Σε όσους αναζητούν ματαίως ιδεολογικό καταφύγιο στην τυρρανία της ομοιομορφίας σε καιρούς παγκοσμιοποίησης, η διοργάνωση του Euro 2020 σε έντεκα διαφορετικές πόλεις της Ηπείρου μας είναι η απάντηση πως αυτό δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ. Άλλα οι λαοί κελεύουν και άλλα τα ιερατεία. Των κυβερνήσεων, των ΜΚΟ, των πολυεθνικών.
- Από τον Μανώλη Κοττάκη
Όσα συνέβησαν τις τρεις πρώτες ημέρες της διοργάνωσης, που άλλοτε ονομαζόταν Κύπελλο Εθνών, στα γήπεδα της Ρώμης, της Κοπεγχάγης, του Μπακού, της Αγίας Πτερούπολης αποδεικνύουν ότι ο πλούτος της Ευρώπης είναι οι κοινές της αξίες.
Ο πλούτος της Ευρώπης είναι ο πλούτος των Εθνών της. Κοινή ευρωπαική αξία είναι ο χριστιανισμός. Ο σταυρός. Η προσευχή. Και σε τρεις τουλάχιστον στιγμές το Σαββατοκύριακο οι Ευρωπαίοι φίλαθλοι στις κερκίδες αλλά και οι πρωταγωνιστές στον αγωνιστικό χώρο μας είπαν με τον τρόπο τους πως δεν μπορεί να αλλάξει η ριζωμένη ταυτότητα αυτής της Ηπείρου.
Τον σταυρό του με τον καθολικό τρόπο και την προσευχή του επί τρία λεπτά κοιτώντας προς τον ουρανό έκανε σε ζωντανή σύνδεση αμέσως μετά την λήξη του αγώνα μπροστά σε εκατομμύρια φιλάθλους ο Βέλγος γκολτζής Λουκάκου, ο οποίος σημείωσε τα δύο από τα τρία τέρματα της ομάδος του έναντι της Ρωσίας. Τον σταυρό τους με τον ορθόδοξο τρόπο έκαναν οι Ρώσοι παίκτες που εισέρχονταν ως αλλαγές στον αγωνιστικό χώρο κατά τη διάρκεια του ατυχούς για εκείνους αγώνος.
Την προσευχή του έκανε τέλος ολόκληρο το «Πάρκερ» της Κοπεγχάγης, χιλιάδες φίλαθλοι από τη Δανία και τη Φινλανδία τις δραματικές στιγμές που ακολούθησαν την κατάρρευση του Ερικσεν στον αγωνιστικό χώρο. Το είδαμε καθαρά. Ανθρωποι με σταυρωμένα τα χέρια να ζητούν από τον Θεό να σώσει το ίνδαλμά τους.
Ο χριστιανισμός είναι λοιπόν η βάση της ευρωπαικής ταυτότητας. Το γεγονός ότι παρενέβησαν ορισμένοι εξυπνάκιες κοσμικοί για να αφαιρέσουν την αναφορά σε αυτόν από το Σύνταγμα της Ευρώπης δεν άλλαξε σε τίποτε το συλλογικό βίωμα. Την πίστη. Την αναζήτηση. Αντιθέτως, την ενίσχυσε, τη θέριεψε. Αυτό όμως που είδαμε στα γήπεδα του Euro 2020 το Σαββατοκύριακο συνιστά και τον πλούτο των Εθνών. Κάθε Έθνος συνεισφέρει στην ευρωπαϊκή ταυτότητα τα δικά του ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Είδαμε πως οι Ρώσοι, οι Δανοί, οι Ιταλοί, οι Φινλανδοί παίκτες τραγούδησαν με πάθος στεντορεία τη φωνή τον εθνικό τους ύμνο, μαζί με τους υπερήφανους φιλάθλους τους στις κερκίδες. Δεν φοβήθηκαν τα «εθνοδικεία» της πολυπολιτισμικότητας. Είδαμε πως οι Δανοί διαχειρίστηκαν μαζί με τους Φινλανδούς το επαπειλούμενο σοκ ενός ξαφνικού δημόσιου θανάτου. Την υποψία του πένθους. Με προσευχή αλλά και με βόρεια ψυχραιμία. Οι συμπαίκτες του Κρίστενσεν περικύκλωσαν τον συνάδελφό τους και προστάτεψαν την προσωπικότητά του. Το δικαίωμα του στην αξιοπρέπεια. Το δικαίωμα να μην γίνει βορά σε εκατομμύρια αχόρταγα μάτια η κατάρρευσή του. Είδαμε επίσης στο τέλος του αγώνα με την Ιταλία τα νεύρα των Τούρκων. Μάρκαραν σκληρά ενώ έχαναν καθαρά. Διακρίναμε επίσης το πάθος των εθνοτικώς ομοιογενών Ουαλών έναντι των εθνοτικώς ανομοιογενών Ελβετών στην εντεκάδα των οποίων υπήρχαν πολλοί παίκτες με ξένες ρίζες, βαλκάνιες και αφρικανικές.
Είδαμε τέλος τις Ρωσίδες με τις παραδοσιακές φορεσιές τους στις κερκίδες του γηπέδου της Αγίας Πετρούπολης. Είδαμε και τι δεν είδαμε. Και ακόμη είμαστε στην αρχή. Και θα κατανοήσουμε ακόμη καλύτερα εις τι συνίσταται ο πλούτος των Εθνών τις επόμενες μέρες – ώστε να είναι απολύτως μάταιος ο αγών για την κατασκευή ενός παγκοσμίου ανθρώπου-όταν θα παρατηρήσουμε τι θα συμβεί και στα γήπεδα της Λατινικής Αμερικής όπου άρχισε χθες -στην Βραζιλία- το Copa America. Όσο και να προσπαθήσει κανείς δεν χαλάει εύκολα ετούτος ο κόσμος. Δεν αποσυναρμολογείται. Και κυρίως δεν χαλά η Ευρώπη μας. Οσα συμβαίνουν στην Γαλλία όπου αναπτύσσεται πλέον ένα κίνημα για την ευρωπαϊκή και την εθνική ταυτότητα κόντρα στους ριζοσπάστες εξτρεμιστές των θρησκειών που θεωρούνται συστημική απειλή ας είναι μία ένδειξη για τα επερχόμενα. Και στην Ελλάδα.
