Η θεωρία των δύο άκρων και ο μεταπολιτευτικός «μπαμπούλας» της Ακροδεξιάς συνιστούν ένα εύσχημο αφήγημα, ιδίως εκ της Μεταπολιτεύσεως και εντεύθεν, προκειμένου να αποσείσουν τις ευθύνες τους άπαντα τα κοινοβουλευτικά κόμματα, ιδίως εκ της περιόδου της Μεταπολιτεύσεως και εντεύθεν.
- Από τον Χαράλαμπο Β. Κατσιβαρδά*
Η διαστρέβλωση της πραγματικότητας, όπου δήθεν αριστεριστές ή οι φερόμενοι ως αναρχικοί με την πλήρη κρατική κάλυψη, οι οποίοι εμφανίζονται, όποτε δει, κατόπιν κρατικής εντολής διά να δημιουργήσουν εκ του μη όντος επεισόδια, δίχως, κατ’ ουσίαν, να διακυβεύεται τίποτε πολιτικά, απλώς διά να παρελκύσουν την κοινή γνώμη, συνιστά μία διαχρονική παρακρατική συνταγή σύγχυσης της καθημαγμένης κοινής γνώμης.
Το παντοδύναμο κράτος-παρακράτος εμφυτεύει τους εγκάθετούς του, τα έμμισθα φερέφωνα, τους ακροβολισμένους «δούρειους ίππους» του συστήματος, εις πάσα μορφή συλλογικότητας, ούτως ώστε, διά της προσφιλούς πρακτικής του «εισοδισμού», να υπονομευτεί προβοκατόρικα και εκ των ενόντων οιαδήποτε υγιής μορφή αντίδρασης. Εξ αυτού του λόγου εμφανίσθηκαν αίφνης ορισμένες «δυνάμεις ανάσχεσης» εις τα δήθεν ετεροβαπτιζόμενα κινήματα περί άρνησης του εμβολιασμού, όπου επιστρατεύτηκε η εισαγγελική Αρχή της δια της Αστυνομίας να εξαρθρώσει τις δήθεν αυτές «επικίνδυνες» συλλογικότητες. Φρονώ ότι, εν προκειμένω, η «θεωρία του Παυλόφ» εφαρμόζεται άριστα, καθότι ο πολίτης αδυνατεί να διαχωρίσει τα όρια του υγιώς αντιδρώντα με τους φαινομενικά επαναστάτες άνευ αιτίας και, δη, τους παρακρατικούς μηχανισμούς, με αποτέλεσμα, εθισμένος (ο εκάστοτε πολίτης) εις τη νοοτροπία του φανατισμού και του κακώς νοούμενου συνδικαλισμού, να ενεργοποιεί αυτοματοποιημένα τα χρόνια εξαρτημένα αντανακλαστικά προς μία ανορθόλογη κατάσταση, με συνέπεια να παγιδεύεται ακουσίως προς τους παρακρατικούς μηχανισμούς, ήτοι τους προβατόσχημους λυκοποιμένες.
Είναι πρόδηλο ότι πλέον διώκεται απηνώς η ελεύθερη διάδοση απόψεων, όπου, εν όψει της κυοφορηθησόμενης τροποποιήσεως του άρθρου 191 του Ποινικού Κώδικα, περί της διασποράς ψευδών ειδήσεων, η οποία ποινικοποιεί κατ’ ουσίαν το φρόνημα και κολάζει προληπτικά όποιον εκφράζει γνώμη διάφορη από το σύστημα.
Εν πάση περιπτώσει, η όλη κατάσταση παραπέμπει εις την προφητική οργουελιανή πραγματικότητα, περί της θρησκείας του αόρατου εχθρού και της αστυνομεύσεως της σκέψεως:
Το μυθιστόρημα «1984» του Τζορτζ Όργουελ περιγράφει ένα ολοκληρωτικό καθεστώς όπου η απόλυτη εξουσία ευρίσκεται εις τα χέρια του παντοδύναμου κυβερνώντος κόμματος, με επικεφαλής τον Μεγάλο αδελφό και με βασικά συνθήματα «ο πόλεμος είναι ειρήνη», «η ελευθερία είναι σκλαβιά», «η άγνοια είναι δύναμη». Το καθεστώς στηρίζεται στην πλήρη αντιστροφή της πραγματικότητας, την οποία οφείλουν να εμπεδώνουν καθημερινώς οι υπήκοοί του. Η αστυνομία της σκέψεως είναι μία από τις τέσσερις βασικές υπηρεσίες του κράτους (οι άλλες τρεις είναι το υπουργείο ειρήνης, το υπουργείο αληθείας και το υπουργείο αγάπης). Ο ρόλος της αστυνομίας της σκέψεως είναι να παρακολουθεί επισταμένως το πώς σκέπτονται πολίτες, ώστε να μην έχουν άλλη άποψη από την άποψη του κράτους.
Η πόλις εάλω!
*Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω
