Όταν ασκούμε κριτική δεν πρέπει να χάνουμε το μέτρο. Γιατί, χάνοντας το μέτρο, χάνουμε και το δίκιο μας. Η άμεση κατηγορία που απευθύνθηκε χθες στην κυβέρνηση από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για την υπουργοποίηση Στυλιανίδη ήταν πως δεν επιτρέπεται να κάνουμε «εισαγωγή υπουργών». Και μάλιστα, υπουργών «από άλλο κράτος». Πρόκειται περί λάθους εθνικού, και μάλιστα μείζονος.
- Από τον Μανώλη Κοττάκη
Ίσως ο πρώην επίτροπος της Ε.Ε. να είναι η λάθος επιλογή στο λάθος υπουργείο με τους λάθος συνεργάτες. Η ίδια η ζωή θα δείξει αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης έλαβε την άριστη απόφαση ή αν διόρθωσε το λάθος Αποστολάκη με ένα λάθος μεγαλύτερο. Ωστόσο, η κριτική που ασκείται στον κύριο Στυλιανίδη δεν μπορεί, απαγορεύεται για εθνικούς λόγους, να είναι αυτή – ότι είναι «εισαγόμενος» και «από άλλο κράτος». Για όσους το ξεχνούν, αυτό το «άλλο κράτος» είναι η Κύπρος μας, η «δεύτερη Ελλάς», όπως την αποκάλεσε κάποτε στον Αμερικανό πρόεδρο Μπους τον πρεσβύτερο ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Και κάθε πολίτης αυτού του κράτους δεν είναι «εισαγόμενος» στην Ελλάδα, αλλά ανήκει αντικειμενικά, ασχέτως των απόψεών του, στο ελληνικό έθνος. Είναι μέλος της οικογένειάς μας. Δεν μπορεί, κατά συνέπεια, να είναι η κυπριακή του καταγωγή και η ιδιότητα του πολίτη της Κυπριακής Δημοκρατίας ψόγος. Ψόγος μπορεί να είναι οι θέσεις του κυρίου Στυλιανίδη για το Κυπριακό. Απαράδεκτες. Ανανικές.
Αλλά, ευτυχώς, δεν αναλαμβάνει υπουργός Εξωτερικών. Και, αν αναμιχθεί, θα τον περιλάβουμε. Ψόγος μπορεί να είναι ότι αποτελεί το παράρτημα των αντιλήψεων του Κώστα Σημίτη στην Κύπρο. Ψόγος μπορεί να είναι ότι ίσως επιχειρήσει να αξιοποιήσει το ελλαδίτικο αξίωμα για να χτίσει ξενοκίνητη προεδρική υποψηφιότητα στο νησί. Και, αν το διαπιστώσουμε, θα τον «κυνηγήσουμε». Ψόγος, όμως, το μέχρι πρότινος διαβατήριο που είχε στην κατοχή του; Όχι! Η Κύπρος μας -το ξαναγράφω για να το εμπεδώσουμε-, όπως έλεγε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, είναι μια δεύτερη Ελλάδα.
Ο εθνικός της ύμνος είναι ο ελληνικός. Οι τηλεοπτικοί δέκτες στη Λευκωσία είναι μονίμως στραμμένοι στην Αθήνα. Κύπριοι πολιτικοί έχουν επανειλημμένως αναλάβει κυβερνητικές θέσεις στην Ελλάδα, όπως και Ελλαδίτες στην Κύπρο. Ο πατέρας της Ελενας Ακρίτα, Λουκής, καταγόμενος από τη Μόρφου, είχε οριστεί υφυπουργός Παιδείας από τον Γεώργιο Παπανδρέου. Ο πρώην υπουργός Εξωτερικών της Κυπριακής Δημοκρατίας Χρήστος Ιακώβου είχε αναλάβει, με απόφαση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη το 1990, τη διοίκηση του Ιδρύματος Παλιννοστούντων Ομογενών Ελλήνων και είχε επιτηρήσει, υπό την εποπτεία της αείμνηστης Τσουδερού, την επιστροφή χιλιάδων Ποντίων από την πρώην ΕΣΣΔ. Ο πρώην αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών Γιάννος Κρανιδιώτης έφερε σε πέρας μαζί με τον Πάγκαλο -να τα λέμε όλα- την ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε. και έχει ο Ελληνισμός δύο ψήφους και δύο βέτο στα συμβούλια κορυφής της Ενωσης.
