Αγαπητέ Μίκη,
Δακρυσμένα μάτια, ίσκιοι βουβοί, καημός, αβάσταχτο το δειλινό και τα βουνά κλαμένα.
Σ’ αυτή τη γειτονιά σήμερα βράδιασε νωρίς. Ο ουρανός είναι κλειστός, μοιρολόι της βροχής. Κλάψε, πικρό μου σύννεφο, θα σημάνουν οι καμπάνες.
Στον άλλο κόσμο που θα πας κοίτα μη γίνεις σύννεφο. Πάρε μια βέργα λυγαριά, μια ρίζα δεντρολίβανο και γίνε φεγγαροδροσιά. Γίνε αστέρι κι ουρανός, γίνε καινούργιος δρόμος, να μη βαδίζω μοναχός, να μην πηγαίνω μόνος.
Τώρα που φεύγεις, σε ποια πατρίδα θες να πας; Σε ποιο βουνό, σε ποια πελάγη; Στάσου εδώ, σημαδεμένος απ’ την αγάπη. Στα βήματα του ήλιου, στα περβόλια, στη χαρά, στην άκρη του παραδείσου. Στο παζάρι του ληστή.
Τη Ρωμιοσύνη μην την κλαις, τέτοια στιγμή, τέτοια ώρα. Όλα σαν όνειρο περνούν, έχει ο Θεός. Η ζωή τραβάει την ανηφόρα. Η ελπίδα που έλεγες… Και θα λάβουνε τα όνειρα εκδίκηση.
Είναι μακρύς ο δρόμος σου, κάνε κουράγιο. Ταξίδι στο άπειρο, όταν σταματήσει ο χρόνος.
Αγαπητέ Μίκη,
ανοίγω το στόμα μου, γιγάντιες σκέψεις. Εκείνα που είχα να σου πω θέλω να τραγουδήσω. Τα μονοπάτια της φωνής σου, ναοί στο σχήμα τ’ ουρανού. Ο ύπνος σε τύλιξε. Να ‘χα τ’ αθάνατο νερό… Καληνύχτα. Αυτός ο κόσμος ο μικρός ο μέγας σε ευγνωμονεί.
ΥΓ.: Το παραπάνω κείμενο αποτελείται αποκλειστικά από 41 τίτλους αξέχαστων τραγουδιών του ανεπανάληπτου Μίκη και τέσσερις στίχους. Μια πρόχειρη σύνθεση από τον πλούτο των ποιητών και των στιχουργών που μέσω της μουσικής του έγινε κτήμα όλων των Ελλήνων. Αιωνία η μνήμη του.
Δημήτρης Ριζούλης
