Το 1974, τέτοιες ημέρες, αποφασιζόταν εδώ στην Αθήνα η διενέργεια του προδοτικού πραξικοπήματος στην Κύπρο, τις συνέπειες του οποίου πληρώνουμε μέχρι σήμερα.
- Από τον Σάββα Καλεντερίδη
Όλοι οι εμπλεκόμενοι αξιωματικοί αλλά και διπλωμάτες στο πραξικόπημα και στο φιάσκο της αντιμετώπισης της εισβολής του «Αττίλα» όχι μόνο δεν τιμωρήθηκαν, αλλά ορισμένοι εξ αυτών επιβραβεύθηκαν από τη Μεταπολίτευση.
Ενώ, δηλαδή, οι Γεωργίτσης και Κομπόκης, που έκαναν το πραξικόπημα, και οι αρχηγοί του Αρχηγείου και των Ενόπλων Δυνάμεων των τριών κλάδων, Στρατού, Ναυτικού, Αεροπορίας, έπρεπε να δικαστούν και να υποβιβαστούν στον βαθμό του στρατιώτη, για προδοσία, δηλαδή για συμμετοχή στο πραξικόπημα και παράδοση της Κύπρου στους Τούρκους, η Μεταπολίτευση δεν τους άγγιξε, δίνοντας έτσι το μήνυμα ότι ήταν «ενήμερη» για τα της εισβολής και καθόλου αποφασισμένη να τιμωρήσει τους υπευθύνους, πόσο μάλλον να ανατρέψει τα δεδομένα της εισβολής.
Η δε στάση της κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας, κατά τον δεύτερο «Αττίλα», που επέτρεψε στους Τούρκους να επεκτείνουν ΑΝΕΝΟΧΛΗΤΟΙ την κατοχή από το 7,5% στο 38% της Κύπρου, δεν μπορεί να εξηγηθεί αλλιώς, παρά μόνον ως πράξη αποδοχής της εισβολής – κατοχής και διχοτόμησης του νησιού. Το πολιτικό σύστημα σε Λευκωσία και Αθήνα, λες και υπάκουε εντολές μιας ξένης ανώτερης δύναμης, δεν αμφισβήτησε ποτέ εμπράκτως την κατοχή και δεν υιοθέτησε ποτέ το δόγμα της απελευθέρωσης, όπως έκανε η Τουρκία με τα αζερικά εδάφη που κατείχαν οι Αρμένιοι, εκτός των συνόρων του Ναγκόρνο-Καραμπάχ, από το 1992-93, τα οποία τα απελευθέρωσαν με πόλεμο Τούρκοι και Αζέροι τον Οκτώβριο του 2020.
Αντί του δόγματος της απελευθέρωσης, χωρίς ντροπή υιοθέτησαν το καταστροφικό δόγμα της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας, που όλοι γνωρίζουν ότι θα οδηγήσει στον έλεγχο ολόκληρου του νησιού από την Τουρκία. Σ’ αυτήν τη στάση των κυβερνήσεων και των ελίτ της Αθήνας και της Λευκωσίας παρέσυραν και τους πολίτες της Κύπρου και της Ελλάδας. Ηττοπάθεια, που εκμεταλλεύεται η Τουρκία, με τα γνωστά καταστροφικά αποτελέσματα, τα οποία πλέον είναι περισσότερο από ορατά στην Αν. Μεσόγειο, στην Αμμόχωστο, στο Αιγαίο και στη Θράκη.
Η κατάσταση είναι τόσο τραγική, που φθάσαμε να εκλιπαρούμε την Τουρκία να δεχτεί τη διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία και να μην επιμένει στη λύση των δύο κρατών. Ο απόλυτος διεθνής εξευτελισμός της Κύπρου και της Ελλάδας.
Η Τουρκία, επαναπαυμένη από τη δεδομένη στάση των κυβερνήσεων Λευκωσίας και Αθήνας και την ηττοπαθή παθητική στάση των πολιτών, προωθεί εκ του ασφαλούς την επεκτατική της πολιτική εις βάρος του Ελληνισμού. Η μόνη φορά που αμφισβητήθηκε εμπράκτως η κατοχή ήταν το 1996, όταν μια ομάδα πολιτών της Κυπριακής Δημοκρατίας, που δεν ήταν υποχείριο κανενός κόμματος και κέντρου εξουσίας, αποφάσισε να βροντοφωνάξει «δεν αναγνωρίζουμε την κατοχή και τα σύνορα που χαράξατε πάνω στο σώμα της Κύπρου μας».
Ήταν το 1996, όταν η Kυπριακή Oμοσπονδία Mοτοσικλετιστών οργάνωσε αντικατοχική πορεία με αφετηρία το Βερολίνο και τερματισμό την κατεχόμενη Κερύνεια, με 200 μοτοσικλέτες από 12 ευρωπαϊκές χώρες. H πορεία ξεκίνησε στις 2 Aυγούστου του 1996 από την Πύλη του Βρανδεμβούργου στο Βερολίνο. Oι μοτοσικλετιστές ακολούθησαν μια μεγάλη διαδρομή μέσα από χώρες της Eυρώπης για να καταλήξουν στην Kύπρο στις 10 Αυγούστου ενώνοντας τις δυνάμεις τους με ντόπιους μοτοσικλετιστές. Εκεί όμως θορυβήθηκαν ξένοι και ντόπιοι κολαούζοι της κατοχής και έβαλαν ως στόχο να πείσουν την Κυπριακή Ομοσπονδία Μοτοσικλετιστών να ακυρώσει την πορεία διαμαρτυρίας στην Κύπρο.
Σημειώνεται ότι το θέμα της πορείας απασχολούσε το Εθνικό Συμβούλιο της Κύπρου, ο δε τότε Πρόεδρος Γλαύκος Κληρίδης ζήτησε από την ομοσπονδία να ακυρώσει την πορεία, γιατί υπήρχε κίνδυνος προέλασης του τουρκικού στρατού στις ελεύθερες περιοχές. Πάλι ο φόβος, πάλι η επιβολή του αισθήματος του φόβου στους πολίτες. Και όντως η ομοσπονδία αποφάσισε την ακύρωση. Υπογραμμίζεται ότι δεν θορυβήθηκαν μόνο οι ντόπιοι και ξένοι, αλλά και η ίδια η Τουρκία, η οποία είχε συνηθίσει χρόνια τώρα το σικέ παιχνίδι. Γι’ αυτό η τότε πρωθυπουργός Τανσού Τσιλέρ αποδέσμευσε απόρρητα κονδύλια και έστειλε στα Κατεχόμενα ομάδες παρακρατικών και παραστρατιωτικών, τους γνωστούς Γκρίζους Λύκους. Η εντολή ήταν να σταματήσουν με κάθε τρόπο τους «απείθαρχους» Ελληνες.
Τότε οι περισσότεροι μοτοσικλετιστές, ανάμεσά τους και ο 24χρονος Τάσος Ισαάκ, διαφώνησαν με την απόφαση της ομοσπονδίας και συνέχισαν το δρομολόγιο προς τα Κατεχόμενα. Στην κυριολεξία μια λαοθάλασσα αποτελούμενη από 7.000 μοτοσικλετιστές μπήκε στη νεκρή ζώνη του ΟΗΕ, τη λεγόμενη «Πράσινη Γραμμή», στη Λευκωσία, με στόχο την ειρηνική πορεία προς την Κερύνεια. Εκεί, έστω και με δυσκολία, η ειρηνευτική δύναμη του ΟΗΕ και η Αστυνομία έθεσαν την κατάσταση υπό σχετικό έλεγχο.
Οι μοτοσικλετιστές αποφάσισαν να κινηθούν και προς την Αμμόχωστο. Οταν έφθασαν στη Δερύνεια, η κατάσταση ήταν εκρηκτική. Η δύναμη του ΟΗΕ ήταν ανεπαρκής, το ίδιο και της κυπριακής Αστυνομίας, με αποτέλεσμα οι μοτοσικλετιστές να κινηθούν από τη νεκρή ζώνη προς το φυλάκιο του τουρκικού στρατού, το οποίο υπερασπίζονταν τακτικός στρατός, παρακρατικοί των Κατεχομένων και Γκρίζοι Λύκοι.