Ο ελλαδίτης βουλευτής του ΔΗΣΥ Τάσος Μητσόπουλος είχε οριστεί υπουργός Μεταφορών της κυβέρνησης Αναστασιάδη και, αν δεν είχε φύγει πρόωρα από τη ζωή, σήμερα θα είχε τεράστιες προοπτικές αναρρίχησης στην ηγεσία του Δημοκρατικού Συναγερμού. Τόσο πολύ τον αγαπούσαν οι αδελφοί μας. Προσφάτως, η Ακαδημία Αθηνών έκανε αντεπιστέλλον μέλος της τον νομπελίστα Πισσαρίδη. Όσοι λοιπόν μέσα στον ενθουσιασμό μας, αλλά και στην ανάγκη μας να κάνουμε κριτική στην κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη για την επιλογή του νέου υπουργού Πολιτικής Προστασίας, στεκόμαστε στην κυπριακή καταγωγή του Στυλιανίδη κάνουμε -χωρίς να το καταλαβαίνουμε, είμαι βέβαιος- ένα κολοσσιαίο εθνικό λάθος. Και, μάλιστα, σε καιρούς ύποπτους. Είναι δυνατόν να λέμε «από άλλο κράτος» τον καιρό που οι Τούρκοι πασχίζουν να ακυρώσουν τις εγγυήσεις στις διαπραγματεύσεις για το Κυπριακό; Τον καιρό που παλεύουν να μας διασπάσουν; Είναι δυνατόν να είχε διαβατήριο της Κυπριακής Δημοκρατίας ο Τατάρ και να αμφισβητείται αν πρέπει να έχει διαβατήριο της Ελληνικής Δημοκρατίας ο Χρήστος Στυλιανίδης;
Εάν θέλουμε να κάνουμε πραγματική κριτική στον πρωθυπουργό για την επιλογή Στυλιανίδη, υπάρχει πεδίο δόξης λαμπρόν. Με όρους αξιοκρατίας, όμως, όχι καταγωγής. Εξηγούμεθα:
Από όσο προλάβαμε να διαβάσουμε στο βιογραφικό του κυρίου Στυλιανίδη, πέραν της ιδιότητας του κυβερνητικού εκπροσώπου, αυτός δεν έχει ασκήσει ποτέ καθήκοντα υπουργού σε μάχιμο υπουργείο, όπως αυτό που αναλαμβάνει. Ο κύριος Στυλιανίδης, γιατρός στο επάγγελμα, δεν έχει διοικήσει ούτε περίπτερο. Είναι άγευστος των διοικητικών καθηκόντων – και μη μου πείτε ότι η συμμετοχή του στην απρόσωπη γραφειοκρατία της Κομισιόν μάς δίδει εγγυήσεις! Καμία εγγύηση. Χθες καήκαμε, αύριο θα πνιγούμε, αλλά ο κύριος Στυλιανίδης δεν έχει μυρωδιά ούτε από κυπριακή ούτε από ελληνική Δημόσια Διοίκηση. Και καλείται να συνεργαστεί με έναν απόστρατο αξιωματικό, ο οποίος έχει αποχωρήσει από την ενεργό δράση έξι ολόκληρα χρόνια – ας ελπίσουμε ότι θα έχουν χημεία, αλλιώς αλίμονό μας! Το μόνο θετικό, αν κρίνω από το βιογραφικό του, είναι η γνώση του σε θέματα διεθνούς συνεργασίας σε ζητήματα Πολιτικής Προστασίας. Αλλά έως εκεί. Πώς θα καταφέρει να αντεπεξέλθει, άραγε, σε αυτό; Ας το ξεκαθαρίσουμε: Εάν αύριο κάτι δεν πάει καλά, ο κύριος Στυλιανίδης δεν θα έχει αποτύχει ως Κύπριος αδελφός μας, αλλά ως τεχνοκράτης στον οποίο ανατέθηκε μια αποστολή. Τα λοιπά, για τις σχέσεις του με τον κύριο Σημίτη και τη μη αξιοποίηση βουλευτών της Ν.Δ. στην κυβέρνηση, τα θεωρώ περιττά και θα αποφύγω να τα σχολιάσω.
