Γνώρισα τη Φώφη Γεννηματά το μακρινό 2006.
- Από τον Μανώλη Κοττάκη
Την προσκάλεσα στην τηλεοπτική εκπομπή που είχα τότε στην ΕΡΤ, την «Άλλη Οψη», και μιλήσαμε για την πολιτική, την οικογένειά της και την περιπέτεια της υγείας της. Είχε μόλις νικήσει. Ηταν τόσο δυνατή και τόσο ευαίσθητη, ώστε ο δεύτερος όροφος του Golden Hall, όπου κάναμε το γύρισμα -είχε μόλις ανοίξει-, έμοιαζε με εκκλησία.
Οι τεχνικοί είχαν στήσει αυτί για να ακούσουν κάθε λέξη της. Πρέπει να είχα μαζί μου εκείνη την ημέρα τον Γιώργο Σταμούλη, τη Μαρία Φραγκιαδάκη -μητέρα της ηθοποιού Κατερίνας Παπουτσάκη– και τον Φώτη της ΠΑΣΚΕ ΕΡΤ. Το ενδιαφέρον με τη Γεννηματά ήταν πως δεν έφερε απλώς ένα επώνυμο που συγκινούσε τα πλήθη του ΠΑΣΟΚ, αλλά πως έφερε ένα επώνυμο του οποίου το βάρος μπορούσε να σηκώσει.
Έτσι, δεν εξεπλάγην προσωπικώς ούτε όταν εξελέγη πρόεδρος του ΚΙΝ.ΑΛ. ούτε όταν τόλμησε να διαγράψει από το ΚΙΝ.ΑΛ. τον Ευάγγελο Βενιζέλο παραμονές των εκλογών του 2019 ούτε όταν αρνείτο να υποκύψει στο φλερτ του Τσίπρα και να ψηφίσει εμβληματικά νομοσχέδια της Αριστεράς ούτε όταν από το 5% σκαρφάλωσε στο 8%.
Η Γεννηματά, πέραν των παραδοσιακών σχέσεων που κληρονόμησε από τον πατέρα της με κορυφαίο επιχειρηματία της χώρας, δεν έπαιξε παιχνίδια όσο ηγήθηκε του ΚΙΝ.ΑΛ., δεν υπήρξε υπάλληλος, δεν γονάτισε. Πήρε το ΚΙΝ.ΑΛ. στο 5%, το ανέβασε στο 8% και το παραδίδει σήμερα μήλον της έριδος. Ακόμη και για ανθρώπους σαν εμένα, οι οποίοι πολιτικά είμαστε διαχρονικώς απέναντι στον χώρο της ειδικώς μετά το 1996, το μυστικό της ήταν απλό: Ουδέποτε συμπεριφέρθηκε ως η πρόεδρος του 8%. Συμπεριφερόταν ως η πολιτική κληρονόμος του 48% του 1981.
Με υπερηφάνεια και αυτοπεποίθηση. Της είχα πει σε κάποιες από τις συναντήσεις μας στη Χαριλάου Τρικούπη ή στο πολιτικό γραφείο της στην οδό Ακαδημίας ότι αυτό είναι το μυστικό της επιβίωσής της σε καιρούς θυελλώδεις: ότι δεν πολιτεύτηκε ποτέ ως συμπλήρωμα του πολιτικού συστήματος, έστω και αν ήρθαν στιγμές που απαιτήθηκε να κάνει τους συμβιβασμούς της. Σήμερα, που «αφυπηρετεί» , έχει όμως τον σεβασμό μου και για δύο ακόμη λόγους.
Πέραν του καθημερινού αγώνα που έπρεπε να δίνει για να επιβάλλεται ως γυναίκα σε ένα ανδρικό κόμμα, πέραν της απόφασής της να προσπερνά σεξιστικά σχόλια κορυφαίων στελεχών του ΠΑΣΟΚ και εκσυγχρονιστών δημοσιογράφων, η Γεννηματά έπρεπε αυτά τα χρόνια να διαχειριστεί χωρίς θόρυβο, πρώτον, την κατάσταση της υγείας της και, δεύτερον, την υπονόμευση του χώρου της και της ηγεσίας της από διαπλεκόμενα συμφέροντα. Για την υγεία της δεν πρέπει να πούμε πολλά – νομίζω ότι διαχειριζόταν και διαχειρίζεται το πρόβλημα με επισκέψεις στον προσωπικό της γιατρό στο εξωτερικό. Με ιδιαίτερη διακριτικότητα. Για την υπονόμευση από ορισμένα διαπλεκόμενα, όμως, αξίζει.
Σε μια από τις συζητήσεις μας, τη ρώτησα αν γνώριζε ότι ένας από τους νεο-νταβατζήδες της εποχής μας είχε προτείνει σε πρόσωπο από την Αυτοδιοίκηση, ιδιαιτέρως προσφιλές στην ίδια, να την αντικαταστήσει με εσωκομματικό πραξικόπημα στην ηγεσία του ΚΙΝ.ΑΛ. Έδειξε έκπληκτη. «Κάποιοι δεν με θέλουν, Μανώλη!» σχολίασε. Της προκάλεσε τεράστια έκπληξη, μάλιστα, ότι επιχείρησαν να στρέψουν εναντίον της έναν άνθρωπο με τον οποίο μεγάλωσε μαζί, στην ίδια πολυκατοικία, οι πόρτες των σπιτιών τους ήταν αντικριστές. Γρήγορα, όμως, βρήκε το γνωστό χαμόγελό της και μου είπε για όσους απεργάζονταν τέτοια σχέδια κάτι που το off the record δεν μου επιτρέπει να μοιραστώ μαζί σας. Πώς λοιπόν, παρά τις διαφωνίες μας, να μην εκτιμήσω μια γυναίκα που έδινε κάθε μέρα μάχη για να σηκώσει τον χώρο της από το πάτωμα, στο οποίο τον είχαν ρίξει οι αμαρτίες των εκσυχρονιστών;
Που κάθε μέρα έπρεπε να νικήσει τις επιφυλάξεις για την ορθότητα των αποφάσεών της, επειδή είναι γυναίκα; Που κάθε μέρα έπρεπε να κρατήσει όρθιο ένα κόμμα το οποίο κινδύνευε ανά πάσα στιγμή με «επιθετική εξαγορά» από τον ΣΥΡΙΖΑ; Που αναγκάστηκε να στηρίξει στην περιπέτεια της Novartis πρόσωπα τα οποία ελάχιστα εκτιμούσε, γιατί δεν άντεχε νέο ηθικό πλήγμα, τύπου Ακη και Γιάννου; Που έπρεπε να έχει τον νου της διαρκώς, γιατί κατά καιρούς συγκεκριμένος διαπλεκόμενος της την είχε στημένη; Που έπρεπε, τέλος, καθημερινά να βγαίνει νικήτρια στη μάχη με την υγεία της, ώστε να εμφανίζεται ακμαία μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες;
Η ίδια μόνο γνωρίζει πόσο μεγάλη αναπνοή έπρεπε να παίρνει και με τι θάρρος έπρεπε να οπλίζεται στο διάστημα που μεσολαβούσε από τη στιγμή που καθόταν κάθε πρωί στον καθρέφτη της για να ετοιμαστεί έως τη στιγμή που εμφανιζόταν στα φώτα της δημοσιότητας.
Η διαδρομή της Φώφης Γεννηματά στην πολιτική -τώρα που το καλοσκέπτομαι- είναι μια ιστορία για το θάρρος. Γερό σκαρί. Καμιά φορά, το αποτύπωμά μας στη ζωή και στον δημόσιο βίο δεν είναι μια συγκεκριμένη στιγμή, αλλά η ίδια η διαδρομή μας.
Η αντίληψή μας για τους ανθρώπους και για τα πράγματα. Η απόφαση της Γεννηματά να αποσυρθεί από την κούρσα για την ηγεσία του ΚΙΝ.ΑΛ. είναι σωστή. Νομίζω, τη σκεφτόταν καιρό. Αλλά αυτοί που ονειρεύονται να τη διαδεχθούν στον πέμπτο όροφο της Χαριλάου Τρικούπη -εκεί όπου κάποτε σάρωνε ο θρυλικός Μαρίνος- οφείλουν να θυμούνται αυτό που έγραψα προχθές για τον Νίκο Ανδρουλάκη – ισχύει για όλους: Ο αρχηγός πρέπει να αντέχει στον ρόλο και στην ιστορικότητα του brand που εκπροσωπεί. Εάν λέει ότι είναι ΠΑΣΟΚ και μέσα του έχει προσχωρήσει στη Ν.Δ. ή στον ΣΥΡΙΖΑ -έχει «εξαγοραστεί» πολιτικά, δηλαδή, από τα γνωστά διαπλεκόμενα-, σύντομα θα είναι ο τελευταίος που θα κλείσει την πόρτα.
