H έκρηξη του βουλευτού Κωνσταντίνου Μπογδάνου κατά των μικρών μεταναστών του 73ου Νηπιαγωγείου Πετραλώνων έχει και μία εσωκομματική πτυχή, η οποία δεν φωτίστηκε επαρκώς. Γι’ αυτό και όσοι επιχείρησαν να την ερμηνεύσουν με όρους πελατειακούς -επειδή δεν γνωρίζουν τα μυστικά της δεξιάς παράταξης- έπεσαν έξω εντελώς. Δύο εισαγωγικές επισημάνσεις.
- Από τον Μανώλη Κοττάκη
Η πρώτη: Ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος καλείται να υπερασπίσει, μετά και τον τελευταίο ανασχηματισμό, την έδρα του απέναντι σε τέσσερις υπουργούς που εκλέγονται ή πολιτεύονται στην Α΄ Αθηνών (Κικίλιας, Πιερρακάκης, Συρίγος, Πλεύρης) συν την ισχυρότατη Ολγα Κεφαλογιάννη και τον δημοφιλέστατο Νικήτα Κακλαμάνη. Μετρά τα «κουκιά» σε εκλογές με απλή αναλογική, με την Α΄ Αθηνών να έχει μείον μία έδρα λόγω απογραφής, και λογικά δεν του βγαίνουν. Η περίπτωσή του δεν είναι μοναδική. Σε ολόκληρη τη χώρα βουλευτές που έμειναν εκτός του τελευταίου ανασχηματισμού, ακόμη και προσκείμενοι στην ηγεσία, όπως είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε, βλέπουν τις προοπτικές επανεκλογής τους χλομές. Αβέβαιες. Πενιχρές. Και δυσαρεστημένοι όντες, σχολιάζουν ιδιωτικώς αναλόγως την ηγεσία.
Η δεύτερη: Ο Μπογδάνος δεν απευθύνεται με αυτά που λέει σε κάποιο κοινό που ψηφίζει σήμερα τη Ν.Δ. Και αν ακόμη την ψήφισε στις εκλογές του 2019 «για να φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ», σήμερα δεν την ψηφίζει. Γιατί, άραγε, να απευθύνεται σε κοινό που δεν του φέρνει ψήφους, αν θέλει να πολιτευτεί ξανά με τη Ν.Δ.;
Για να διαπραγματευτεί με το κόμμα την κάθοδό του ως ευρωβουλευτής; Για να είναι το 2024 υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων; Ή μήπως γιατί σκέπτεται σοβαρά να αποχωρήσει από τη Ν.Δ., να ανεξαρτητοποιηθεί και να προσχωρήσει σε κόμματα που θα έχουν το προφίλ της «Νέας Δεξιάς», ώστε να διεκδικήσει την εκλογή του με αναλογική; Απάντηση δεν μπορεί να υπάρξει τώρα. Ο χρόνος θα δείξει.
Ωστόσο η αμήχανη ανοχή που έδειξε το Μαξίμου απέναντι στον βουλευτή δείχνει πως καταλαβαίνει τον κίνδυνο των παραιτήσεων ή των ανεξαρτητοποιήσεων άνευ παραιτήσεων, ο οποίος, αν επιβεβαιωθεί, θα πλήξει το ιμπέριουμ του πρωθυπουργού και την πολιτική σταθερότητα. Καθόλου ωραίο το «158» να γίνει «157». Ανοίγουν ορέξεις για εκβιασμούς.
Η έκρηξη Μπογδάνου δεν αφορά λοιπόν μόνο τον ρατσισμό ή την παραβίαση των προσωπικών δεδομένων μαθητών. Είναι βαθύτερη. Θα συνέβαινε ούτως ή άλλως με άλλη αφορμή. Και προειδοποιεί το σύστημα για τις συνέπειες που έχει για τη λειτουργία του η εκλογική αναμέτρηση με απλή αναλογική. Και ναι μεν το Μέγαρο Μαξίμου θεωρεί ότι όλη η ζημιά που υπέστη στις δημοσκοπήσεις προέρχεται από το Κέντρο, η ίδια η ζωή όμως δείχνει ότι το άνοιγμα Μητσοτάκη στην Κεντροαριστερά άφησε και αφήνει τεράστιο ακάλυπτο χώρο στη Δεξιά που πλέον δεν μπορούν να το καλύψουν οι θεωρούμενοι και «συστημικοί» από το εκλογικό σώμα κύριοι Βορίδης, Γεωργιάδης, Πλεύρης.
Οι οποίοι κάθε τόσο κάνουν μετάνοιες και δηλώνουν συγγνώμες στον ξένο παράγοντα της Μεσογείου χάριν της διατήρησης των οφικίων τους. Δεν χρειάζεται να διαβάσει κανείς λοιπόν δημοσκοπήσεις για να διαπιστώσει τι είδους κινητικότητα επικρατεί στα δεξιά της Ν.Δ., όπου ιδρύονται νέα κόμματα και κομματίδια. Είναι όλα ορατά διά γυμνού οφθαλμού. Στο φως της ημέρας. Αλλά και δημοσκοπήσεις να διαβάσει, θα τρομάξει. Η Χρυσή Αυγή είναι στη φυλακή, αλλά το κόμμα Μιχαλολιάκου μετριέται στο 1,5% και το κόμμα Κασιδιάρη στο 1,8%. Σε άλλες αδημοσίευτες μετρήσεις τα νούμερά τους είναι ελαφρώς μεγαλύτερα. Η Ελληνική Λύση του Βελόπουλου αντέχει, ενώ η Νέα Δεξιά του Φαήλου Κρανιδιώτη, που συνεργάζεται με τη Δημιουργία Ξανά του Τζήμερου, αναπτύσσει εσχάτως μεγάλη δυναμική.
