Η πολιτική είναι καμιά φορά υπόρρητος. Διατυπώνεται κάτω από τις γραμμές. Αφήνεται να εννοηθεί. Και όταν επίκειται ριζική αλλαγή στάσης απέναντι στα πράγματα είναι και σκοπίμως αμφίσημη. Στην κατηγορία αυτή εντάσσεται και η συνέντευξη που παραχώρησε στον διαδικτυακό τόπο ieidiseis.gr o αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας.
- Από τον Μανώλη Κοττάκη
Στη συνομιλία που είχε με τον δημοσιογράφο Βασίλη Σκουρή ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ επιχείρησε να αντικαταστήσει τον όρο «Αριστερά» από την προμετωπίδα του κόμματός του με τον κεντρώο όρο «μεσαίος χώρος» προκειμένου να αποκτήσει επαφή με κοινωνικά στρώματα που διακατέχονται από ισχυρότατο αντισυριζαϊσμό.
Αλλά δεν το είπε ευθέως. Σημείωσε με νόημα ότι το κρίσιμο για τον κόσμο του μεσαίου χώρου «δεν είναι αν τα αφηγήματα είναι αριστερά ή δεξιά, αλλά αν λένε κάτι για τη ζωή του» και ζήτησε από τα κομματικά στελέχη να πάψουν να χρησιμοποιούν το «αριστερόμετρο». Καλή προσπάθεια, ομολογουμένως! Στην κατάσταση που είναι -12 μονάδες πίσω από τη Ν.Δ.- δικαιολογείται.
Το κακό για τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι ότι απευθύνεται σε έναν τμήμα του εκλογικού σώματος το οποίο ελάχιστα γνωρίζει. Ως πρωθυπουργός, μάλιστα, το διέλυσε στους φόρους, με συνέπεια να ακυρώνει ο ίδιος με τις λέξεις του το άνοιγμα προς το Κέντρο και τον μεσαίο χώρο.
Οι πολίτες που κατατάσσουν τους εαυτούς τους στον μετριοπαθή κορμό της ελληνικής κοινωνίας αποστρέφονται την λέξη «περιπέτεια» και ελκύονται από την λέξη «σταθερότητα». Πολιτική έννοια που έχει τεράστια σημασία για τις ζωές τους. Για τον προγραμματισμό τους. Καθώς το μόνο που ζητούν από την Πολιτεία, δεδομένου ότι βασίζουν την άνοδό τους στην ατομική προκοπή, είναι η σταθερότης, η ομαλότης και η κοινωνική ειρήνη. Πρόκειται για εγγυήσεις που τους αρκούν.
Αυτοαναιρείται
Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δείχνει να μην το κατανοεί. Και αυτοαναιρείται. Αυτό αποδεικνύεται από το πως ο κύριος Τσίπρας διεξέρχεται στη συγκεκριμένη συνέντευξη δύο εξόχως ενδιαφέροντα θέματα. Τον τρόπο σχηματισμού κυβέρνησης σε συνθήκες απλής αναλογικής και τη διαδικασία ανάδειξης πρωθυπουργού. Εκεί θολώνει εντελώς το αφήγημα του μεσαίου χώρου.
Η σταθερότης πάει… περίπατο. Γιατί; Διότι, πρώτον, ο κύριος Τσίπρας στην ανάγκη του να οικοδομήσει μια μετεκλογική πολιτική συμμαχία με το ΚΙΝ.ΑΛ. και να αποφύγει τις κατηγορίες περί ηγεμονισμού εγκαταλείπει τον όρο «αυτοδυναμία» ως θεωρητικό στόχο, προσδιορίζει ως στόχο του τη νίκη «έστω με μία ψήφο διαφορά» και χαρακτηρίζει «ισότιμο» μελλοντικό εταίρο το κόμμα της κυρίας Γεννηματά. Στην πραγματικότητα προτείνει την αντικατάσταση των συνιστωσών ΣΥΡΙΖΑ με τη συνιστώσα ΠΑΣΟΚ, με απώτερο προορισμό τη συγχώνευση των βάσεων των δύο κομμάτων. Για να κάνει μάλιστα πιο ελκυστική την πρότασή του προς τη Χαριλάου Τρικούπη, σε τμήμα της οποίας κυριαρχεί η αντιπάθεια προς το πρόσωπό του, ο κύριος Τσίπρας δεν διστάζει να θέσει υπό αμφισβήτηση την πιθανότητα να είναι αυτός ο πρωθυπουργός σε μια -φρούδα ελπίς- μετεκλογική κυβέρνηση συνεργασίας ΣΥΡΙΖΑ – ΚΙΝ.ΑΛ.!
«Συνήθως τον πρωθυπουργό τον εκλέγει ο λαός» τονίζει ο κύριος Τσίπρας, αλλά, όπως προσθέτει υπαινικτικώς στην κατακλείδα της απαντήσεώς του, «το αποτέλεσμα της κάλπης θα σηματοδοτήσει τις εξελίξεις για την κατανομή των ρόλων». Συνάγεται ευλόγως το συμπέρασμα -ασχέτως αν το εννοεί ή δεν το εννοεί πραγματικά ο κύριος Τσίπρας- ότι η πρωθυπουργία ανήκει στην «κατανομή των ρόλων»! Αδύνατον να κολακεύσεις και να σαγηνεύσεις όμως τον μεσαίο χώρο αν -έστω θεωρητικώς- θέτεις ζήτημα προσώπου πρωθυπουργού ύστερα από εκλογές για απλή αναλογική και αν ανακαλείς στη μνήμη των Ελλήνων σχήματα διακυβέρνησης συνιστωσών που θέλουν να ξεχάσουν. Ο μεσαίος χώρος θέλει από πριν να ξέρει ποιος θα είναι ο πρωθυπουργός! Κάθε απόπειρα αλλαγής φυσιογνωμίας του κόμματος με αυτές τις προϋποθέσεις θυμίζει ένα παλαιό λαϊκό τραγούδι: «Είναι κακό στην άμμο να χτίζεις παλάτια…».
