Όταν παρατηρείς μακρόθεν, με αντικειμενική κρίση εννοώ, το ΚΙΝ.ΑΛ., είναι προφανές ότι αντιλαμβάνεσαι πως με τη Φώφη Γεννηματά στην ηγεσία το κόμμα έπιασε «ταβάνι» στις εκλογές του 2019 (8,10%), καθώς και ότι ο Νίκος Ανδρουλάκης εκφράζει το «νέο», δίχως όμως να προσφέρει τη σιγουριά ότι μπορεί σε πρώτη φάση να το επαναφέρει σε διψήφια επίπεδα. Πόσο μάλλον σε «πολωτικό» περιβάλλον, όπως διαμορφώνεται εκ νέου στην πολιτική σκηνή.
- Από τον Βασίλη Βέργη
Πρέπει όμως να έχεις… προσγειωθεί με αλεξίπτωτο στη χώρα, και μάλιστα να απουσιάζεις πολλά χρόνια, για να μη γνωρίζεις «τι σημαίνει Ανδρέας Λοβέρδος» και τι θα σηματοδοτήσει ενδεχόμενη εκλογή του στην προεδρία του κόμματος.
Να αρχίσω ανάποδα: πριν από λίγες ημέρες ο κ. Λοβέρδος δήλωσε ότι αν εκλεγεί, θα μπει τέλος στην ονομασία «ΚΙΝ.ΑΛ.» και θα επιστρέψει στα γενέθλια χώματα του ΠΑΣΟΚ. Είναι προφανές ότι πρόκειται για πολιτικό «τακτικισμό», αφού ο εμπνευστής του γνωρίζει ότι το όνομα μπορεί να εξιτάρει και να ξυπνήσει συναισθήματα κάποιων παλαιότερων ψηφοφόρων.
Μισό λεπτό, όμως: Για ποιο… ΠΑΣΟΚ μιλάμε; Σωστότερα, «ποιο ΠΑΣΟΚ» εκφράζει ο κ. Λοβέρδος; Δίχως καμία αμφιβολία, εκείνο που έγινε συνώνυμο με την «κατηφόρα» της χώρας, αυτό που την οδήγησε στον όλεθρο-συνώνυμο των μνημονίων και της φτώχειας. Το ΠΑΣΟΚ του Κώστα Σημίτη, της φούσκας-κλοπής του χρηματιστηρίου, των ψεύτικων στοιχείων στην ΟΝΕ, του πλαστικού-δανεικού χρήματος και όλων των δεινών. Αυτό το ΠΑΣΟΚ εκφράζει ο Ανδρέας Λοβέρδος. Ενα ΠΑΣΟΚ που έχει περάσει στα επίπεδα της «ανεκδοτολογίας» των νεότερων και ουδεμία σχέση έχει με το κανονικό ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου για τους παλαιοτέρους.
Ο κ. Λοβέρδος είναι από τις κλασικές φιγούρες εκείνης της εποχής. Από το 1999 κιόλας, όταν ως διαπρεπής συνταγματολόγος έφτιαξε για τον Ανδρέα Φούρα αθλητικό νόμο κομμένο και ραμμένο στα μέτρα κορυφαίου ποδοσφαιρικού και οικονομικού παράγοντα της εποχής για τα τηλεοπτικά εκατομμύρια.
Μέλος της κυβέρνησης Σημίτη, μετά της βραχύβιας κυβέρνησης Γιώργου Παπανδρέου, μέχρι να βρει τον πραγματικό του… δρόμο. Μαζί με τον Ευάγγελο Βενιζέλο ήταν οι δύο άνθρωποι που έστειλαν το τότε ΠΑΣΟΚ στη «σκοτεινιά» των ποσοστών, αφού έγιναν επισήμως το «δεκανίκι» αρχικά του εκλεκτού των Μνημονίων, του Παπαδήμου και εν συνεχεία της κυβέρνησης Σαμαρά.
Ο Ανδρέας Λοβέρδος πρόσφερε… οικειοθελώς το βαφτισμένο του «κεντρώο δεκανίκι» στη Νέα Δημοκρατία, κάνοντας ακριβώς τη δουλίτσα που ήθελαν και το Βερολίνο και η εγχώρια μνημονιακή πολιτική ελίτ.
Αφού έκανε μια «ανεξάρτητη» περατζάδα με «δικό του κόμμα» (εδώ γελάμε!), τελικά επέστρεψε στην αγκαλιά του ΚΙΝ.ΑΛ., του οποίου τώρα θέλει εκ νέου να ηγηθεί βαφτίζοντάς το ξανά ΠΑΣΟΚ. Λες και ο κόσμος έχει πάθει αμνησία και δεν καταλαβαίνει πώς «εννοεί» ο Ανδρέας Λοβέρδος τη λέξη ΠΑΣΟΚ. Να το πω διαφορετικά: πως την… υπηρέτησε αλλάζοντας εκ βάθρων τα «πιστεύω» και τα «πρέπει» του ιδρυτή της.
Τι θα σημάνει, λοιπόν, τυχόν εκλογή του κ. Λοβέρδου στην προεδρία του ΚΙΝ.ΑΛ.; Μα την απόλυτη «δεκανικοποίηση» του εν λόγω κόμματος. Κανονικά θα πρέπει να αλλάξει το όνομα, αλλά να το βαφτίσει «Νέα Δημοκρατία Β». Στα νέα ποδοσφαιρικά… πρότυπα, καθόσον, όπως προανέφερα, έχει εμπειρία από αυτά μερικές δεκαετίες πίσω.
Κανονικά ο Κυριάκος Μητσοτάκης πρέπει να παίξει «ρέστα» στην εκλογή Λοβέρδου. Γιατί θα έχει εξασφαλίσει το «μπράτσο» που, αν χρειαστεί, θα έχει πάντα εύκαιρο να στηριχθεί. Με ένα καλό υπουργείο στον πρόεδρό του θα έχει το «ΚΙΝ.ΑΛ.» ή «ΠΑΣΟΚ» ή «Νέα Δημοκρατία Β» πάντα εύκαιρο. Σαν χαλάκι ένα πράγμα, είτε για να πατήσει επάνω είτε για να ρίξει από «κάτω» όσα χρειάζεται…
Σε αυτή τη μικρή χώρα είμαστε πλέον οι περισσότεροι γνωστοί. Ουδείς μπορεί να μας ξεγελάσει, καθώς το παρελθόν «μιλάει». Και στην περίπτωση του κ. Λοβέρδου λέει με στεντόρεια φωνή όλα όσα χρειάζονται. Τίποτα λιγότερο…
