Παρά το γεγονός ότι επικρίθηκαν με δριμύτητα οι πρόσφατες δηλώσεις του υπουργού Προστασίας του Πολίτη κ. Χρυσοχοΐδη και της ΠτΔ περί «εγκληματοφοβικής κοινωνίας» και «λύσης του δημογραφικού προβλήματος με ενσωμάτωση μεταναστών», οι δηλώσεις αναδεικνύουν τη μαλθακότητα και την καθολική φοβία που έχουν επιβληθεί στη χώρα.
- Από τον Αλκιβιάδη Κ. Κεφαλά
Η ελληνική κοινωνία είναι εγκληματοφοβική, επειδή η αντιμετώπιση της εγκληματικότητας, εκτός της πολιτικής βούλησης, συνεπάγεται και την ατομική θέληση υπεράσπισης της περιουσίας, της τιμής και της αξιοπρέπειας, με όλα τα μέσα. Το κράτος και «ο από μηχανής θεός» δεν θα είναι ποτέ παρόντες τη δύσκολη στιγμή. Όμως, η κατακόρυφη αύξηση της εγκληματικότητας δεν είναι μόνο προϊόν πολιτικής ενθάρρυνσης του εγκλήματος και της βίας, αλλά κυρίως το αποτέλεσμα της επιβολής της αριστερόστροφης ιδεολογίας περί «αγιοποίησης του θύματος και ατιμωρησίας του θύτη».
Η απότομη συσσώρευση πλούτου στη χώρα, μέσω των ευρωπαϊκών προγραμμάτων και των δανεικών χρημάτων, απαξίωσε την ιερότητα της εργασίας, επέβαλε την ιδεολογία του εύκολου πλουτισμού, χυδαιοποίησε τις ατομικές και συλλογικές συμπεριφορές, καθώς και τον δημόσιο λόγο, καλλιέργησε τον ατομικισμό και την ωφελιμοκρατία, και, τέλος, επέβαλε ασυνείδητα τον «φόβο της απώλειας των προνομίων, εύκολου πλουτισμού και κεκτημένων».
Το τίμημα του εύκολου και απότομου πλουτισμού ήταν η μη αντίσταση στη βία και η απουσία υπεράσπισης της τιμής και της ατομικής περιουσίας. Οπλισμένοι με την ίδια λογική και την ιδεολογία του «μηδέν αγωνίζεσθαι», εκατοντάδες χιλιάδες ικανοί νέοι, προερχόμενοι κυρίως από την εύπορη μεσαία τάξη, εγκατέλειψαν τη χώρα και τις δυσκολίες της μετά τα Μνημόνια, με αποτέλεσμα την επιδείνωση του δημογραφικού προβλήματος, ώστε οι Τούρκοι να αναφέρουν ότι οι δρόμοι στην Τουρκία μοιάζουν σαν να σχολά σχολείο, ενώ στην Ελλάδα σαν έξοδος από ΚΑΠΗ.
Από την παιδική ηλικία, τα παιδιά που μεγάλωσαν στην Ελλάδα από τον «πασόκο – νεοδημοκράτη μπαμπά και τη συριζαία μαμά» υφίστανται συνεχή πλύση εγκεφάλου για την ανάγκη «να κάνουν καλές σπουδές, ώστε να φύγουν από την Ελλάδα όταν μεγαλώσουν». Ο εύκολος πλουτισμός και το άκοπο «βόλεμα» των γονέων επέβαλαν στους γόνους των Νεοελλήνων τη μαλθακότητα και την ιδεολογία της ήσσονος προσπάθειας, καθώς και τον φόβο τού «ευ αγωνίζεσθαι». Τα παιδιά του ΠΑΣΟΚ δεν έπαιξαν τα καλοκαίρια πετροπόλεμο στην αλάνα. Δεν γύρισαν στο σπίτι μέσα στα αίματα το βράδυ, για να επαναλάβουν τα ίδια την άλλη μέρα. Τα παιδιά της πασοκικής Ελλάδας δεν έφτιαξαν σπαθιά από σανίδες, ακόντια από σκουπόξυλα, βέλη και τόξα από κλαδιά, πατίνια από ξύλα και σκουριασμένα ρουλεμάν.
Τα πασοκοπαιδιά δεν έμαθαν να αντιμετωπίζουν τους «μαγκίτες» όπως τους αξίζει, δηλαδή με «μπουνίδι και κλοτσίδι» μέχρι τελικής πτώσεως, ώστε οι νταήδες να αναγκαστούν να ξανασκεφτούν την επανάληψη των πράξεών τους. Τα παιδιά της εποχής του ΠΑΣΟΚ μεγάλωσαν χωρίς σφεντόνα. Κάθε φορά που το φυσικό ένστικτο του πολεμιστή ζητούσε να προμηθευτεί το σπαθί και τα άλλα παιδικά όπλα, η Ελληνίδα μάνα, ενσαρκώνοντας την «ευνουχίστρια του πολεμιστή», επιδεικτικά, μπροστά σε όλους, κοιτάζοντας πλαγίως αν την παρατηρούν και την ακούν και οι άλλοι, ανέπτυσσε με στόμφο στο παιδί της τις γνωστές αριστερές μπουρδολογίες περί «ανάγκης θυματοποίησης και συγχώρεσης του επιτιθεμένου, καθώς και την αναγκαιότητα της μη αντίστασης». Μια ολόκληρη γενιά παιδιών στη μεταπασοκική Ελλάδα απέβαλε τις αρετές του θάρρους, της μάχης, της αντίστασης στην αδικία, της υπεράσπισης της τιμής, της συντροφικότητας, του ηρωισμού, της κατανόησης, της υπεράσπισης του αδυνάτου και, κυρίως, της αντίληψης περί δικαιοσύνης ως πράξης «εξόρυξης δύο οφθαλμών και τριάντα δύο οδόντων, αντί της απώλειας ενός οφθαλμού και ενός οδόντος».
Όμως, παρά την παιδική σκληρότητα της προπασοκικής Ελλάδας, υπήρχαν ιεραρχία, ήθος και σεβασμός. Σεβασμός στις μικρές ηρωικές πράξεις και τις δίκαιες καθημερινές συμπεριφορές, όσο ασήμαντες και αν ήταν. Περιφρόνηση στη δειλία, κατανόηση στη σωματική αδυναμία και αγάπη για συμμαθητές και φίλους με ειδικές ανάγκες. Αντιθέτως, η επικράτηση της μαλθακότητας και της υποχωρητικότητας έφερε το αποτέλεσμα του κοινωνικού απομονωτισμού και της αυτοθυματοποίησης, λόγω φοβίας «στη ρήξη και τη σύγκρουση».
Η σημερινή ελληνική κοινωνία και η πολιτική σκηνή έχουν αναγάγει τη «θυματοποίηση» σε κυρίαρχη ιδεολογία, δικαιολογώντας τους θύτες και αποδοκιμάζοντες τους ήρωες και τους αντιστεκόμενους στη βία. Προφανώς, η ιδεολογία «της θυματοποίησης και της φοβίας» στην κοινωνία είναι πολιτικά επιβαλλόμενες, επειδή οι συμπεριφορές θάρρους της αντίστασης στη βία απειλούν το πολιτικό σύστημα. Η σημερινή βαριά εγκληματικότητα, το δημογραφικό πρόβλημα, καθώς και η τουρκική επιθετικότητα είναι τα αποτελέσματα του απότομου και άκοπου πλουτισμού, που επέβαλαν «την αυτοθυματοποίηση και τη μαλθακότητα» στην κοινωνία. Είναι αδύνατον κάποιος να ασελγήσει ατιμωρητί σε θαρραλέους πολίτες.
*Διδάκτωρ Φυσικής του Πανεπιστημίου του Manchester, UK, δ/ντής Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών
