Μάλλον έχουμε παρεξηγήσει τα πράγματα.
- Από τον Μανώλη Κοττάκη
Τρεις υποθέσεις ανεξάρτητες μεταξύ τους, η πρώτη με πρωταγωνιστές συνδικαλιστές, η δεύτερη με πρωταγωνιστές λειτουργούς του Δημοσίου (υπάλληλοι του υπουργείου Μετανάστευσης) και η τρίτη με πρωταγωνιστές δικαιωματιστές, αποδεικνύουν γιατί αυτή η εν τη ευρεία εννοία Αριστερά δεν πρόκειται να κυβερνήσει ξανά στο μέλλον και γιατί με τα δεδομένα που έχουμε αυτή τη στιγμή στη διάθεσή μας η Κεντροδεξιά -με τα λάθη της- θα είναι για καιρό ελκυστικότερη από την αυτήν. Υπόθεση πρώτη, Πειραιάς. Η Πανελλήνια Ναυτική Ομοσπονδία (ΠΝΟ) πειθάρχησε προχθές, όπως και όλες οι δευτεροβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις, στην απόφαση της ΓΣΕΕ να μεταθέσει κατά μία εβδομάδα τις απεργιακές κινητοποιήσεις για το πράγματι κρίσιμο εργασιακό νομοσχέδιο.
Πειθάρχησε και ανέστειλε την απεργία. Κατόπιν όλων αυτών, πρωί Πέμπτης οι κάβοι των καραβιών ήταν έτοιμοι να λύσουν για τον απόπλου. Μία εκ των οργανώσεων των ναυτικών είχε διαφορετική άποψη και θέλησε να σπάσει την απόφαση αναστολής της απεργίας! Γιατί; Έτσι ήθελε, έτσι «γούσταρε», να με συγχωρείτε, δεν βρίσκω καλύτερη λέξη. Τι κι αν η απεργία που προκήρυξε χαρακτηρίστηκε «παράνομη και καταχρηστική» από το δικαστήριο; Τι και αν ο τριτοβάθμιος συνδικαλιστικός φορέας της όρισε ως μέρα απεργίας την επομένη Πέμπτη; Στα παλαιά της τα παπούτσια. Τα μέλη της αρματώθηκαν με κόκκινες σημαίες, «μπούκαραν» στο καράβι της γραμμής για τα νησιά του Αιγαίου, εμπόδιζαν την επιβίβαση των ταξιδιωτών και το χειρότερο; Απειλούσαν τους λιμενικούς! Ναι. «Δικτάτορες» συνδικαλιστές, αμούστακοι νεαροί, απειλούσαν τους λιμενικούς, τους φρουρούς του νόμου, ότι θα έχουν συνέπειες!
Το αποτέλεσμα ήταν αναμενόμενο. Θα συνέβαινε κάποτε. Αργά ή γρήγορα. Ο κόσμος, για χάρη και του οποίου γίνονται οι απεργιακές κινητοποιήσεις για το κρίσιμο Εργασιακό, δεν άντεξε την ασυδοσία τους και τους «πέταξε» στη θάλασσα. Μεταφορικώς. Οι θρασύτατοι νεαροί αποχώρησαν κάτω από ηχηρότατες αποδοκιμασίες. Υποτίθεται ότι οι ναυτικοί και οι πολίτες που ταξίδευαν στοιβαγμένοι στο κατάστρωμα είναι ένας κόσμος. Με ενιαίο συμφέρον. Δεν είναι. Είναι τόσο ξένα τα συνδικάτα με τις ανάγκες των πολιτών σήμερα, που στην πράξη είναι δύο κόσμοι. Αυτό είναι το θαυμαστό αποτέλεσμα της «δικτατορίας» του συνδικαλισμού που αρνείται να καταλάβει ότι η εποχή άλλαξε. Οι πολίτες αφήνουν πίσω τους τούς εργατοπατέρες που αντιλαμβάνονται το μέγα γεγονός της απεργίας ως ευκαιρία για επαναστατική γυμναστική.
Οι πολίτες αφήνουν πίσω τους αυτούς που «διασύρουν» το δικαίωμα της απεργίας με την ανεύθυνη στάση τους, την ώρα που, υποτίθεται, διαδηλώνουν για να το προστατέψουν από τα νύχια του υπουργού κυρίου Χατζηδάκη, ο οποίος κατηγορείται ότι το πλήττει. Καλύτερους χορηγούς επικοινωνίας για τη συρρίκνωση του δικαιώματος της απεργίας από κάτι τέτοιους δεν θα μπορούσε να εύρει η κυβέρνηση. Και παραγγελία να τους έκανε, δύσκολα θα τους έβρισκε τόσο γρήγορα. Υπόθεση δεύτερη, τώρα. Νομικό Συμβούλιο του Κράτους. Με εγκύκλιό της η προϊσταμένη του κάλεσε δημοσίους υπαλλήλους του υπουργείου Μετανάστευσης που παρίστανται ως μάρτυρες σε δίκη με αντίδικο το Δημόσιο να υποστηρίζουν τις νομικές απόψεις του Δημοσίου.
Το οποίο πρέπει να έχει ενιαία φωνή. Πώς διανοήθηκε να το τολμήσει; Επιτρέπεται να δίδουν οδηγίες οι διευθυντές σε υπαλλήλους, οι προϊστάμενοι σε υφισταμένους, για τα αυτονόητα; Σας παρακαλώ! Στο Ελληνικό Δημόσιο κάθε υπάλληλος μπορεί να κάνει ό,τι θέλει. Τυπικώς μόνον υφίσταται η ιεραρχία. Δύναται ακόμη και να πηγαίνει στο δικαστήριο και να στρέφεται εναντίον της ίδιας του της υπηρεσίας! Ορκίστηκε να φυλάττει το Σύνταγμα και τους νόμους όταν ανέλαβε καθήκοντα; Λεπτομέρεια, αγαπητοί! Λεπτομέρεια! Για την εν τη ευρεία εννοία Αριστερά αυτά είναι λεπτομέρεια. Κάποιοι λοιπόν, αγνοώντας ότι η εποχή άλλαξε, σήκωσαν με αφορμή το έγγραφο της προϊσταμένης του ΝΣΚ το φλάμπουρο της επανάστασης! Με αίτημα να καταργηθεί η εγκύκλιος. Που παρενέβαινε, υποτίθεται, στην ελευθερία έκφρασης των λειτουργούν του Δημοσίου (οι οποίοι, σημειωτέον, διαθέτουν κατά τον υπαλληλικό κώδικα δικαίωμα υποβολής αναφοράς κατά ανωτέρων για παράνομες πράξεις). Πρόκειται για τους ιδίους που σηκώνουν φλάμπουρο επανάστασης αν τυχόν αστυνομικός αλλάξει την κατάθεσή του σε εκκρεμή ποινική δίκη κατά κακοποιού και δεν στοιχηθεί με την άποψη της υπηρεσίας του.
Οι ίδιοι είναι. Αναζήτησα τις αιτίες της έκδοσης της εγκυκλίου αυτής και τι ανακάλυψα, λέτε; Σε δίκη με διάδικο το υπουργείο Μετανάστευσης εμφανίστηκαν τρεις δημόσιοι υπάλληλοι χωρίς γνώση του φακέλου και κατέθεσαν ότι συμβασιούχος συνάδελφός τους κάλυπτε πάγιες και διαρκείς ανάγκες και ως εκ τούτου έπρεπε να μονιμοποιηθεί. Φυσικά! Γιατί να μην το κάνουν; Εάν πρόκειται -γενικώς ομιλώ- να μονιμοποιηθεί ένα «ρουσφέτι», από την τσέπη τους θα το πλήρωναν; Σε άλλη δίκη με αντικείμενο την παροχή ασύλου σε Αφγανό που παρίστανε τον πρόσφυγα ενώ ήταν παράνομος μετανάστης, ο δικηγόρος του αλλοδαπού «έπεισε» δημόσιο υπάλληλο του υπουργείου Μετανάστευσης να καταθέσει σε δίκη -κόντρα στην άποψη της υπηρεσίας του- ότι ο συγκεκριμένος αλλοδαπός έπρεπε να τύχει της προστασίας του ασύλου και πως, αν τυχόν έκρινε εκείνος την υπόθεση, θα τον δικαίωνε! Το πώς θα τον δικαίωνε είναι άλλης τάξης ζήτημα, δεν είναι της στιγμής, αφήνω τη φαντασία της να «τρέξει».
Όταν λοιπόν κάθε τρεις και λίγο υπάλληλοι του συγκεκριμένου υπουργείου εμφανίζονταν ως μάρτυρες στα δικαστήρια για να υπονομεύσουν στην πράξη με τις καταθέσεις τους τα συμφέροντα της Ελληνικής Δημοκρατίας την οποία ορκίστηκαν να υπηρετούν, κάνει λάθος η προϊσταμένη του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους που τους ζητά να υποστηρίζουν την άποψη του Δημοσίου; Τι είναι δηλαδή το Ελληνικό Δημόσιο; Οίκος ανοχής που κάνει ο καθείς ό,τι θέλει; Μαγαζάκι δικαιωματιστών με παράρτημα παράνομων μεταναστών είναι το δημόσιο; Να συνέλθουμε, παρακαλώ! Να συνέλθουμε γιατί η μεγάλη κοινωνία εκεί έξω συνειδητοποιεί και καταλαβαίνει. Και δεν εννοεί να επιτρέπει στους φύλακες του νόμου να αυθαιρετούν. Αν δεν την προστατέψει ο δημόσιος υπάλληλος από τον παράνομο μετανάστη που παριστάνει τον πρόσφυγα και αν δεν τη φυλάξει από το ρουσφέτι που θέλει να τρυπώσει άνευ διαγωνισμού για να μονιμοποιηθεί αναξιοκρατικώς, τότε ποιος θα την προστατέψει;
Η τρίτη υπόθεση αφορά την εν εξελίξει διάσκεψη της Ολομελείας του Αρείου Πάγου για την επωνυμία σωματείου που αυτοαποκαλείται «Τουρκική Ένωση Ξάνθης» και επιζητεί την έγκριση του δικαστηρίου για την επικύρωση του καταστατικού του. Η στήλη μας ασχολήθηκε διεξοδικώς με το θέμα καταθέτοντας την άποψή της, χωρίς όμως να διανοηθεί να υποδείξει σε ανώτατους δικαστές τι απόφαση να εκδώσουν. Εμείς το εννοούμε απολύτως όταν λέμε ότι σεβόμαστε το κράτος δικαίου. Κάποιοι όμως δεν το εννοούν. Παραμονές της έκδοσης της απόφασης του Ανωτάτου Δικαστηρίου διοργάνωσαν εκδήλωση στο Στρασβούργο με πρωτοβουλία Γάλλων ευρωβουλευτών και γνωστών συλλόγων για να επηρεάσουν την κρίση του υπέρ των απόψεών τους. Και για να γίνουν πειστικοί, εκτός από τουρκικής καταγωγής πολίτες προσεκάλεσαν ως ομιλητές και δύο γνωστούς δικαιωματιστές των Αθηνών, οι οποίοι, μετά την κατακραυγή που σηκώθηκε εξαιτίας της δυναμικής διαμαρτυρίας του ευρωβουλευτή της Ν.Δ. Μανώλη Κεφαλογιάννη προς τον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Νταβίντ Σασόλι, έκαναν τελικώς πίσω. Δήλωσαν ότι τους… πείραξε το εμβόλιο και δεν παρέστησαν.
Προφανώς αυτοί που τους προσεκάλεσαν αντελήφθησαν ότι εκτίθενται ανεπανόρθωτα. Η ματαίωση της απόπειρας όμως δεν ματαιώνει τη σημασία της. Τα συγκοινωνούντα δοχεία της Αριστεράς και των υπερφιλελευθέρων που έχουν διεισδύσει στον κρατικό μηχανισμό εξακολουθούν να λειτουργούν αθορύβως. Ό,τι και να κάνουν όμως, όσο και αν πασχίζουν, όσο και αν φωνάζουν οι εργατοπατέρες που διασύρουν το δικαίωμα της απεργίας με τις πρακτικές τους, οι μανδαρίνοι που καταθέτουν ως μάρτυρες κόντρα στα συμφέροντα του ελληνικού λαού εν ονόματι του οποίου ορκίζονται, οι δικαιωματιστές που παίζουν παιχνίδια σε ευαίσθητες περιοχές της πατρίδα μας, τα δεδομένα έχουν αλλάξει.
Η κοινωνία δυσφορεί για όψεις της κυβερνητικής πολιτικής. Ναι! Ταυτόχρονα όμως δεν εμπιστεύεται κανέναν να την εκπροσωπεί: Αφήνει πίσω της τους μανδαρίνους, τους εργατοπατέρες, τους δικαιωματιστές. Οριστικά. Ο κόσμος της εργασίας αναζητά άλλη εκπροσώπηση.