Οταν εμείς, από αυτήν εδώ τη θέση, διατυπώναμε σε πρωτοσέλιδό μας την άποψη ότι «έχουμε συγκυβέρνηση Μητσοτάκη – Σημίτη», τότε δεχόμασταν διαδικτυακές επιθέσεις από γνωστά «τρολ». Τώρα που η ζωή μάς δικαιώνει, πρέπει να πούμε και κάτι; Χρειάζεται; Δεν νομίζουμε ότι χρειάζεται. Πρωθυπουργός είναι ο κύριος Μητσοτάκης, από τον ελληνικό λαό έχει λάβει την εντολή, από εκείνον θα αξιολογηθεί. Δεν μας πέφτει λόγος! Αν βοά ο τόπος πλέον και στο facebook ευρίσκεις φράσεις του τύπου «ζούμε την τρίτη κυβέρνηση Σημίτη με επικεφαλής τον Κυριάκο Μητσοτάκη», δικό του θέμα.
Με μια διαφορά, όμως – εν προκειμένω, επανέρχομαι σε αυτό που ο υπουργός Ακης Σκέρτσος ονόμασε χθες «τεκμήριο αποτελεσματικότητας»: Με τις πυρκαγιές και τις πλημμύρες δεν υπάρχει περιθώριο για βαριές ιδεολογικές συζητήσεις – εκσυγχρονισμούς και τα τοιαύτα. Ή τις σβήνεις τις φωτιές ή όχι. Ή σώζεις τα σπίτια που απειλούνται από το νερό ή όχι. Δεν χωρά πολύς Σημίτης εδώ. Αν «καεί» στην πράξη η επιλογή του νέου υπουργού, θα «πνιγεί» και ο Σημίτης μαζί του.
Κριτήριο λοιπόν θα είναι το κατά πόσον είναι ικανός ή ανίκανος να φέρει σε πέρας την αποστολή του. Εύχομαι να μη νοσταλγήσουμε γρήγορα το δίδυμο Χρυσοχοΐδη – Χαρδαλιά – θα πάει να πει ότι η κυβέρνηση απέτυχε.
Τελευταίο, αλλά όχι έλασσον σημείο για κριτική: Οταν έχει προηγηθεί το φιάσκο Αποστολάκη, στον επόμενο ορισμό πρέπει να είσαι πιο προσεκτικός. Δεν γίνεται να έχεις τον Στυλιανίδη στο μυαλό σου καμιά εβδομάδα και να τρέχεις να τον πολιτογραφήσεις Ελληνα λίγο πριν από την ορκωμοσία του, όταν θα δημοσιευτεί στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως η πράξη πολιτογράφησής του. Προχειρότης! Που δείχνει τι συμβαίνει σε κεντρικό επίπεδο αυτή την εποχή. Αν, παρ’ ελπίδα, εκεί στο Μαξίμου κάποιοι αισθάνονται ματιασμένοι και δεν μπορούν να προνοήσουν για τα αυτονόητα, υπάρχουν ξεματιάστρες ή και βότανα για το κακό το μάτι! Σπεύσατε. Διότι αυτά που ζούμε δεν υπάρχουν.
ΥΓ.: Δεν εκτιμώ ότι η υπουργοποίηση Στυλιανίδη θα διαταράξει τις σχέσεις Μητσοτάκη – Αναστασιάδη. Για να υπάρξει διατάραξη πρέπει να υπάρχουν και σχέσεις.
