Ας το παραδεχτούμε: είμαστε μια χώρα στην οποία από μικρά παιδιά μεγαλώνουμε με μια… μπάλα στο κεφάλι. Μάλιστα, μέχρι το 1987 αυτή η μπάλα ήταν ασπρόμαυρη.
- Από τον Βασίλη Βέργη
Από τη στιγμή που ο Γκάλης, ο Γιαννάκης και τα άλλα παιδιά πριν από 34 χρόνια και μία ημέρα έκαναν την Ευρώπη να παραμιλάει στο Euro του 1987, ο Ελληνας άρχισε να σκέφτεται ΚΑΙ την πορτοκαλί μπάλα. Στην καθημερινότητα της ζωής προστέθηκαν οι μπασκέτες, έως ότου το σπορ έφτασε να έχει τον χαρακτηρισμό «εθνικό μας».
Ας πούμε, λοιπόν, ότι εδώ και τέσσερις δεκαετίες η αθλητική κουλτούρα της χώρας «κινείται» γύρω από τα δύο δημοφιλέστερα σπορ. Αυτό «συμπαρασύρει» τα πάντα. Την οπτική – ενασχόληση του Τύπου, την τηλεόραση, τα χρήματα που έρχονται σε αυτά από τη διαφήμιση (αν και τη μνημονιακή εποχή έπεσε μεγάλο «μαχαίρι»), οτιδήποτε «συνδέεται» με τον «πελάτη», ο οποίος, ως γνωστόν, έχει πάντα δίκιο!
Σε αντίθεση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες όπου λατρεύουν τον αθλητισμό και έχουν στην κουλτούρα κάθε πτυχή του, εδώ είμαστε «της νίκης», του «οπαδισμού» δυστυχώς και του «καφριλικίου». Και τούτο μεταφέρεται σαν «γονίδιο» από γενιά σε γενιά, κάνοντας τα πράγματα ακόμη πιο «στενόμυαλα» και πολύ πιο φανατικά.
Ο δρόμος που ο Στέφανος Τσιτσιπάς και η Μαρία Σάκκαρη έβαλε τις σκέψεις και τις προτιμήσεις των Ελλήνων τα τελευταία δύο χρόνια είναι πραγματικά πολύ ξεχωριστός. Ειδικά το «ξέσπασμα» που έγινε με το Ρολάν Γκαρός, το γαλλικό Οπεν στο τένις, μια τρομερή διοργάνωση με ρίζες από το 1891, αποτελεί ένα πρώτο πολύ καλό δείγμα ότι κάποια πράγματα μπορούν δειλά δειλά να αλλάξουν. Να γίνουν καλύτερα, να «απλώσουν» την αθλητική κουλτούρα του Ελληνα.
Το γεγονός πως την ίδια ώρα που υπήρχαν ποδοσφαιρικοί αγώνες για το Euro (και μάλιστα η πολύ δημοφιλής στους Ελληνες Αγγλία) ο τελικός ανάμεσα στον Τσιτσιπά και τον βιονικό Νόβακ Τζόκοβιτς έσπασε τα κοντέρ της τηλεθέασης στην ΕΡΤ δείχνει ότι κάτι έχει αρχίσει να… κινείται.
Προφανώς, επειδή στον Ελληνα αρέσει η νίκη, έσπευσε να δει το παιχνίδι αφού ο Στέφανος διεκδικούσε το τρόπαιο. Όμως, τα παιχνίδια τόσο του Τσιτσιπά όσο και της Σάκκαρη τις προηγούμενες ημέρες στη διοργάνωση ήταν «talk of the town». Ο Τύπος τα τίμησε δεόντως, στις εφημερίδες και στα sites (όχι μόνο αθλητικά) ήταν πρώτο θέμα, τα social πήραν φωτιά (δυστυχώς, μέρος αυτών και για λόγους φθόνου, όπως τούτο εκφράστηκε από σχόλια για τη σχέση της Μαρίας με τον γιο του πρωθυπουργού!), γενικά το τένις ήταν διαρκώς στα κορυφαία ζητήματα της καθημερινότητάς μας.
Ένα υπέροχο σπορ, απολύτως παρεξηγημένο στη χώρα, καθώς του έχουν κολλήσει την ταμπέλα του «πλούσιου», ενώ όποιος πάει στα (όχι λίγα πια) γήπεδα που υπάρχουν θα δει με μια ρακέτα στο χέρι από 8χρονους έως 80χρονους. Και όλοι αυτοί ούτε εκατομμυριούχοι είναι ούτε ονειρεύονται να κερδίσουν Grand Slam.
Το βέβαιο είναι ότι ο Τσιτσιπάς και η Σάκκαρη προσφέρουν μια ευκαιρία πολύ σημαντική. Επειδή -την υγειά τους να έχουν- το μέλλον και τα καλύτερα είναι μπροστά, θα έχουμε την… κουβέντα τους κάθε τρεις και λίγο. Και όχι μόνο στα μεγάλα Grand Slam.
Νέα παιδιά θα θελήσουν να βαδίσουν στα χνάρια τους, όχι σώνει και ντε για να φτάσουν μέχρι το Ρολάν Γκαρός, αλλά για να επιλέξουν κάτι διαφορετικό στην αθλητική τους ζωή από το μονοδιάστατο «δίλημμα» ποδόσφαιρο ή μπάσκετ.
Είναι όμορφο και αναγκαίο να διευρυνθεί η αθλητική κουλτούρα της χώρας μας. Όχι επειδή πρέπει να βγάζει πρωταθλητές, αλλά γιατί θα βοηθήσει άπαντες να καταλάβουν πως ο αθλητισμός είναι στάση ζωής, ουχί αρένα για μονομάχους.