Για τη Ν.Δ. όλο αυτό συνιστά ένα μεγάλο τριπλό πρόβλημα. Πρώτον, διότι οι δυσαρεστημένοι βουλευτές της, που δεν είναι ένας, δύο και τρεις αλλά υπερδιψήφιος αριθμός, που ίσως αρχίζει και από «3», θα αρχίσουν να διαφοροποιούνται με την παραμικρή αφορμή μέσα στον χειμώνα. Δεν είναι διατεθειμένοι να πάρουν στις πλάτες τους την όποια φθορά, όταν το Κέντρο του συστήματος αποδεδειγμένα έχει δείξει ότι δεν τους υπολογίζει. Κάποιοι από αυτούς ίσως αρχίσουν να διαπραγματεύονται μετεγγραφή σε μικρότερα κόμματα.
Δεύτερον, διότι δημιουργείται στα δεξιά της Ν.Δ. ένας γαλαξίας από μικροκομματίδια, καθένα από τα οποία χωριστά ίσως και να μην αποτελεί αξιοσημείωτη απειλή, όλα μαζί όμως μπορεί υπό προϋποθέσεις να της κόψουν ένα 10% εκλογικής δύναμης στο σύνολο και να τινάξουν στον αέρα τη σταθερότητα. Όσο μάλιστα η ηγεσία θα παίζει «αδιαπραγμάτευτα» Κεντροαριστερά με τη λανθασμένη εντύπωση ότι όλα θα κριθούν στον μεσαίο χώρο τόσο τα μικρά δεξιά κόμματα θα ανοίγουν πανιά.
Τρίτον και σημαντικότερον, διότι από την κατίσχυση ή την αποτυχία αυτών των σχημάτων θα κριθεί και η διακυβέρνηση του μέλλοντος. Αν δεν εκλεγεί στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ ο εκλεκτός των κυρίων Σημίτη και Βενιζέλου Ανδρέας Λοβέρδος (ο Νίκος Ανδρουλάκης πιέζεται να αποσυρθεί γιατί διασπά το μπλοκ) και εκλεγεί ξανά η Φώφη Γεννηματά (η οποία δεν είναι τόσο δεδομένα θετική στη μετεκλογική συνεργασία με τον κύριο Μητσοτάκη), η Ν.Δ. θα αναγκαστεί εκούσα άκουσα να συνεργαστεί με μικρά δεξιά κόμματα. Κάποια από αυτά εν πάση περιπτώσει. Εφόσον αυτό συμβεί -δεν είναι το επικρατέστερο σενάριο με τα σημερινά δεδομένα, καθώς η Ν.Δ. προηγείται σαφώς, έστω και με ψαλιδισμένα ποσοστά, του ανύπαρκτου ΣΥΡΙΖΑ-, τότε το πολιτικό παιχνίδι στην Ελλάδα θα αλλάξει όλο. Όχι μόνο εις βάρος της ηγεμονεύουσας σήμερα Ν.Δ., αλλά πιθανώς και εις βάρος του ΣΥΡΙΖΑ, που θεωρεί ότι έχει «δέσει» τον κεντροαριστερό γάιδαρό του. Είναι τόσο συστημικός, τόσο καθεστωτικός και τόσο φοβισμένος ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ, ώστε δεν θα ήταν απίθανο σε αυτή την περίπτωση ο ένας να παρασύρει τον άλλον προς τα κάτω και από τον δικομματισμό να οδηγηθούμε σε παρθενογένεση τρικομματισμού.
Είμαι σίγουρος πως όσοι διαβάζετε τις σκέψεις μου αυτές θα λέτε: «Τι λέει αυτός; Είναι με τα καλά του;» Το ίδιο μου έλεγαν ορισμένοι φίλοι στο Μαξίμου, όταν προ έτους επισήμανα τον κίνδυνο να υπάρξει συνωστισμός κομματιδίων στα δεξιά της Ν.Δ. λόγω της σημιτικής της μετάλλαξης. Να που τελικώς είμαι με τα καλά μου. Ήδη τα ψιλά γράμματα των δημοσκοπήσεων κτυπούν καμπανάκια. Πέραν του γεγονότος ότι ο ανασχηματισμός και τα μέτρα δεν «πέρασαν» καλά στην κοινή γνώμη (ποσοστά αποδοχής 24%-30%, σύμφωνα με την MRB), η πρόθεση αποχής ευρέθη στο θηριώδες 16,5%. Μεγαλύτερο και από τη διαφορά που «βρήκε» η έγκυρη εταιρία μεταξύ των κομμάτων.
Ο Μπογδάνος λοιπόν δεν είναι αξιακό θέμα απλώς. Είναι η κορυφή του παγόβουνου που αποκρύπτει για την ώρα τις ισχυρές διεργασίες που συντελούνται στο εσωτερικό της Κοινοβουλευτικής Ομάδος και μάλιστα χωρίς την καθοδήγηση κανενός. Όσο είναι νωρίς, η κυβέρνηση καλείται να σκύψει στα προβλήματα των βουλευτών της και να «οριοθετήσει» τη φωτιά. Γιατί άπαξ και άναψε, να τη σβήσει -από όσα μαθαίνω- δύσκολο. Έφυγε και ο Χαρδαλιάς που ήξερε τη δουλειά από την Πολιτική Προστασία, διάβολε!
