Η Σταυρούπολη Θεσσαλονίκης είναι παραδοσιακώς αριστερή περιοχή. Οπως και η Νίκαια στον Πειραιά. Και ο Κορυδαλλός. Και το Πέραμα.
- Από τον Μανώλη Κοττάκη
Και άλλοι λαϊκοί δήμοι των μεγάλων μητροπολιτικών κέντρων. Η Χρυσή Αυγή είναι σήμερα εκτός Βουλής. Οι ιδέες της έχουν απαγορευτεί από τα μέσα ενημερώσεως. Η ηγεσία της ευρίσκεται στη φυλακή. Η προ έτους καταδίκη της πανηγυρίστηκε εντόνως από όλα τα πολιτικά κόμματα, της Ν.Δ. περιλαμβανομένης, θεωρήθηκε μάλιστα ιστορική, αντίστοιχη της Νυρεμβέργης. Ερωτήματα κατόπιν όλων αυτών:
Πρώτον: Γιατί σήμερα η σιδηροδέσμιος Χρυσή Αυγή λαμβάνει 1% στις μετρήσεις και το κόμμα Κασιδιάρη Ελληνες για την Πατρίδα 2%; Με τόση χλεύη, καταδίκη, απαξία, απόρριψη, αποκλεισμό από τα μέσα, δεν θα έπρεπε να είχαν χαθεί από προσώπου γης;
Δεύτερον: Γιατί σε παραδοσιακές αριστερές περιοχές όπως η Σταυρούπολη Θεσσαλονίκης υπάρχουν ισχυρότατοι ακροδεξιοί πυρήνες ακόμη και μέσα στα σχολεία; Γιατί στις εκλογές του 2019 το ΚΚΕ έλαβε εκεί 4,61% και η Χρυσή Αυγή 4,2%;
Τρίτον: Γιατί η Αριστερά, η ΚΝΕ, τρέχει με εμπροσθοφυλακή τη φοιτητική της οργάνωση σε σχολεία για να κάνει κατήχηση έξω από αυτά και γίνεται η αφορμή επεισοδίων; Διότι, κακά τα ψέματα, τα επεισόδια στη Σταυρούπολη κορυφώθηκαν μεν με τις μολότοφ που πέταξαν οι ακροδεξιοί -δεν έχουν οι αναρχικοί μόνο αυτό το προνόμιο-, αλλά όλα άρχισαν από την ακατανόητη απόφαση αριστερών φοιτητικών οργανώσεων να αναπτύξουν κομματική δράση έξω από εκεί που δεν θα έπρεπε ποτέ να είναι: έξω από ένα σχολείο. Η θέση τους είναι στο πανεπιστήμιο.
Ας αρχίσουμε από τα τελευταία ερωτήματα. Η προφανής απάντηση είναι ότι η Αριστερά μάχεται την Ακροδεξιά επειδή δεν συμβιβάζεται με τον φασισμό. Αυτόν πολεμά. Η αλήθεια είναι όμως πιο σύνθετη. Η Αριστερά έχει πρόβλημα με τον φασισμό διότι αυτός της «κλέβει» πελατεία από τη νεολαία. Δεν γοητεύουν οι παρελάσεις της ΚΝΕ με τα κόκκινα κοντάρια και το σοβιετικό βήμα μόνον. Γοητεύουν, δυστυχώς, και άλλοι βηματισμοί. Αλλά και γενικότερα.
Η Αριστερά έχει πρόβλημα με τον εθνικισμό, διότι, εκτός από τις νεότερες, και στις μεγαλύτερες ηλικίες ελκύει υπό τις περιστάσεις ικανό αριθμό ψηφοφόρων. Γιατί συμβαίνει αυτό και μάλιστα από το 2013, όταν δολοφονήθηκαν ο Φύσσας στον Κορυδαλλό και οι Φουντούλης- Καπελώνης στο Νέο Ηράκλειο; Διότι, ενώ είναι δύο κόσμοι εντελώς διαφορετικοί, ο ένας στο φεγγάρι, ο άλλος στη γη, αμφισβητούν εξίσου την παγκοσμιοποίηση.
Η Αριστερά την αμφισβητεί από οικονομική σκοπιά, η Ακροδεξιά την αμφισβητεί από εθνική σκοπιά. Αλλά και οι δύο τον τρέχοντα καπιταλισμό πολεμούν! Σημειώσατε, παρακαλώ, ότι στη Θεσσαλονίκη έγιναν δύο συγκεντρώσεις αντιεμβολιαστών. Αριστερών η μία, ακροδεξιών η άλλη. Με κοινό πρόσημο όμως την απόρριψη του υποχρεωτικού εμβολιασμού ως μέτρου «φασιστικού».
Δεν προβληματίζει άραγε γιατί ο φασισμός δεν ξεχωρίζει από τον κομμουνισμό, όταν η συζήτηση δεν αφορά τις ιδεολογίες, τον Στάλιν και τον Χίτλερ, και επικεντρώνεται στην οπτική τους για τις σημερινές εξελίξεις; Για όσους από εσάς τυχόν πεταχτήκατε σαν ελατήριο από τις καρέκλες σας με τις ως άνω ωμές σκέψεις, αφού πρώτα διευκρινίσω το πολιτικώς ορθόν, ότι πράγματι ο φασισμός δεν έχει καμία σχέση με τον κομμουνισμό -είναι διαφορετικοί ολοκληρωτισμοί-, είμαι υποχρεωμένος να υπενθυμίσω τα εξής: Ο Περισσός θορυβήθηκε από την απήχηση που είχε στη νεολαία η απώλεια του ράπερ Μad Clip. Δεν τον είχε πάρει είδηση.
Oι στίχοι των τραγουδιών του έγιναν δημοφιλείς στη νεολαία επειδή αμφισβητούσαν το σύστημα με θυμωμένο λεξιλόγιο Ακρας Δεξιάς. Γι’ αυτό άλλωστε και έσπευσε ο Δημήτρης Κουτσούμπας να δηλώσει τη συμπαράστασή του στην παρουσιάστρια τηλεπαιχνιδιού Τζούλια Νόβα, η οποία κατακρίθηκε από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης επειδή φορούσε ένα μπλουζάκι με σφυροδρέπανο. Για να κάνει το άνοιγμά του στις νεότερες ηλικίες. Ρελάνς.
Είμαι επίσης υποχρεωμένος να υπενθυμίσω ότι στη συγκέντρωση της πλατείας Συντάγματος εναντίον της Συνθήκης των Πρεσπών το 2018 συνέπεσαν στο ακροατήριο αριστεροί πατριώτες και ακροδεξιοί.
Και το ΚΚΕ ενοχλήθηκε όταν ο Μίκης Θεοδωράκης ξεστόμισε τη διάσημη φράση «αδέλφια μου φασίστες». Κακά τα ψέματα, αγαπητοί. Αν αφαιρέσεις τον φασισμό από έναν φασίστα και τον κομμουνισμό από έναν κομμουνιστή, θα διαπιστώσεις ότι από την ίδια κοινωνική τάξη προέρχονται, από τις ίδιες περιοχές, από τις ίδιες λαϊκές οικογένειες και από τα ίδια σχεδόν ακούσματα.
Θα καταλάβεις ότι τις ίδιες ανησυχίες έχουν, τις ίδιες απειλές αισθάνονται, τις ίδιες προκλήσεις καταγγέλλουν. Χωρίς τους -ισμούς θα ήταν στην ίδια όχθη. Αλλά η διαίρεσή τους βολεύει θεωρητικώς το σύστημα -τεμαχίζεται η διαμαρτυρία-, βολεύει αυτονοήτως και την Αριστερά που στο άγχος της μη χάσει κι άλλες ψήφους τρέχει έξω από τα σχολεία λαϊκών περιοχών για διαφώτιση.
Η αλήθεια για την Αριστερά, λοιπόν, αρέσει δεν αρέσει, είναι αυτή. Δεν είναι μόνον ο φασισμός. Είναι η επιρροή, ηλίθιε. Το επόμενο ερώτημα αφορά το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του. Πρέπει να εξηγήσει στον εαυτό του τι φταίει και η Ακροδεξιά ζει και αναπνέει όταν υποτίθεται ότι ετάφη και της έγινε και μνημόσυνο μεγαλοπρεπές. Η απάντηση, το νήμα της οποίας ξετυλίγεται από το 2013 και πάλι, είναι απλή: Η απόρριψη, η αμφισβήτηση και η διαμαρτυρία δεν αντιμετωπίζονται με διοικητικά και πειθαρχικά μέτρα: Με απαγόρευση χρηματοδότησης, με απαγόρευση από τα ΜΜΕ, με καταδίκες για αδικήματα του ποινικού δικαίου.
