Ο θαυμαστός μας κόσμος μεταβάλλεται άρδην και ράγδην. Ήδη βαίνουμε προς τη συμπλήρωση περίπου δύο ετών απ’ όταν σήμανε παγκόσμιος συναγερμός μετά την έκρηξη της πανδημίας παγκοσμίως, ένας οικουμενικά ανεξιχνίαστος ιατρικώς ιός ο οποίος πλήττει εκ βάθρων το ανθρώπινο είδος.
- Από τον Χαράλαμπο Β. Κατσιβαρδά*
Η εξέλιξη αυτή, ή διά του προσχήματος της πανδημίας ή με όχημα αυτήν, επέφερε δομικές αλλαγές εις τον παραδοσιακό τρόπον τινά τρόπο ζωής μας, ως προς την άσκηση των θεμελιωδών δικαιωμάτων και ελευθεριών μας. Ο πυρήνας της προσωπικότητάς μας και οι, συν αυτή, μείζονες εκφάνσεις της αποψιλώνονται επί μακρόν, χάριν της αποκλειστικής προτεραιότητας της δημόσιας υγείας, με αποτέλεσμα και η ελεύθερη και απρόσκοπτη μετακίνησή μας ή η είσοδός μας σε περίκλειστους χώρους να εξαρτώνται από απόδειξη ότι δεν πάσχουμε, προληπτικά, προς περιστολή διάδοσης του ιού καθ’ οιονδήποτε τρόπο. Η λήψη μέτρων με σκοπό τη συλλογική προστασία ως πραγμάτωση της κοινωνικής αλληλεγγύης, υπό το φως της αρχής της αναλογικότητας και της ισότιμης συνεισφοράς ως προς την προστασία του συνόλου, ένεκεν της επιτακτικής ανάγκης του δημοσίου συμφέροντος, υπόκειται και ελέγχεται από ένα εύλογο μέτρο.
Οι ακραίες φωνές εκατέρωθεν δεν συνιστούν μονάδα μέτρησης, πλην όμως η Πολιτεία δέον όπως εύρει τρόπο ειρηνικού χειρισμού τους (ακόμη και αυτών), και όχι να επιστρατεύει μέτρα ποινικής καταστολής ή την προσφιλή μέθοδο της συλλήβδην απαξίωσης όποιων δεν συμφωνούν προς την κυβέρνηση, στιγματίζοντάς τους και εξοβελίζοντάς τους τιμωρητικά, αποκλείοντάς τους από την κοινωνία. Η διολίσθηση προς τον νεοπαγή ολοκληρωτισμό του Μεσοπολέμου κείται εγγύς υπό τον μανδύα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, καθότι η έλλειψη δημοκρατικού διαλόγου, η εύρεση τρόπου διαχείρισης των μαζών ή άσκησης πειθούς, πέρα από τον επάρατο κοινωνικό διχασμό, καταλείπει υπέρμετρα, ανεπανόρθωτα και δυσχερή αναστρέψιμα «τραύματα» εις την κοινωνία, θραύοντας τη συνοχή του κοινωνικού ιστού, με αποτέλεσμα να απαιτηθεί ικανό διάστημα ίνα επουλωθούν οι όζουσες αυτές «πληγές» εις το μέλλον.
Όταν «ο άλλος γίνεται η κόλασή μας» και ο μοναδικός τρόπος ίνα τον χειριστείς είναι να τον φυλακίσεις παραδειγματικά ή να τον φιμώσεις, ποιώντας επίδειξη ισχύος ως «εξουσία», ήδη η δημοκρατία πνέει τα λοίσθια εκκωφαντικά και το σύστημα έχει καταστεί αρτηριοσκληρωτικά αντιλαϊκό, ένεκεν της θεσμικής βίας την οποία κατάφωρα και απροκάλυπτα το κατ’ ουσίαν αδύναμο κράτος εκδηλώνει.
Η ειδοποιός διαφορά ενός αντιδημοκρατικού καθεστώτος από το δημοκρατικό είναι ότι το δεύτερο δεν τρέμει την αντίθετη άποψη, δεν θεσπίζει παντού ακαταδίωκτα για να θωρακίσει την έλλειψη επιχειρημάτων, δεν φοβάται την ευθεία αντιπαράθεση ή την ανεξάρτητη και απροσωπόληπτη Δικαιοσύνη, δεν σφετερίζεται κατά το δοκούν τη λαϊκή κυριαρχία, εξυπηρετώντας αλλότρια υπερεθνικά συμφέροντα, καίτοι έρχονται σε μετωπική σύγκρουση με το δημόσιο συμφέρον, δεν εξουδετερώνει τους αντιφρονούντες, δεν καταργεί τον διάλογο και, προπάντων, δεν καταργεί την πολυφωνική ενημέρωση.
Εν κατακλείδι, η πολιτική ασφυξία και το έλλειμμα διαλόγου συνιστούν αντικειμενικά παθογένειες του πολιτικού συστήματος, οι οποίες, εάν δεν αντιμετωπιστούν παραχρήμα και εν τη γενέσει τους, μετατρέπονται σε πυώδες απόστημα, λοιμώδη νόσο η οποία με γεωμετρική ακρίβεια και νομοτέλεια θα οδηγήσει το πολιτικό σύστημα σε σηψαιμία και, εσχάτως, σε πολυοργανική ανεπάρκεια.
*Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω
