Άκουσα σε μια, άριστη κατά τα άλλα, μουσική εκπομπή της ΕΡΤ την εκλεκτή τραγουδίστρια Αφροδίτη Μάνου να λέει: «Τότε που πρωτοβγήκα ήτανε χούντα και δεν μπορούσα να λέω τα τραγούδια που μου άρεσαν. Ευτυχώς γνώρισα τον Γιάννη Σπανό, ο οποίος είχε την καλλιτεχνική επιμέλεια (σ.σ.: του κέντρου όπου τότε εργαζόταν) και έφτιαξε ένα καταπληκτικό πρόγραμμα».
Ακούγοντας αυτά, σε τρία συμπεράσματα καταλήγεις. Ή ότι στην κυρία Μάνου άρεσαν και άλλου είδους τραγούδια, τα οποία ανακάλυψε ο μέγας Γιάννης Σπανός και τα ενέταξε στο πρόγραμμά της (ενδεχόμενο) ή ότι ο Σπανός κατόρθωσε να καταργήσει τη χούντα (μάλλον απίθανο) ή ότι η χούντα δεν ήταν και τόσο άγρια, όπως μας λέει η κυρία Μάνου (ερευνητέο).
Το βέβαιο είναι ότι η κυρία Μάνου μάς ενημέρωσε για την αντίστασή της και συνέχισε τη συζήτηση. Πόσα τέτοια ακούμε καθημερινά;
Πόσο δίκιο είχε ο αείμνηστος και τεράστιος Γιώργος Ζαμπέτας σε όσα αναφέρει στο βιβλίο της Ιωάννας Κλειάσου «Και η βρόχα έπιπτε στρέιτ θρου – Γιώργος Ζαμπέτα. Βίος και πολιτεία»
