Aίφνης η δημοκρατική Ευρώπη ανακάλυψε τον νέο εχθρό της. Το όνομα αυτού, Αλεξάντερ Λουκασένκο. Πρώην αξιωματικός του Κόκκινου Στρατού και νυν… ισόβιος «πρόεδρος» της ελεγχόμενης από τη Μόσχα Λευκορωσίας.
- Από τον Γιώργο Χαρβαλιά
Η ιδιαιτερότητα της διακυβέρνησής του; Αψήφησε παντελώς την απειλή του κορωνοϊού και δεν έκλεισε ούτε μία μέρα την αγορά στη χώρα του (με άγνωστες συνέπειες). Και το βασικό του ελάττωμα; Παραμένει φιλαράκος του Πούτιν, παρά τις όποιες «ενδοοικογενειακές» γκρίνιες.
Πάμε τώρα σε μερικά βασικά ερωτήματα:
Είναι ο Λουκασένκο «ο τελευταίος δικτάτορας του πολιτισμένου κόσμου»; Ας γελάσουμε καλύτερα. Είναι απλώς ένας απεχθής μετασοβιετικός ηγέτης, αυταρχικός και αδίστακτος, όπως και αρκετοί άλλοι παραδίπλα, στο Καζακστάν, στο Αζερμπαϊτζάν και πάει λέγοντας.
Είναι ο Λουκασένκο πρωταθλητής στα μέτρα καταστολής, στις φυλακίσεις αντιφρονούντων, στα βασανιστήρια και στις εκτελέσεις; Ε, όχι δα! Κάνει και τέτοια, χωρίς καμία αμφιβολία, αλλά υπάρχουν άλλοι πραγματικοί εξπέρ του είδους, με πρώτο και καλύτερο τον γείτονά μας.
Υποκινείται η θορυβώδης (αλλά όχι και τόσο ισχυρή) αντιπολίτευση στη χώρα του από ξένες μυστικές υπηρεσίες και έχουν εισχωρήσει σε αυτήν «πρακτοράκια» όλων των ειδών; Ασφαλώς ναι! Όχι μόνο οι συνήθεις ύποπτοι. Ακόμα και μισθοφόρους της ρωσικής Wagner ανακάλυψαν κάποια στιγμή οι λευκορωσικές Αρχές…
Τέταρτο και πιο κρίσιμο ερώτημα: Έχουμε κάποιο όφελος εμείς να ανακατευόμαστε με τέτοιο… δυναμισμό στα ξένα και μακρινά χωράφια της Λευκορωσίας, πρωτοστατώντας στην κουβέντα για κυρώσεις και τιμωρητικές συμπεριφορές; Ή μήπως θα έπρεπε να μπλοκάρουμε κάθε σχετική ενέργεια μέχρι να γίνουν τα δέοντα και στην απέναντι ακτή του Αιγαίου; Εύλογο αυτό το τελευταίο ερώτημα, προφανής, νομίζω, και η απάντηση. Πήγε κάποια στιγμή να το παίξει έτσι η Κύπρος και χίμηξαν όλοι να τη φάνε. Συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας.
Υπάρχει κάποια εξήγηση γι’ αυτή την πολιτική των δύο μέτρων και δύο σταθμών από τις Ούρσουλες, τους Σχοινάδες και τη λοιπή κλίκα του… κομμωτηρίου των Βρυξελλών; Ναι. Η εξήγηση είναι ότι «τιμωρώντας» τον Λουκασένκο νομίζουν πως…κάνουν νταντά τον Πούτιν, ο οποίος όμως τους έχει γραμμένους. Κέρδισε το στοίχημα του Nord Stream με την ισπανική υποχώρηση του Μπάιντεν και αφήνει τους Γερμανούς να εκτονώνονται ρητορικά κατά της Λευκορωσίας, για να πνίξουν τον καημό της ενεργειακής τους εξάρτησης από τη Μόσχα.
Κι εμείς τι ακριβώς κάνουμε; Μάθημα ανθρωπίνων δικαιωμάτων στον πλανήτη, θα έλεγε ο Άδωνις, που έχει τις απαντήσεις εύκολες. Μάλιστα. Και γιατί, αν επιτρέπεται, δεν έχουμε την ίδια δημοκρατική ευαισθησία για τους απέναντι; Είναι λιγότερο «αυταρχικός» ο Ερντογάν σε σχέση με τον Λουκασένκο;
Με 150.000 δημοσίους υπαλλήλους στη φυλακή, 10.000 πολίτες καταδικασθέντες σε πολυετείς καθείρξεις για «προσβολή» στο όνομα του προέδρου, 250 δημοσιογράφους υπό κράτηση, κλειστά κανάλια και εφημερίδες και συνεχιζόμενες καθημερινές συλλήψεις ακτιβιστών αλλά και βουλευτών της αντιπολίτευσης, ποιος θα μπορούσε να το ισχυριστεί;
Η Τουρκία, επιπλέον, δεν είναι μακριά. Είναι δίπλα μας. Είναι ο γείτονας που μας παρενοχλεί και μας απειλεί συστηματικά. Ο γείτονας τραμπούκος που μπαίνει στα χωράφια μας, στέλνει… πακέτο απρόσκλητους μουσαφιραίους και κοιτάει στην πρώτη ευκαιρία να μας αρπάξει έδαφος. Είναι, επίσης, η χώρα-παρίας που επεμβαίνει ως ταραξίας σε πολλές περιοχές του πλανήτη, επισύροντας διεθνείς αντιδράσεις για τη συμπεριφορά της.
Υπάρχουν, επομένως, και πολλοί πρόσθετοι λόγοι για να επιδιώκει η Ελλάδα την τιμωρία της πριν από αυτήν της Λευκορωσίας του Λουκασένκο. Αντικειμενικοί αλλά και «προσωπικοί» λόγοι, καθώς η χώρα αυτή αποτελεί διαρκή και επίμονη στρατιωτική απειλή για την πατρίδα μας.
Με αφορμή -λέμε τώρα- ότι το επεισόδιο με τον «δημοσιογράφο» άρχισε σε ελληνικό έδαφος, ασχέτως αν εξελίχθηκε σε άλλον εναέριο χώρο, η Αθήνα πρωτοστάτησε στην επιβολή κυρώσεων προς τη Λευκορωσία. «Παίξαμε ρόλο για να σκληρύνει το κείμενο συμπερασμάτων» είπε αυτάρεσκα ο Μητσοτάκης, εκφράζοντας την πεποίθηση ότι «το καθεστώς Λουκασένκο πήρε το μήνυμα που έπρεπε».
Μόνο που δεν εξήγησε στον ελληνικό λαό γιατί αυτή η δυναμικότητα τύπου «δεν σηκώνω μύγα στο σπαθί μου», που εξαντλείται ανέξοδα στην περίπτωση του Λουκασένκο, εξαφανίζεται όταν έρθει η ώρα να συζητηθεί η περίπτωση του Ερντογάν. Και πότε ακριβώς θα πάρει το «μάθημά» της η Τουρκία;
Η απάντηση δεν χρειάζεται ιδιαίτερη φιλοσοφία. Ο κ. Μητσοτάκης πρωτοστατεί σε αυτή την πολιτική δύο μέτρων και δύο σταθμών, γιατί θεωρεί την Τουρκία «άλλο πράγμα». Που, αντί για κυρώσεις, χρειάζεται «ντάντεμα». Να μιλάμε μαζί της, για να την καλοπιάνουμε. Να ‘ρχεται ο Τσαβούσογλου επίσημος προσκεκλημένος, αλλά, πριν δει τους κυβερνητικούς, να απαιτεί και μια βόλτα στη Θράκη, για να «ανταμώσει τα αδέλφια του»…
Λοιπόν, αυτή είναι η γερμανική θέση. Η οποία στρέφεται ευθέως εναντίον των ελληνικών συμφερόντων. Όμως η Ελλάδα την υιοθετεί με πάθος. Και οι λογικές εξηγήσεις είναι πλέον δύο: είτε ότι ο Ελληνας πρωθυπουργός συντάσσεται απόλυτα με τη γερμανική οπτική (οπότε έχουμε πρόβλημα) είτε ότι φοβάται την αντιπαράθεση στους κόλπους της Ε.Ε. για την Τουρκία, κυρίως όμως τρέμει την αντίδραση της ίδιας της Τουρκίας (οπότε έχουμε σοβαρότερο πρόβλημα…).
Το αποτέλεσμα σε κάθε περίπτωση είναι ένας εντελώς γελοίος μικρομεγαλισμός, με τον Μητσοτάκη να εμφανίζεται ως αυστηρός τοποτηρητής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην άλλη άκρη της Ευρώπης και για θέματα που δεν είμαστε ακριβώς σε θέση να γνωρίζουμε (δεν παίρνω όρκο, π.χ., ότι ο «δημοσιογράφος» είναι…δημοσιογράφος), αλλά να στέκεται μουγγός και άβουλος στις προκλήσεις που εξελίσσονται στην αυλή μας. Να μας απειλούν ευθέως κι εμείς να λέμε «ας τους δώσουμε ακόμη μία ευκαιρία, να δούμε αν το εννοούν! Ελα, Μεβλούτ, απο ‘δώ, να λύσουμε την παρεξήγηση»…
Με συγχωρείτε, αλλά αυτό δεν λέγεται «ψύχραιμη εξωτερική πολιτική». Ούτε «ανεξάρτητη». Να μπαίνουμε στο… μάτι του Πούτιν, για να μας πουν «μπράβο» κάποιοι τρίτοι, και να μην έχουμε το σθένος να στριμώξουμε την Τουρκία, έστω και εκβιάζοντας. Δεν υποδηλώνει ψυχραιμία αυτό. Φόβο και δουλικότητα μαρτυρεί. Η επιτομή του ραγιαδισμού…
