Με τα δεδομένα του παρελθόντος, αποστολή ενός πολιτικού συντάκτη σήμερα κανονικώς θα ήταν η «ανάλυση» του μίνι ανασχηματισμού του Μαξίμου και οι απαντήσεις σε ερωτήματα του τύπου «υποβαθμίστηκε ή δεν υποβαθμίστηκε ο Γεραπετρίτης από την προαγωγή του μέχρι πρότινος βοηθού του, Άκη Σκέρτσου, σε υπουργό Επικρατείας;».
- Από τον Μανώλη Κοττάκη
Ή «εξισορροπεί η υπουργοποίηση του οννεδίτη Γιάννη Οικονόμου, ο οποίος αναλαμβάνει κυβερνητικός εκπρόσωπος, τις εσωκομματικές αντιδράσεις από τη μετεγγραφή του πράσινου Σταύρου Μπένου ή μήπως είναι στάχτη στα μάτια, όπως ήταν και του Ταραντίλη; Δεδομένου ότι οι δεξιοί σε αυτή την κυβέρνηση προσλαμβάνονται μόνον για να υπερασπίζονται τις αποφάσεις που λαμβάνουν οι πασόκοι, στους οποίους ο πρωθυπουργός έχει εκχωρήσει την εξουσία».
Με τους όρους τους παρελθόντος, ένας πολιτικός συντάκτης σήμερα θα ασχολείτο επίσης με την Πρόεδρο της Δημοκρατίας, η οποία για να δικαιολογήσει την πρωτοφανή ερμηνεία-λάστιχο που έκανε ως δικαστής υπέρ εταιρίας αιολικών πάρκων στο ανελαστικό άρθρο 117 του Συντάγματος έφθασε να κάνει διαρροές στην αγαπημένη της «Εφημερίδα των Συντακτών» κατά του πρωθυπουργού και κατά των ιδιωτών αναδόχων αναδασώσεων! Οτι δρουν αντισυνταγματικά (η κομψή προσωπική επίθεση της Προέδρου εναντίον εμού και του εκδότη Ιωάννη Φιλιππάκη διά «Ρηγάδων» αντιπροσώπων της στην ίδια «οικολογική» εφημερίδα μάς είναι αδιάφορη).
Ωστόσο, στη νέα εποχή που ανατέλλει, αυτά τα θέματα, χωρίς να χάνουν τη σημασία τους (θα επανέλθουμε και στον συγκεντρωτισμό του Μαξίμου εις βάρος των υπουργών, στην πασοκοποίηση της Ν.Δ. και την Πρόεδρο), δεν είναι τα βασικά. Ο κόσμος είναι αλλού. Έχει γυρίσει σελίδα. Τρεις σκασίλες έχουν οι Ελληνες – αν ο Κυριάκος υποβάθμισε τον καθηγητή Γεραπετρίτη λόγω ανεμογεννητριών ή αν, όπως μαθαίνω, η υπουργοποίηση Σκέρτσου ήταν εισήγηση Γεραπετρίτη στον Κυριάκο, διότι με την υφυπουργοποίηση και μετακόμιση Τριαντόπουλου στο Μέγαρο το Μαξίμου θα διέθετε πολυτελές σχήμα τριών υφυπουργών, που θα συγκρούονταν όπως τα αυτοκινητάκια στο λούνα παρκ (Σκέρτσος, Λιβάνιος, Τριαντόπουλος). Όλα τα παραπάνω είναι άρρητα ρήματα για τον κόσμο.
Επαναλαμβάνω, όπως και οι αγωνίες της Προέδρου για το «αιολικό» παρελθόν, που την κυνηγά. Αλλα είναι τα μεγάλα θέματα, οι μεγάλες προκλήσεις. Το καλοκαίρι φεύγει και στον ορίζοντα διακρίνουμε τη νέα προσφυγική-μεταναστευτική πρόκληση για τη χώρα, που έρχεται από το Αφγανιστάν – κατά βάση προσφυγική. Παίζονται δράματα σε οικογένειες που χωρίζονται αυτή τη στιγμή που μιλάμε στην Καμπούλ, εν όψει Ταλιμπάν. Αφγανοί σε όλη την Ευρώπη νυμφεύονται διαδικτυακώς -το Ισλάμ το επιτρέπει- για να «τραβήξουν» τις συζύγους τους στις χώρες διαμονής με βάση το δίκαιο της επανένωσης.
Και, προκειμένου να προετοιμαστεί η Ευρώπη να υποδεχθεί το νέο κύμα αλλοδαπών αλλοθρήσκων στο έδαφός της, μια κούκλα πρόσφυγας με το όνομα «Αμάλ» (ελπίδα) περιοδεύει στις ευρωπαϊκές πόλεις και, με την ανοχή των κυβερνήσεων, δημιουργεί ψυχολογική ατμόσφαιρα υπέρ της υποδοχής τους. Προηγουμένως, όλο και κάποια πρόεδρος Δημοκρατίας θα έχει προπαγανδίσει ότι το Δημογραφικό θα λυθεί από τους πρόσφυγες και τους μετανάστες!
Γνωρίζει ο ελληνικός λαός από δράματα, από προσφυγιά, ανέλαβε τις ευθύνες του το 2016, αλλά είναι λίαν αμφίβολο αν μπορεί, στην κατάσταση που είναι σήμερα, να αναλάβει και ευθύνες ενσωμάτωσης νέων προσφύγων. Ειδικώς όταν έχει πληρώσει το δικό του μερτικό αλληλεγγύης στην ανθρωπότητα! Οι ΗΠΑ την κοπάνησαν από το Αφγανιστάν, δεν θα την πληρώσουμε και πάλι εμείς! Έχουμε τους διχασμούς (εμβολιασμένοι – ανεμβολίαστοι, κατεστραμμένοι από τις πυρκαγιές – διασωθέντες, Αθήνα – περιφέρεια), το τελευταίο που χρειαζόμαστε είναι και ο διχασμός μεταξύ γηγενών και ξένων.
Μεγάλα τα φορτία της πρόκλησης, μεγάλες οι θερμοκρασίες που θα αναπτυχθούν, μεγάλα και τα προβλήματα. Το καλοκαίρι που φεύγει μας αφήνει επίσης μια νέα πρόκληση: Η ελληνική περιφέρεια ρημάζει. Ζει την ερημοποίησή της πριν από τις φωτιές. Τα εργοστάσια λιγνίτη σε Πτολεμαΐδα – Μεγαλόπολη έκλεισαν, αλλά δεν τα αντικατέστησε τίποτε. Η εγκατάλειψη της Εύβοιας για να σωθεί η Βαρυμπόμπη έχει προκαλέσει σε όλη τη χώρα την εντύπωση πως Ελλάδα είναι μόνον η Αθήνα. Πως υπάρχουν Ελληνες πρώτης και δευτέρας κατηγορίας. Οτι, όπως είπε και ο ιερέας του Προκοπίου Ευβοίας, που σώθηκε από μια θαυματουργό βροχή, «μην περιμένετε τίποτε από τους ανθρώπους, μόνον από τον Θεό!».
Μέσα στο καλοκαίρι θυμηθήκαμε, λόγω πυρκαγιών, τα ονόματα από ένα σωρό εγκαταλειμμένες κοινότητες που διέλυσε στο όνομα της συγκέντρωσης το ΠΑΣΟΚ. Μα, ο κοινοτισμός επιστρέφει ως αντίληψη, την ώρα μάλιστα που η ελληνική περιφέρεια, από τη δυτική Μακεδονία και τη Θράκη έως την Εύβοια, την Ηλεία και τη Μάνη, ρημάζει.
Η πρόκληση δεν είναι μόνο εθνική, οικονομική και κοινωνική – είναι και πολιτική. Τα χαμηλά πολιτικά βαρομετρικά από το 2000 και μετά πρώτα ξεσπούν στην περιφέρεια και μετά στο Λεκανοπέδιο (παλαιότερα συνέβαινε το αντίθετο). Η τρίτη μεγάλη πρόκληση που μας αφήνει το καλοκαίρι είναι τα ψυχολογικά τραύματα των Ελλήνων πολιτών, ως θυμάτων της πανδημίας, των καταστροφών, της οικονομίας, αλλά και ως θυμάτων του ακήρυχτου πολέμου της Πολιτείας στη θρησκεία (επιτρέπονται οι συνωστισμοί στις πορείες για την υποδοχή της κούκλας Αμάλ, αλλά όχι λιτανείες! Παραμιλά ο κόσμος!).
Και τα οικονομικά νέα δεν είναι τα καλύτερα… Οι Γερμανοί ετοιμάζονται να ζητήσουν από εμάς νέα μέτρα λιτότητας, οι διεθνείς οίκοι προειδοποιούν ότι το επιτόκιο δανεισμού μας θα γίνει αλμυρό, καθώς η κλιματική κρίση επιβαρύνει τον Προϋπολογισμό με πρόσθετες δαπάνες κ.λπ., κ.λπ., κλπ. Πόσες επιχειρήσεις θα αντέξουν να βγάλουν τον χειμώνα; Και πιστεύει η κυβέρνηση πως, με τα κίνητρα περί συγχωνεύσεων, θα πειστεί ο τετραπέρατος Ελλην να γίνει από αφεντικό υπάλληλος στην επιχείρησή του; Εδώ έχει πάρει είδηση πως λήγουν τα εμβόλια, γι’ αυτό και τον πιέζουν να τα κάνει, για να ολοκληρωθεί η μπίζνα, και αρνείται, θα συμμορφωθεί με τα άλλα; Κούγκι θα το κάνει!
Ειδικώς όταν μαθαίνει πως η εξουσία υπόσχεται σε μυστικά δείπνα το φιλέτο από τα κονδύλια του Ταμείου Ανάκαμψης στους επτά ισχυρούς της νέας διαπλοκής! Προσθέστε στην ανάλυση και Κυπριακό με Ελληνοτουρκικά και έχουμε μπροστά μας την τέλεια καταιγίδα. Την οποία μπορεί να αντιμετωπίσουμε, μπορεί και όχι.
Η ελληνική περιφέρεια ήδη έχει κάνει την υπέρβασή της. Στα καφενεία της Μακρακώμης αυτόν τον καιρό οι Ρουμελιώτες συζητούν για την ανάγκη του «καινούργιου» (χωρίς να μπορούν να το προσδιορίσουν), γιατί όλο το παλιό, χωρίς να εξαιρείται κανείς μας, περνά κάτω από τον πήχη! Ποιος Γεραπετρίτης, λοιπόν, ποιος Σκέρτσος και ποια Σακελλαροπούλου, χωρίς παρεξήγηση! Των Ελλήνων οι κοινότητες είναι σε άλλον γαλαξία. Ξυπνάτε!
