστα Κιλτίδη μέχρι τον αριστερό Σωκράτη Φάμελλο του ΣΥΡΙΖΑ, ενημερώνονταν σωστά, έμπαιναν γρήγορα στην ουσία του ζητήματος και αφουγκράζονταν τις ιδιαίτερες ανησυχίες των ανθρώπων της υπαίθρου, σεβόμενοι την επιθυμία τεράστιων κοινωνικών ομάδων, όπως αυτές των φίλων του κυνηγιού και της ερασιτεχνικής αλιείας.
Όλοι σχεδόν που πέρασαν από αυτές τις θέσεις, με ξεχωριστό τον αείμνηστο Βαγγέλη Μπασιάκο, έσπευδαν να συμβουλευτούν πρώτα και από τους «υπηρεσιακούς» τους ίδιους τους ανθρώπους που διακονούν αυτές τις παραδοσιακές δραστηριότητες. Η μονολιθική… ασχετοσύνη ήταν προνόμιο μονάχα της περιόδου Σημίτη, που προσομοιάζει, δυστυχώς, πολύ σε πρόσωπα και πράγματα με τη σημερινή.
Αν δεν ήταν ο Κερκυραίος Γιώργος Δρυς, ο τότε πρωθυπουργός μάλλον θα είχε καταργήσει το κυνήγι και το ψάρεμα ως δραστηριότητες… μη συνάδουσες με το νέο ευρωπαϊκό πολιτισμικό γίγνεσθαι. Τελικά όμως κανείς δεν τόλμησε να τα βάλει με το μεράκι του λαού. Ακόμη και οι αντίστοιχοι υπουργοί του Γιωργάκη κατάφεραν να υπερκεράσουν τις νεωτερικές τρέλες της «πράσινης ανάπτυξης», που προνοούσε μία φύση αποστειρωμένη από τις ενοχλητικές «ερασιτεχνικές» ασχολίες του Ελληνα.
Οι σημερινοί λοιπόν όχι μόνο είναι φανερό ότι δεν ρώτησαν κάποιον που να ξέρει, αλλά αποφάσισαν να πρωτοστατήσουν στη σκληρή γραμμή απαγορεύσεων, εισάγοντας μία σειρά από κωμικοτραγικές επινοήσεις.
Το περιβόητο νομοσχέδιο, που δημοσιοποιήθηκε αιφνιδιαστικά, μπαίνοντας στη διαδικασία της διαβούλευσης με περιθώριο ελάχιστων ημερών, αρχίζει με τη βαρύγδουπη διατύπωση ότι ως ερασιτεχνικό ψάρεμα «νοείται η αλιευτική, μη εμπορική δραστηριότητα στο πλαίσιο της οποίας αλιεύονται έμβιοι υδρόβιοι πόροι για αναψυχή, τουρισμό ή άθληση». Κανείς δεν σκέφτηκε να προσθέσει και τη… βρώση. «Να πιάσω ένα ψαράκι, να φάει το παιδί μου, να βγάλω έναν θαλασσινό μεζέ, να ψήσω με τους φίλους μας». Αυτό το απλό δεν περνάει από το μυαλό τους. Γιατί απλούστατα δεν έχουν ιδέα από τα γούστα και τις ανάγκες του απλού λαού αυτής της χώρας. Το ψάρι σώνει και καλά πρέπει να το πληρώσεις…
Στην συνέχεια αρχίζουν οι φαιδρότητες, με πρώτη την απαγόρευση του «ζωντανού δολώματος» για τους ερασιτέχνες. Δηλαδή ο «καλαμάς» δεν θα μπορεί να δολώνει σκουλήκι. Θα κάνει casting με… ζύμη. Και ο μάστορας της συρτής δεν θα μπορεί να δολώνει ζωντανή σουπιά για να πιάσει ένα ψάρι της προκοπής. Θα βάζει την πλαστική, γιατί η κανονική… πονάει. Κατά την ίδια έννοια που το λαμπραντόρ απαγορεύεται να μπαίνει στη θάλασσα χωρίς το λουρί του, για… εγγυημένο πνίξιμο, όπως προβλέπει το αντίστοιχης παράνοιας νομοσχέδιο για τα κατοικίδια.
Απαγορεύεται επίσης να ρίχνεις το δόλωμα μακριά χρησιμοποιώντας ένα τηλεκατευθυνόμενο βαρκάκι σαν κι αυτά που έχουν τα πιτσιρίκια. Αθέμιτος ανταγωνισμός γαρ…
Ενας μεροκαματιάρης δηλαδή, που δεν διαθέτει χρήμα για βάρκα, στερείται του δικαιώματος να ψαρέψει λίγο πιο έξω από την ακτή με αυτή τη συσκευούλα που, ας σημειωθεί, θέλει και ιδιαίτερη τεχνική για να την κουμαντάρεις.
Πάμε και στους ψαροντουφεκάδες. Άλλος ένας μήνας άσκοπης απαγόρευσης για τους ερασιτέχνες! Μετά τον Μάιο το νομοσχέδιο απαγορεύει την υποβρύχια αλιεία και τον Απρίλιο! Για την προστασία -υποτίθεται- της αναπαραγωγής των ψαριών.
Λίγο να ξέρεις από ψάρια και να τα έχεις πιάσει αβγωμένα, αντιλαμβάνεσαι ότι αυτό που ονομάζουν οι επιστήμονες «αναπαραγωγική περίοδος» δεν είναι ενιαία και συγκεκριμένη για κάθε είδος. Για να είναι σίγουροι, όμως, μειώνουν και το επιτρεπόμενο βάρος της ψαριάς στη νόμιμη περίοδο και υποχρεώνουν τον ψαροντουφεκά για ένα «μαύρο» (ροφός – στήρα – σφυρίδα) σε κάθε έξοδο. Είναι τόσο πανάσχετοι, που δεν έχουν καταλάβει ότι ο μέσος ελεύθερος δύτης μπορεί να κάνει και δέκα εξόδους χωρίς να διασταυρωθεί με «μαύρο» επιτρεπόμενου μεγέθους. Στην 11η που θα έχει την τύχη να ανταμωθεί με δύο, είναι υποχρεωμένος να «απέχει». Αυτά, βεβαίως, για τους νόμιμους… Οι παράνομοι οργιάζουν.
Η φιλοσοφία αυτού του νομοσχεδίου, που έχει και άλλες ανεφάρμοστες «πρόνοιες», υπηρετεί -υποτίθεται- την προστασία του ενάλιου πλούτου. Σοβαρά, κύριε Λιβανέ; Σοβαρά, κυρία Αραμπατζή; Ποιον ακριβώς κοροϊδεύετε; Γιατί από ψάρεμα μπορεί να μη σκαμπάζετε, αλλά φαντάζομαι σε ψαροταβέρνες έχετε πάει, για να μην πω στα κυριλέ «ψαράδικα» που συνήθως υποδέχονται τους υπουργούς. Εκεί λοιπόν, αν κάνατε τον κόπο να πάτε μέχρι το ψυγείο, θα είδατε πολλά ψάρια τρυπημένα από καμάκι. Μπορεί να σας τα διαφήμισαν και οι μαγαζάτορες: «Πρώτο πράγμα, από ψαροντούφεκο». Αλλά όχι απαραίτητα και… πρώτο μπόι. Μαζί με τα μεγάλα, και στηρίτσες μεριδιάρικες των 400 γραμμαρίων.
Τα αλιεύματα αυτά, που σερβίρονται αφειδώς και στις τουριστικές περιοχές, αποτελούν καραμπινάτη αγορανομική παράβαση, αφού απαγορεύεται ρητά να πωλούνται προϊόντα ερασιτεχνικού ψαρέματος. Και στην περίπτωση της υποβρύχιας αλιείας, τις περισσότερες φορές αλιεύονται με παράνομο τρόπο (μπουκάλες, βραδινό). Αν λοιπόν τόσο κόπτονται για την προστασία των αλιευμάτων οι αρμόδιοι υπουργοί, θα άρχιζαν από εκεί. Μαχαίρι στην πώληση ψαριών χτυπημένων από ψαροντούφεκο. Και αυστηρότατες ποινές για τα εστιατόρια που τα σερβίρουν. Μόνο που αυτό χαλάει την τουριστική πολιτική του Θεοχάρη. Και οι ξένοι επισκέπτες τι θα φάνε;
Λοιπόν, ας μην κοροϊδευόμαστε. Δεν έχει καμία σχέση με την προστασία των αλιευμάτων αυτό το νομοσχέδιο-έκτρωμα. Εντάσσεται στον πόλεμο εναντίον πατροπαράδοτων ερασιτεχνικών δραστηριοτήτων που δεν ταιριάζουν στο πνεύμα της παγκοσμιοποίησης. Αυτής που θα μας υπαγορεύει σε λιγάκι πόσες μπριζόλες θα τρώμε τον μήνα. Τουλάχιστον όμως, ως ελάχιστη ένδειξη σεβασμού προς τα εκατομμύρια ερασιτέχνες ψαράδες αυτής της χώρας, ας κόψουν το δούλεμα οι κύριοι της κυβέρνησης. Προσβάλλουν άγαρμπα τη νοημοσύνη μας…
