Το «κρασάρισμα» των μέσων κοινωνικής δικτύωσης μπορεί να έγινε κατά τύχη ή εξεπίτηδες. Ουδείς μπορεί να πει με σιγουριά τι συνέβη στους σκληρούς δίσκους, που λειτουργούν σαν διαστημικές μαύρες τρύπες, οι οποίες καταπίνουν ύλη, προσοχή και χρόνο από τους χρήστες.
- Από τον Παναγιώτη Λιάκο
Ωστόσο, αυτό που μπορεί να ειπωθεί με σιγουριά είναι ότι εκατοντάδες εκατομμύρια «πελάτες» τροφοδότες της ισχύος των προαναφερθέντων διαδικτυακών πλατφορμών ένιωσαν αμηχανία, μερικοί οργή, ίσως και απόγνωση. Δεν ήξεραν με τι να γεμίσουν τον χρόνο τους, που τον βίωσαν άνευ νοήματος, άσκοπο, κουραστικό και… άσημο.
Άτομα παγιδευμένα πίσω από οθόνες, μαγνητισμένα από στιγμιαία ερεθίσματα, που κοιτούσαν τις φωτό από το δείπνο του ενός και από την εκδρομή της άλλης, υποχρεώθηκαν να κοιτάξουν γύρω τους, στον δικό τους χώρο, στα δικά τους οικεία πρόσωπα, στο περιβάλλον τους, για να συντονιστούν με τη ζωή εκτός του δυαδικού κώδικα και να βρουν χαρά και νόημα εκτός των ψηφιακών ηδονών, που επιτυγχάνονται με την απεικόνιση ενός αντίχειρα που δείχνει προς τα πάνω (το γνωστό like) ή μιας κόκκινης καρδούλας, η οποία υπόσχεται αγάπη και ψυχική θέρμη.
Ήταν ευλογία που έπεσαν για κάποιες ώρες αυτά τα δίκτυα. Πρώτα απ’ όλα, επειδή το πανίσχυρο αχρείαστο υποκλίθηκε κι αυτό στον νόμο της ανάγκης. Και η ανάγκη πάντα επιβάλλει όλα τα ανθρώπινα, ισχυρά κι ανίσχυρα να παραδίδονται στη φθορά και την απώλεια. Είναι μέγα μάθημα και εξαιρετικό φρένο της επιταχυνόμενης αλαζονείας μας η υπενθύμιση της φθοράς και του χαμού μας, ακόμα και όταν γίνεται «δι’ αντιπροσώπων», καταστάσεων και προσώπων που φαντάζουν ανίκητα. Οταν κλονίζονται τα μεγάλα μεγέθη και τα μικρά συνειδητοποιούν καλύτερα τη φύση και τη θέση τους.
Φυσικά, το μεγαλύτερο κέρδος όλων ήταν ο χρόνος. Κάποιες ώρες εκτός της ακτινοβολούσας παγίδας του ψευδόκοσμου του διαδικτύου δεν το λες και λίγο.
Δισεκατομμύρια ώρες δωρεά στους ανθρώπους, που έχουν απαρνηθεί τις κανονικές ζωές τους με αντάλλαγμα μερικά… likes.