Αδύνατον, τέλος, να εκφράσεις τον μεσαίο χώρο χωρίς δυναμικές ρήξεις με την κρατικοδίαιτη διαπλοκή που «πνίγει» την υγιή επιχειρηματικότητα. Για την οποία διαπλοκή στη συνέντευξη δεν είπε λέξη. Για του λόγου το ασφαλές παραθέτω αποσπάσματα από τη συνέντευξη του κυρίου Τσίπρα. Προσοχή στο τι απαντά σε σχέση με το τι ερωτάται!
Αν, κ. πρόεδρε, δεν γίνει δεκτή η πρότασή σας για προοδευτική κυβέρνηση μετά τις εκλογές με απλή αναλογική, θα έχετε ως στόχο την αυτοδυναμία; Ο στόχος μας είναι ούτως ή άλλως να κερδίσουμε τις εκλογές και ήμουν πάρα πολύ σαφής στην προηγούμενη Προγραμματική Συνδιάσκεψη που τελείωσε την Κυριακή που μας πέρασε. Διότι είπα πάρα πολύ χαρακτηριστικά ότι θέλουμε οι εκλογές με απλή αναλογική να οδηγήσουν σε αποτέλεσμα, να μην είναι άγονες, να έχουμε κυβέρνηση την επόμενη μέρα, να μην οδηγηθεί ο τόπος σε μια παρατεταμένη αβεβαιότητα διπλών εκλογών, αλλά ξέρουμε, επίσης, πάρα πολύ καλά, γιατί είμαστε ρεαλιστές, ότι για να συμβεί αυτό θα πρέπει ο ΣΥΡΙΖΑ να είναι πρώτος έστω και με μία ψήφο το βράδυ της πρώτης εκλογικής αναμέτρησης. Διότι αυτός ο συσχετισμός είναι που θ’ ανοίξει τον δρόμο για τον σχηματισμό κυβέρνησης.
Μιλήσατε για κυβέρνηση τύπου Ισπανίας και Πορτογαλίας, με κυβέρνηση δηλαδή συνεργασίας των προοδευτικών δυνάμεων. Με πρωθυπουργό τον αρχηγό του πρώτου κόμματος; Συνήθως τον πρωθυπουργό τον εκλέγει ο λαός. Ο λαός είναι αυτός που με την ετυμηγορία του υποδεικνύει στις πολιτικές δυνάμεις ποιος πρέπει να ηγηθεί του κυβερνητικού σχήματος. Αυτό λοιπόν που εμένα με αφορά τούτη την ώρα είναι ο λαός σε πρώτη φάση να δώσει τη διέξοδο την προοδευτική στον τόπο (…). Αρα, λοιπόν, αυτό που προέχει για μένα είναι ένα πρόγραμμα προοδευτικό και ριζοσπαστικό ταυτόχρονα, αλλά και ρεαλιστικό (…).
Εμείς έχουμε καταθέσει τις προγραμματικές μας δεσμεύσεις, έχουμε καταθέσει και τις προθέσεις μας για τη δυνατότητα η απλή αναλογική να φέρει κυβέρνηση την επόμενη μέρα, με πρώτο κόμμα στην κάλπη τον ΣΥΡΙΖΑ, πράγμα που θα δρομολογήσει και τις εξελίξεις και για τον σχηματισμό της κυβέρνησης, αλλά βεβαίως θα σηματοδοτήσει και τις εξελίξεις για την κατανομή των ρόλων.
(…) Η δεύτερη παραδοχή, όμως, είναι ότι αυτός ο κόσμος, παρότι θεωρείται κόσμος του μεσαίου χώρου, δεν κερδίζεται από αφηγήματα του μέσου όρου, αλλά κάθε φορά από ισχυρά αφηγήματα. Είτε δεξιά είτε αριστερά. Ισχυρά και πειστικά. Ρεαλιστικά πολιτικά αφηγήματα που αφορούν τη ζωή τους, το σήμερα και το αύριο που προσδοκούν. Δεν τους ενδιαφέρει τόσο αν αυτά τα αφηγήματα τα ονομάζουμε «αριστερά» ή «δεξιά». Τους νοιάζει αν λένε κάτι για τη ζωή τους ή την καθημερινότητά τους.
Το πρόταγμα
Τον κόσμο του μεσαίου χώρου δεν τον νοιάζει αν τα αφηγήματα είναι αριστερά ή δεξιά, αλλά εάν λένε κάτι για τη ζωή τους, για τον μισθό, την επιχείρηση, την κοινωνική δικαιοσύνη και ένα κράτος που θα είναι δίπλα τους και όχι απέναντί τους.
Ισχυρίζομαι, λοιπόν, ότι στην πραγματικότητα αυτό που μπορεί να κερδίσει αυτόν το κόσμο είναι ένα σοβαρό, ρεαλιστικό και τεκμηριωμένο ριζοσπαστικό πολιτικό πρόταγμα. Για την κοινωνική δικαιοσύνη, για τον μισθό τους, για την επιχείρησή τους, για την περίθαλψή τους στο ΕΣΥ, για ένα κράτος που θα είναι δίπλα τους και όχι απέναντί τους.