Όσο το πολιτικό σύστημα δεν ομολογεί στον εαυτό του ότι τα άκρα γεννώνται εξαιτίας της δράσης του ιδίου και όσο με τις επιλογές του δεν οδηγεί τα λαϊκά στρώματα στην επανάκτηση της εμπιστοσύνης στους θεσμούς τόσο το φαινόμενο θα ζει και θα υπάρχει.
Χορηγός επικοινωνίας του φασισμού και της Ακροδεξιάς σήμερα είναι η άρρωστη δημοκρατία μας. Όσο δεν έχει τις απαντήσεις στα ερωτήματα τόσο θα γεννώνται νέες «Σταυρουπόλεις»! Παραδόξως το είπε σωστά ο Νίκος Παππάς ο οποίος επανεμφανίστηκε χθες στο πρωί έπειτα από καιρό στην ΕΡΤ. Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ εξήγησε ότι ο φασισμός εξακολουθεί να υπάρχει γιατί τα κόμματα θεώρησαν ότι τον κατατρόπωσαν με τον εγκλεισμό της ηγεσίας του στις φυλακές αλλά δεν αντιμετώπισαν τις ιδέες του. Ο ορισμός του θα ήταν πληρέστερος αν έλεγε ότι οι ιδέες αυτές βρίσκουν ανταπόκριση σε τμήμα του εκλογικού σώματος γιατί το δημοκρατικό τόξο δεν πράττει το αυτονόητο. Οπου λείπει ο εθνικός λόγος φύεται ο εθνικιστικός. Οπου λείπει ο λαϊκός λόγος φύεται ο λαϊκιστικός. Και όπου ο πολίτης αισθάνεται ότι η Πολιτεία τον αντιμετωπίζει φασιστικά, πάει αμέσως στο πρωτότυπο.
Η Ελλάς δυστυχώς ζει από το 2013, τότε που τα ποσοστά της Ακροδεξιάς στις δημοσκοπήσεις ήταν διψήφια, μια ανορθογραφία: Εβαλε φυλακή τους πρωταιτίους του εξτρεμισμού, συμπίεσε το καπάκι, άφησε την οργή να κοχλάζει μέσα στο ασφαλισμένο καζάνι και τώρα, σχεδόν δέκα χρόνια μετά, το καπάκι σκάει, πετάγεται προς τα πάνω και τα σαρώνει όλα.
Και το σύστημα ακολουθεί αμετανόητο την ίδια συνταγή: Στήνει νέο Εφετείο έξω από τη Σταυρούπολη, χωρίς να δίνει τον λόγο σε νέα παιδιά να εξηγήσουν από τη δική τους οπτική γωνία ποιο χέρι τούς όπλισε με μολότοφ. Οταν τον Δεκέμβριο του 2008 νεαροί μαθητές έριχναν μολότοφ στο κέντρο των Αθηνών, το σύστημα δικαιολογούσε τις πράξεις τους με το επιχείρημα «η κυβέρνηση σκοτώνει τα όνειρά τους». Τώρα αναισθησία. Ουδείς ενδιαφέρεται ποιος κρύβεται πίσω από τη δολοφονία των ονείρων των νεαρών παρασυρθέντων ακροδεξιών. Αυτοί δεν κάνουν όνειρα!
Πρόταση: Ας συνέλθουμε και ας αφήσουμε πίσω μας τον πολιτικό αυτοματισμό. Ας διερωτηθούμε τι μας διαφεύγει, τι κάναμε λάθος μέσα στις οικογένειες, ποια εκπαίδευση δώσαμε σε αυτά τα παιδιά, γιατί έχουν τόση οργή μέσα τους, τι τους λείπει. Ποια είναι η αιτία που τρέχει τόση χυμένη βενζίνη στις τάξεις της νεολαίας. Το εύκολο είναι να καταγγέλλουμε. Το δύσκολο είναι να κατανοούμε. Το δυσκολότερο, να πείθουμε. Πολύ φοβάμαι ότι οι πολιτικές δυνάμεις εν τέλει χρειάζονται τα άκρα για αντίπαλο, προκειμένου να ξεχνάμε πόσο μοιάζουν μεταξύ τους.
