Το εύκολο, το «δημοφιλές» αν προτιμάτε, είναι να απευθυνθείς στο θυμικό του αναγνώστη, του πληγωμένου πολίτη, ο οποίος παλεύει με το τέρας των αυξήσεων για να τα βγάλει πέρα, και να αποδομήσεις τη συμφωνία για τις φρεγάτες, γράφοντας «Η ελληνική κυβέρνηση ξοδεύει 5 δισ. ευρώ για στρατιωτικό εξοπλισμό τη στιγμή που ο κόσμος υποφέρει».
- Από τον Βασίλη Βέργη
Δεν είναι πάντοτε θέμα λαϊκισμού, καθώς υπάρχουν επιχειρήματα να στηρίξεις αυτήν την άποψη. Δεν μπορείς, όμως, να τη θεμελιώσεις, με βάση την υπαρκτή πραγματικότητα. Εκτός κι αν πιστεύεις ότι «απέναντι» δεν βρίσκεται ο Ερντογάν, αλλά κάποιος καλός κυριούλης γεμάτος γλυκά συναισθήματα για την πατρίδα μας.
Θα ήταν πολύ εύκολη -ειδικά για τον υπογράφοντα που ουδεμία συμπάθεια τρέφει στην πολιτική Μητσοτάκη, το αντίθετο εντελώς- η επιχείρηση «αποδόμηση της συμφωνίας». Και τούτο γιατί η εποχή προσφέρει όλα τα ερεθίσματα.
Μία κοινωνία διαλυμένη οικονομικά από τις συνέπειες του Covid-19, έχοντας, μάλιστα, κουβαλήσει στις πλάτες τη δεκαετία με τις κοινωνικές φρικαλεότητες των Μνημονίων, μία κοινωνία η οποία τρώει νέα σφυριά στον οικογενειακό προϋπολογισμό, εξαιτίας των τρομερών ανατιμήσεων βασικών προϊόντων, το τελευταίο που μπορεί να ανεχθεί είναι συζήτηση για «5 δισ. στους Γάλλους, ώστε να αγοραστούν 3+1 φρεγάτες».
Το ιλιγγιώδες ποσό βγάζει από τα ρούχα τους ανθρώπους που τσακίζονται σε μηνιαία βάση να τα βγάλουν πέρα, με λιγότερα των 1.000 ευρώ να μπαίνουν στο σπίτι. Το μοναδικό που περνάει από το μυαλό είναι ότι «ο Μητσοτάκης θέλησε να κλείσει την οικονομική τρύπα που άνοιξε στην κυβέρνηση Μακρόν η απόφαση της Αυστραλίας να σπάσει τη δική της συμφωνία και έτρεξε να του δώσει 5 δισ., που βγαίνουν από το δικό μας αίμα».
Δεν μπορώ να αδικήσω κάποιον που κάνει μία τέτοια σκέψη. Είναι και το τάιμινγκ, ξέρετε, που παίζει πάντοτε σημαντικό ρόλο στα γεγονότα. Τόσο «κοντινά» τα δύο που κάνουν τη «σύμπτωση» να μοιάζει ανέκδοτο.
Είμαι υποχρεωμένος, όμως, να πάρω τον δύσκολο δρόμο. Όχι για να υιοθετήσω / στηρίξω την άποψη της εφημερίδας που έχω την τιμή να αρθρογραφώ, αλλά επειδή αυτή τη φορά συμπίπτει να συμφωνώ.
Πολλάκις συμβαίνει το αντίθετο, όπως, άλλωστε, συμβαίνει με τη δημοκρατία για τα πεπραγμένα της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Αλλά, όπως γνωρίζετε, εδώ μέσα υπάρχει πραγματική δημοκρατία στην αρθρογραφία, τέτοια που κάνει τη «νοοτροπία Μητσοτάκη» να βγάζει σπυριά!
Αυτή τη φορά υπάρχει μία βασική αρχή: η (επιδίωξη για) ευημερία ενός λαού, δυστυχώς, περνάει μέσα από την εξασφάλιση της εδαφικής κυριαρχίας. Οταν «απέναντι» βρίσκεται ένας άνθρωπος με επεκτατικές συμπεριφορές, ο οποίος αρνείται καθετί διεθνώς νόμιμο, ένας πολιτικός με τον οποίο δεν ξέρεις τι μπορεί να ξημερώσει, ένας τύπος που κάνει «σόου» στα Κατεχόμενα και διαρκώς προκαλεί, αμφισβητώντας την ελληνική κυριαρχία στο Αιγαίο και στα νησιά, τότε δεν έχεις παρά έναν δρόμο να τον αντιμετωπίσεις: να δημιουργήσεις τις συμμαχίες εκείνες που θα τον κάνουν να ιδρώσει. Και να καταλάβει πως, όσο κι αν γαβγίζει, δεν μπορεί να δαγκώσει. Γιατί θα του… πέσουν τα δόντια!
Δυστυχώς, όλο αυτό κοστίζει. Εν προκειμένω, η «πανοπλία» υπέρ της Ελλάδας που δημιουργούν οι Γάλλοι και ο Μακρόν στην ευαίσθητη περιοχή μας θα στοιχίσει 5 δισ. ευρώ. Τα οποία, ναι, θα βγουν από τις τσέπες του ελληνικού λαού. Για να απογειώσουν τις δυνατότητες της στρατιωτικής μας άμυνας στη θάλασσα και να αποτελέσουν τον τοίχο τον οποίο ο Ερντογάν αντιλαμβάνεται πως δεν μπορεί να σπάσει. Γι’ αυτό «λύσσαξε» για τη συμφωνία.
Αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα. Αν θέλουμε να λαϊκίσουμε είναι εύκολο. Και να επιχειρηματολογήσουμε περί του αντιθέτου εφικτό είναι. Στη δεύτερη, ωριμότερη σκέψη, όμως, γνωρίζουμε ότι επρόκειτο για κάτι «αναγκαίο». Οι συμμαχίες κοστίζουν. Αλλά είναι εκείνες που προσφέρουν ασφάλεια. Και στην προκειμένη περίπτωση η κυβέρνηση δεν… στραβά αρμένισε!