Εκεί δολοφονήθηκε με βάρβαρο τρόπο από τους παρακρατικούς ο Tάσος Iσαάκ, ενώ προσπαθούσε να βοηθήσει έναν άλλον Eλληνοκύπριο, τον οποίο χτυπούσαν οι Tούρκοι παρακρατικοί. Ηταν 11 Αυγούστου του 1996.
Την ημέρα της κηδείας του Τάσου, στις 14 Αυγούστου 1996, ημέρα μνήμης της κατάληψης της Aμμοχώστου, μία ομάδα από διαδηλωτές κατευθύνθηκε προς το οδόφραγμα της Δερύνειας για να εναποθέσει στεφάνια και λουλούδια στον χώρο της δολοφονίας του. Ξέσπασαν επεισόδια μεταξύ των διαδηλωτών και των Τούρκων παρακρατικών, όταν ένας νέος, ο Σολωμός Σολωμού, κατάφερε να ξεφύγει από όλους και να αναρριχηθεί, για να υποστείλει την τουρκική σημαία από το έδαφος της πατρίδας του. Τον σκότωσε ο Κενάν Ακίν, Τουρκοκύπριος παρακρατικός, που έφθασε να γίνει και υπουργός στην παράνομη κυβέρνηση των Κατεχομένων.
Φέτος η Πρωτοβουλία Μνήμης Ισαάκ – Σολωμού, που ιδρύθηκε το 2008, αποφάσισε να ξεκινήσει την πορεία από την Ελλάδα. Οι νέοι της Κύπρου έκαναν μια πορεία μνήμης στην αποχαυνωμένη Ελλάδα, που δείχνει ότι έχει ξεγράψει την Κύπρο. Οι φερέλπιδες αυτοί νέοι έφθασαν μέχρι τα ελληνοτουρκικά σύνορα, την Ορεστιάδα, το Διδυμότειχο, την Αλεξανδρούπολη, τα Αβδηρα του Δημόκριτου, το χωριό της Ξάνθης Αυξέντιο, που άλλαξε το όνομά του στη μνήνη του ήρωα Αυξεντίου, το Οχυρό Ρούπελ, το Σιδηρόκαστρο του Γεωργίου Κατσάνη, τον Λευκό Πύργο.
Ακολούθησε επίσκεψη στα Γιάννενα, στην ιερή πόλη του Μεσολογγίου, στο Ναύπλιο, στο μνημείο της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, στον Πειραιά, στη λεβεντογέννα Κρήτη, όπου βρίσκεται αυτές τις μέρες, για να καταλήξει στην Αθήνα, το Σάββατο 17 Ιουλίου, όπου θα κατατεθεί στεφάνι στο μνημείο του Αγνωστου Στρατιώτη, στις 12.15.
Παρούσες σε όλη αυτήν την πορεία η μητέρα και η κόρη του Τάσου Ισαάκ, ακούραστες, αλύγιστες, αποφασισμένες να αγωνιστούν ταπεινά για τη δικαίωση.
Το Σάββατο 17 Ιουλίου στις 12.15 οι απλοί πολίτες καλούμαστε να δώσουμε το «παρών». Να δούμε αν θα δώσουν το «παρών» το κράτος, η κυβέρνηση και τα κόμματα ή αν θα τηρήσουν την… παράδοση της άνευ όρων παράδοσης στα σχέδια και στις ορέξεις της Τουρκίας και του διεθνούς παράγοντα.
Πάντως, μια που έγινε αναφορά στο ανύπαρκτο δόγμα της απελευθέρωσης της Κύπρου, αν ο κ. Μητσοτάκης, λέω «αν», υποδεχόμενος το πρώτο Rafale της ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας όχι στις 21 αλλά στις 20 Ιουλίου, ημέρα εισβολής του «Αττίλα», έκανε τη δήλωση «αυτά τα φτερά θα απελευθερώσουν την Κύπρο», η Ελλάδα θα άλλαζε σελίδα και θα αποκαθιστούσε το κύρος της διεθνώς. Έτσι απλά, με μια απλή δήλωση, που θέλει όμως σχέδιο και ψυχή για να την προφέρεις.
Τότε όχι μόνο οι Τούρκοι, αλλά όλοι, σύμμαχοι και λοιποί, θα μας υπολόγιζαν αλλιώς σε όλα τα επίπεδα.
Κάν’ το, Κυριάκο.
