Πρόσφατα, η κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι θα αυξηθεί η τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος κατά 50%, ενώ οι τιμές των τροφίμων, των πρώτων υλών και των καυσίμων έχουν αυξηθεί τουλάχιστον 20% συγκρινόμενες με τις περσινές, χωρίς βεβαίως να υπάρχει αναπροσαρμογή μισθών για τους τυχερούς που ακόμα εργάζονται.
- Από τον Αλκιβιάδη Κ. Κεφάλα*
Αν η αύξηση των τιμών στην ενέργεια, στα τρόφιμα, στα καύσιμα και στις πρώτες ύλες αποδίδεται στην κατάσταση της παγκόσμιας οικονομίας και την αύξηση της ζήτησης λόγω της ανόδου του βιοτικού επιπέδου των ασιατικών χωρών, είναι εύλογο ότι η αύξηση του κόστους ζωής θα είναι ασήμαντη στις χώρες που διαθέτουν παραγωγική μηχανή, ενώ οι πολίτες εκείνων των χωρών που μόνο καταναλώνουν χωρίς να παράγουν, όπως η Ελλάδα, θα βιώνουν συνεχώς τις επιπτώσεις από την επιδείνωση των οικονομικών δεικτών.
Ταυτόχρονα, η πτώση του βιοτικού επιπέδου και η επιδείνωση της οικονομικής θέσης της χώρας αυτόματα αυξάνουν τον πλούτο των ελίτ, επειδή από την άνοδο των τιμών επωφελούνται οι οικονομικά ισχυρότεροι, μέσω του ελέγχου του συστήματος παραγωγής και διανομής προϊόντων και αγαθών. Αυτό γίνεται με τη βοήθεια των πολιτικών που νομοθετούν προς αυτή την κατεύθυνση. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η αύξηση του ηλεκτρικού ρεύματος λόγω της απολιγνιτοποίησης, ακολουθώντας τις απαιτήσεις της Γερμανίας. Η κατάργηση της παραγωγής λιγνιτικής ηλεκτρικής ενέργειας ζημίωσε τη χώρα με 200 δισεκατομμύρια ευρώ.
Αντιθέτως, ενίσχυσε με το αντίστοιχο χρηματικό ποσό τη γερμανική βιομηχανία παραγωγής ανεμογεννητριών, ενώ ταυτόχρονα η κυβέρνηση χορήγησε τη διανομή και την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας στις ισχυρές επιχειρηματικές οικογένειες της χώρας. Όμως, η εκούσια ή ακούσια καταστροφή της παραγωγικής μηχανής συνεπάγεται την αύξηση του εξωτερικού δανεισμού, με αποτέλεσμα τα συσσωρευμένα χρέη να οδηγούν την οικονομία σε σπιράλ θανάτου. Ποιο μπορεί να είναι το μέλλον της χώρας, όταν τα δύο τελευταία χρόνια προσετέθησαν στο εξωτερικό χρέος 40 δισεκατομμύρια ευρώ, εκτοξεύοντας το εξωτερικό χρέος στα 401,2 δισ. ευρώ, δηλαδή στο 216,5% του ΑΕΠ (https://commodity.com/data/greece/debt-clock/);
Το αστρονομικό μέγεθος του εξωτερικού χρέους μπορεί να κατανοηθεί με ένα νοητικό πείραμα, που θα τοποθετήσει τα 500.000.000 των Ευρωπαίων πολιτών σε απόσταση ενός μέτρου τον έναν από τον άλλον, και κατόπιν θα προσπαθήσει να χορηγήσει το αναλογούν ποσό του χρέους στον καθέναν ξεχωριστά, διασχίζοντας έτσι και πληρώνοντας όλη την ανθρώπινη αλυσίδα, από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο πολίτη της σειράς. Το πρώτο δυσάρεστο γεγονός που θα διαπίστωνε ο εκτελεστής του νοητικού πειράματος είναι ότι θα έπρεπε να διανύσει μιάμιση φορά την απόσταση μεταξύ Γης και Σελήνης, ώστε να μπορέσει να εξοφλήσει το σύνολο των συμμετεχόντων.
Το δεύτερο δυσάρεστο γεγονός συνίσταται στο ότι θα έπρεπε να χορηγήσει στον καθέναν το χρηματικό ποσό των 802 ευρώ. Δεν υπάρχει λογικός άνθρωπος στον κόσμο που να πιστεύει ότι είναι δυνατόν να εξοφληθεί αυτό το χρηματικό ποσό από ένα σύνολο 11.000.000 ανθρώπων, από τους οποίους είναι οικονομικά ενεργό μόλις το 1/5.
Στο παγκόσμιο και το ελεύθερο σύστημα παραγωγής προϊόντων, ένας τόνος ελαιολάδου και ένας τόνος βιομηχανικών προϊόντων κοστίζουν 3.000 και 20.000 ευρώ αντίστοιχα, ενώ ένας τόνος προϊόντων υψηλής τεχνολογίας αποτιμάται 1 και 100.000.000 ευρώ. Άραγε, υπάρχει και σε αυτή την περίπτωση ένας λογικός άνθρωπος που θα πίστευε ότι μια χώρα που δεν εξάγει προϊόντα υψηλής τεχνολογίας θα μπορούσε να εξοφλήσει, έστω και στο μακρινό μέλλον, το αστρονομικό ποσό του χρέους της μέσω της παραγωγής και της πώλησης αγροτικών προϊόντων και της παροχής υπηρεσιών χαμηλής έντασης;
Μέσα σε αυτό το ήδη ζοφερό οικονομικό τοπίο, πώς θα μπορούσαν άραγε να ερμηνευθούν η συνεχής συρρίκνωση των μέσων παραγωγής, η αποβιομηχανοποίηση, η υπερφορολόγηση, καθώς και η επιβολή επιλεκτικού φόρου στην ελληνική μπίρα και στο κρασί από την προηγούμενη κυβέρνηση, έχοντας όμως εξαιρέσει τα αντίστοιχα προϊόντα των ευρωπαϊκών χωρών από την επιβολή του δασμού;
Είναι παράδοξο ότι η κυβέρνηση δεν αντιλαμβάνεται πως η οικονομική πολιτική της την περίοδο της πανδημίας, που προκύπτει από τον διαχωρισμό του λαού σε εμβολιασμένους και ανεμβολίαστους και τους καθολικούς εγκλεισμούς, θα επιδεινώσει την ήδη τραγική οικονομική κατάσταση και θα επιφέρει μη αναστρέψιμη καταστροφή, αν δεν την έχει ήδη προκαλέσει.
Έτσι, λοιπόν, φαίνεται ότι όλες οι κυβερνήσεις απομακρύνουν συνειδητά τη χώρα από την παραγωγική διαδικασία, για να επωφελούνται οι ελίτ και να εξοφλείται το τεράστιο εξωτερικό χρέος μέσω της σταδιακής εκχώρησης της ιδιωτικής περιουσίας στους δανειστές. Σε αυτό το λογικό συμπέρασμα συμφωνούν όλα τα πολιτικά κόμματα, αναγνωρίζοντας μεν «την υπερβολική φορολόγηση της μεσαίας τάξης», μη πράττοντας δε ουδέν ώστε να αντιστραφεί η καταστροφική οικονομική δυναμική.
*Διδάκτωρ Φυσικής του πανεπιστημίου του Manchester, UK, δ/ντής Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών
