Στις 29 Ιουλίου 1949 κοινοποιήθηκε από τη στρατιωτική ηγεσία του Εθνικού Στρατού μας η επιχείρηση «Πυρσός», με την υπογραφή του αρχιστρατήγου Αλέξανδρου Παπάγου. Στόχος της επιχείρησης ήταν η «ανάληψις ισχυρών επιθετικών ενεργειών προς αφαίρεσιν των επί Βίτσι και Γράμμου ωργανωμένων βάσεων του συμμοριτισμού».
- Από τον
Γιάννη χ. Κουριαννίδη*
Εβδομήντα δύο χρόνια αργότερα μπορεί από την πλευρά των νικητών η ορολογία να έχει αλλάξει και, στο πλαίσιο της πολιτικής άμβλυνσης των παθών, να αποφεύγονται πια τέτοιοι χαρακτηρισμοί, αλλά είναι γεγονός ότι αυτή η τακτική είναι μονομερής.
Οι ηττημένοι κομμουνιστές, που σήκωσαν τα όπλα κατά της νόμιμης κυβέρνησης της πατρίδας μας, μη σεβόμενοι ούτε τα βάσανα του λαού μας, τόσο κατά τη διάρκεια του πολέμου όσο και κατά την Κατοχή και την Εθνική Αντίσταση, ούτε όμως και την καθημαγμένη οικονομικά και βιολογικά πατρίδα μας, νόμισαν ότι βρήκαν την ευκαιρία να σύρουν την Ελλάδα στην ίδια μοίρα που επεφύλαξαν για τη μισή ανθρωπότητα. Μια μοίρα δυστυχίας, ανελευθερίας και σκοταδισμού, που καταδίκασε ιστορικά έθνη να βιώσουν μια απίστευτη οπισθοδρόμηση στις κοινωνικές και αναπτυξιακές κατακτήσεις τους.
Στην πατρίδα μας, η απόπειρα σοβιετοποίησής της είχε ως αποτέλεσμα να χαθεί πολύτιμος χρόνος για την οικονομική και κοινωνική επανάκαμψή της μετά το τέλος του πολέμου, να χάσουμε την ευκαιρία για την ενσωμάτωση της Βορείου Ηπείρου στον εθνικό μας κορμό, αλλά και να πληρώσει ο λαός μας βαρύτατο φόρο αίματος λόγω της κομμουνιστικής ανταρσίας, που οδήγησε σε δεκάδες χιλιάδες θύματα (νεκροί, τραυματίες, παιδομάζωμα), πολύ περισσότερα από αυτά που προκάλεσαν ο πόλεμος και η Κατοχή…
Οι υπαίτιοι της συμφοράς αυτής, που έπληξε την πατρίδα μας μεταπολεμικά και που οδήγησε σε έναν ανελέητο αδελφοκτόνο πόλεμο, μέχρι και σήμερα όχι μόνο δεν έκαναν την αυτοκριτική τους, αλλά εξακολουθούν αμετανόητοι να χρησιμοποιούν εκφράσεις υποτιμητικές και απαξιωτικές για όσους υπερασπίστηκαν το δικαίωμα του λαού μας για ελευθερία και δημοκρατία.
Η προσπάθεια παραποίησης της ελληνικής Ιστορίας, ειδικότερα των τραγικών εκείνων στιγμών που παραπλανημένοι από τα κομμουνιστικά ιδεολογήματα Ελληνες πήραν τα όπλα εναντίον της πατρίδας τους, συντελείται χωρίς ουσιαστική αντίδραση. Από την πλευρά της Αριστεράς καλλιεργούνται ακόμη και σήμερα η μισαλλοδοξία και ένα πνεύμα ρεβανσισμού, που μάλιστα εκδηλώθηκε με τραγικό τρόπο για τα εθνικά μας δίκαια με την προδοτική Συμφωνία των Πρεσπών. Προφανώς και δεν έγινε ποτέ αποδεκτή η συντριβή της ανταρσίας τους…
Οι μαχητές της ελευθερίας και της δημοκρατίας αξίζουν την αιώνια ευγνωμοσύνη της πατρίδας. Μιας πατρίδας, όμως, που δείχνει εδώ και χρόνια την αγνωμοσύνη της προς τη θυσία και την προσφορά τους. Οι σεμνές τελετές στη μνήμη τους γνωρίζουν μια θεσμική απαξίωση, αφού η επίσημη Πολιτεία λάμπει διά της απουσίας της. Τι είναι, άραγε, αυτό που αποτρέπει την ελληνική Πολιτεία από το να θέσει υπό την αιγίδα της αυτές τις εκδηλώσεις μνήμης και τιμής προς τους ήρωές της; Είναι μια απλή λάθος προσέγγιση στο νόημα της θυσίας τους και στα ιστορικά γεγονότα της εποχής; Είναι μια κακώς νοούμενη πολιτική λήθης και κατευνασμού των παθών;
Κατά την άποψή μου πρόκειται για κάτι πολύ υψηλότερο, που οδηγεί όμως σε λάθος τακτικές.
Βλέπετε, η κομμουνιστική ιδεολογία στηρίζεται πάνω στο αξίωμα της πάλης των τάξεων. Καλλιεργεί δηλαδή συνθήκες συγκρουσιακές μέσα σε μια κοινωνία, δημιουργεί εχθρούς ακόμη και μέσα σε άτομα της ίδιας οικογένειας, διαρρηγνύει ιστορικούς και κοινωνικούς δεσμούς βαθιά ριζωμένους για αιώνες στην ιστορική πορεία ενός έθνους. Σε άτομα μάλιστα του ίδιου έθνους, που μιλούν την ίδια γλώσσα, έχουν την ίδια θρησκεία, ζουν με τον ίδιο τρόπο, αυτά τα ρήγματα είναι πολύ πιο βαθιά, πολύ πιο επώδυνα, ακριβώς διότι απαιτείται υπερπροσπάθεια για να σπάσουν αυτοί οι δεσμοί.
Στη συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων, όμως, είναι βαθιά ριζωμένες οι αξίες του πατριωτισμού, που έχουν σφυρηλατήσει στην ιστορική μας πορεία μια ισχυρή εθνική συνείδηση. Αυτή η συνείδηση είναι που τείνει να αποβάλει από την ιστορική μας μνήμη γεγονότα που διακυβεύουν την εθνική μας ενότητα.
Έτσι, η επίσημη Πολιτεία σήμερα αποσιωπά τα απότοκα της κομμουνιστικής ανταρσίας γεγονότα. Με τον τρόπο αυτόν, όμως, ένα έθνος δεν διδάσκεται από τα ιστορικά γεγονότα και από τα λάθη του, με αποτέλεσμα να καταδικαστεί να τα ξαναζήσει.
Και, δυστυχώς, ζήσαμε και ζούμε στην εποχή μας μικρογραφίες των γεγονότων εκείνων, που δείχνουν ότι κάποιοι είναι πάντοτε έτοιμοι για την «επαναστατική γυμναστική» τους, περιμένοντας την κατάλληλη ευκαιρία. Όσο οι αστικές κυβερνήσεις καθεύδουν ενώπιον τέτοιων φαινομένων τόσο οι συνωμότες εναντίον της ελευθερίας και της δημοκρατίας θα δρουν υπογείως και θα εκθεμελιώνουν συστηματικά τα στηρίγματα της κοινωνίας μας.
Η Πολιτεία έχει ιστορική ευθύνη τόσο απέναντι στη μνήμη των ηρωικών υπερασπιστών της όσο και στην ίδια την ύπαρξή της να είναι μπροστάρης στις εκδηλώσεις τιμής και μνήμης στο Βίτσι, στον Γράμμο και αλλού. Είναι το ελάχιστο πνευματικό αντίδωρο απέναντι σε ανθρώπους που επιτέλεσαν με αυταπάρνηση το χρέος τους προς αυτήν.
*Δημοτικός σύμβουλος Θεσσαλονίκης
«Θεσσαλονίκη πόλη ελληνική»
