Ο διαχωρισμός των πολιτών και η διάκρισή τους σε αντιτιθέμενα στρατόπεδα, εξ αφορμής της ενδημούσης πανδημίας, συνιστά μια καινοφανή πραγματικότητα, καθότι ο κλοιός σφίγγει και άπαντες οι θεσμοί ασχολούνται αποκλειστικά και μόνο μετά του ζητήματος της πανδημίας, όχι όμως με στόχο την προστασία της δημόσιας υγείας, αλλά με αυτοσκοπό περί του εμβολιασμού. Τη στιγμή την οποία έχουν προταθεί τα αντίστοιχα ισοδύναμα υγειονομικά μέτρα, η στείρα και άκαμπτη αυτή νοοτροπία της Πολιτείας οδηγεί εις τα αντίθετα από τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα.
- Από τον Χαράλαμπο Β. Κατσιβαρδά*
Ουδείς μίλησε διά συλλήβδην ανυπακοή ή ταύτιση πολιτικών συμφερόντων εξ ορισμένων αντιδρώντων ομάδων, αλλά και τούτο απάδει του αντικειμενικού προβλήματος. Εν προκειμένω το μείζον ζητούμενο καθίσταται το αναπαλλοτρίωτο δικαίωμα εκάστοτε πολίτη να αυτοδιαχειρίζεται κατά το δοκούν την ελευθερία αυτοδιάθεσης του σώματος και της υγείας του και να επιλέξει λαμβάνοντας τα εξίσου έγκυρα, ισχυρά, λυσιτελή και αποτελεσματικά μέτρα, τα οποία η ίδια η «σοφή επιτροπή» θέσπισε.
Εν προκειμένω, ο ηθικός αυτουργός της διχοστασίας καθίσταται άκρατα και άτοπα η κυβέρνηση τιμωρώντας τους μη εμβολιασμένους, στερώντας τους συλλήβδην πάσα μορφή ελεύθερης επιλογής όχι μόνον εις τη συναίνεση προς μία ιατρική πράξη αλλά και την ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητάς τους, μείζονα έκφανση της οποίας καθίσταται και η ίδια η εργασία, ως μέσο βιοπορισμού.
Η ανηλεής επίθεση προς τους Ελληνες πολίτες απάδει οιουδήποτε ψήγματος λογικής και αντιβαίνει προδήλως και πασιδήλως προς οιαδήποτε σοβαρή ερμηνεία ή αντίληψη περί της επιβληθείσας νέας τάξης πραγμάτων, όπου η έννοια της δημοκρατίας συνιστά απλώς μια επίφαση, μια ρητορική, διά της οποίας δικαιολογούνται τα πιο στυγνά μέτρα ανυπέρβλητου ολοκληρωτισμού. Ενεκεν του καίριου ζητήματος της πανδημίας εξαφανίστηκαν άπαντα ως ουσιώδη προβλήματα της κοινωνίας, τα οικονομικά, τα εθνικά, τα κοινωνικά, η θορυβοποιός Αριστερά, ενώ κραύγαζε εκ του ασφαλούς, με συνθήματα εκ του χρονοντούλαπου της Ιστορίας, αίφνης σιώπησε εκκωφαντικά, προφανώς κατ’ εντολήν των αφεντικών…
Τη στιγμή δηλαδή όπου διακυβεύεται ο νομικός μας πολιτισμός περισσότερο από ποτέ και συν τοις άλλοις απεμπολούνται θεμελιώδεις αρχές και αξίες, κεκτημένα εκ του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, διαφαίνεται ότι δυνάμει των ως άνω ιλιγγιωδών εξελίξεων βαίνουμε εις κινούμενη άμμο και ευρισκόμεθα εις το σημείο μηδέν της Ιστορίας. Φρονώ ότι διά του αόρατου εχθρού ως προς την υγεία μας, πέραν του Πτωχευτικού Κώδικα, του Δημογραφικού και έτερων ζεόντων προβλημάτων, εις τις παρυφές ενός τρίτου παγκοσμίου πολέμου με ειρηνικά μέσα, καλούμεθα να ευθυγραμμιστούμε με το «θηρίο» της παγκοσμιοποιήσεως, με αποτέλεσμα σήμερα τα ατομικά μας δικαιώματα να πνέουν τα λοίσθια, διολισθαίνοντας προς ένα ιδιότυπο «σιδηρούν παραπέτασμα».
Εν κατακλείδι, η ανάγνωση της Ιστορίας επιβάλλεται να καθίσταται με τρόπο συνδυαστικά επισκοπικό και όχι μονομερώς διά να δυνάμεθα από τον ορυμαγδό της φαιάς προπαγάνδας των έμμισθων φερεφώνων της νέας τάξης πραγμάτων να σταχυολογούμε τα έμπυα και ακανθώδη ζητήματα διά την εξακολούθηση νοηματοδότησης της ζωής μας και πορείας της κοινωνίας εις το μέλλον.
*Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω
