Ο μολογώ ότι μπήκα σε μεγάλο πειρασμό να περιλάβω αυτόν τον αλησμόνητο «εθνοσωτήρα», τον Γιωργάκη, που έχει το θράσος να ονειρεύεται comeback στη διαλυμένη αποικία χρέους που κληροδότησε.
- Από τον Γιώργο Χαρβαλιά
Υπάρχουν, όμως, σοβαρότερα θέματα από την ανακύκλωση οικογενειακών απορριμμάτων στην πολιτική σκηνή της χώρας.
Την εβδομάδα που μας πέρασε, δημοσιεύτηκαν σοκαριστικές φωτογραφίες (όπως αυτή που βλέπετε) από ατελείωτες ουρές φοιτητών που συνωστίζονταν για ένα πιάτο φαΐ. Ναι, καλά διαβάσατε! Για μια μερίδα τσάμπα φαγητό στη φοιτητική λέσχη, όπως έδιναν στην Κατοχή την μπομπότα με το δελτίο.
Ειλικρινά, δεν πίστευα στα μάτια μου. Μεγέθυνα την εικόνα, να δω μήπως πρόκειται για «τρολιά». Κοίταξα προσεκτικά τα πρόσωπα, να δω μήπως δεν επρόκειτο για φοιτητές. Παρατηρούσα τα πλάνα ξανά και ξανά, με την ελπίδα να ανακαλύψω κάτι άλλο. Να είναι τίποτα «αιτούντες άσυλο», από αυτούς που έχουν καλοσυνηθίσει στη δωρεάν σίτιση, να είναι τίποτα εξαθλιωμένοι άστεγοι, ερείπια της κοινωνίας. Αλλά όχι. Φρέσκα πρόσωπα, καθαρά. Τα παιδιά μας ήταν. Που σπουδάζουν και δεν έχουν λεφτά να αγοράσουν ένα σουβλάκι για να χορτάσουν την πείνα τους. Με χτύπησε αυτή η εικόνα σαν ηλεκτροσόκ… Από αυτό που δεν παθαίνουν ποτέ οι ξεδιάντροποι πολιτικοί μας, παρά μόνο αν ερχόταν η ώρα να καθίσουν στην ηλεκτρική καρέκλα.
Για ποια διεθνή «data centers», για ποια επιστημονικά «hubs», για ποιες «start-ups» έχουν το θράσος να μιλάνε, με τους φοιτητές μας να ξεροσταλιάζουν στις κατοχικές ουρές για τα συσσίτια;
Έχουν ξεφύγει για τα καλά τα πράγματα στη χώρα… Και δεν θα μαζευτούν εύκολα, σας βεβαιώ. Γιατί το «success story» που έχει στο μυαλό της η άρχουσα τάξη δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με τις ανάγκες του απλού κόσμου. Είναι το δικό τους success, που θέλει την Ελλάδα ξενόδουλη αποικία. Ενα προνομιακό οικόπεδο για τις ανάγκες των Βορειοευρωπαίων, κατά προτίμηση Γερμανών, όπου στις ακτογραμμές θα φυτρώνουν ξενοδοχεία, αλά Μαγιόρκα, στους κάμπους θα σπέρνονται φωτοβολταϊκά και στα βουνά θα δεσπόζουν οι ανεμογεννήτριες. Ωραία αυτά, αλλά για λίγους και πολύ μυημένους. Τους ιδιώτες «μεγαλοπαραγωγούς» ρεύματος, τους εισαγωγείς ηλεκτροκίνητων οχημάτων, τις εταιρίες μελετών που βγάζουν τις άδειες, τα λαμόγια του Δημοσίου που χρηματίζονται για να τις «επισπεύσουν», τους νομικούς συμβούλους και τους τραπεζομεσίτες που μεσολαβούν για τα deals, όπως το κόλπο με την εκποίηση της ΔΕΗ και την Εθνική Ασφαλιστική. Αναδύεται λοιπόν ένας νέος κόσμος «ραντιέρηδων», όπως θα έλεγε παραστατικά ο μπαμπάς του Γιωργάκη, που προσφέρουν υπηρεσίες -συχνά αέρα κοπανιστό- για «να γίνει η Ελλάδα πρωταθλήτρια στην ηλεκτροκίνηση, πρότυπο στα τεχνολογικά hubs, διεθνές data center» και διάφορα άλλα ακαταλαβίστικα που δεν έχουν καμιά σχέση με χειροπιαστή παραγωγή. Αυτοί οι μυημένοι θα πλουτίζουν, δημιουργώντας μια νέα τάξη «πεφωτισμένων» προνομιούχων. Οι υπόλοιποι; Σπουδαγμένα γκαρσόνια με… ηλεκτρικά πατίνια για να σερβίρουν λεμονάδα από τα Lidl σε Γερμανούς συνταξιούχους.
Σκέφτομαι ειλικρινά πώς θα αισθανόμουν αν ήμουν κι εγώ ένας στη σειρά για να πάρω το συσσίτιο από τη φοιτητική λέσχη. Ντροπή, οργή και απόγνωση ταυτόχρονα. Να με βομβαρδίζουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με τα πάρτι των «επωνύμων» στο Μόντε Κάρλο, τους γάμους των γαλαζοαίματων, τις εξωτικές αποδράσεις των κάθε λογής τηλεστάρ, τα καπρίτσια των «influencers» και τα μικρά «θαύματα» των «προικισμένων» που έστησαν τις «έξυπνες» start-ups, ολομόναχοι τάχα μου. Χωρίς κανένα «δόντι». Να βλέπω τα παιδιά του πρωθυπουργού να σπουδάζουν στα πιο ακριβά πανεπιστήμια της Αμερικής, με τον μπαμπά να τρέχει από πίσω τους, μη τυχόν γλιστρήσουν στη μοκέτα, κι ύστερα να διορίζονται σε περίοπτες θέσεις των funds που αρμέγουν σήμερα την Ελλάδα.
Πώς θα αισθανόμουν με όλο αυτό το παραμύθι, αν το πρωί σπούδαζα στο Αριστοτέλειο, το μεσημέρι ξεροστάλιαζα στη λέσχη και το βράδυ έπρεπε να δουλεύω ανασφάλιστος ντελιβεράς στην e-food; Τι θα σκεφτόμουν, αν ο «συνάδελφος» ήταν ένας μετανάστης, χωρίς άδεια παραμονής, που μπορεί να παίρνει και επίδομα από το γαλαντόμο ελληνικό κράτος;
Αντί να εστιάσουν στο κοινωνικό φαινόμενο, το μόνο για το οποίο νοιάστηκαν τα ΜΜΕ που δημοσίευσαν αυτές τις θλιβερές φωτογραφίες ήταν αν οι φοιτητές φορούσαν μάσκες, μη τυχόν και μας κολλήσουν κορονοϊό! Αλλά εδώ υπάρχει μια πλάνη. Μεγάλη πλάνη. Γιατί; Διότι δηλητηριάζουν μια κοινωνία σε οικονομική ανέχεια. Η Ελλάδα μετατρέπεται σε Κολομβία. Και, όταν το ντόπιο «πρεκαριάτο» (οι ανασφαλείς και απελπισμένοι δικοί μας νέοι) ενωθεί με το μεταναστευτικό προλεταριάτο, δημιουργείται ένα εκρηκτικό κοκτέιλ εξέγερσης. Τα «Νοεμβριανά» του Καραμανλή θα μοιάζουν με παιδική χαρά μπροστά σε όσα έρχονται… Αυτά βέβαια δεν ενδιαφέρουν τους πολιτικούς, τους «κατέχοντες» και τους μεγαλομαφιόζους του δημόσιου βίου, που ζουν στις πολυτελείς κατοικίες τους, περιστοιχισμένοι από «φουσκωτούς». Αυτοί μπορούν ελεύθερα να παιανίζουν το παραμύθι της ανάπτυξης με τη μισή Ελλάδα να τους σιχτιρίζει.
Η Ελλάδα αναπτύσσεται ταχέως… Πράγματι, σκίζει. Με το χρέος δύο φορές όσο το ΑΕΠ. Γιατί θα θάψει τους λιγνίτες και θα γίνει πρώτη στην «πράσινη ηλεκτροκίνηση»…
Αναρωτιέμαι μερικές φορές αν οι πολιτικοί δουλεύουν εμάς ή δουλεύονται και μεταξύ τους. Γιατί, ακόμη κι αν μιλήσουμε στη γλώσσα του Αδωνη ή του Σκυλακάκη, η «ταχέως αναπτυσσόμενη» Ελλάδα, αυτό το… τρομερό Ελντοράντο επενδυτικής και επιχειρηματικής δραστηριότητας, βρέθηκε πρόσφατα ουραγός, στη 29η θέση του χάρτη φορολογικής ανταγωνιστικότητας, μεταξύ 36 χωρών του ΟΟΣΑ.
Και να χτυπιέται κάτω η κυβέρνηση, φορολογικό καθεστώς για προσέλκυση επενδύσεων και πολύ περισσότερο για ανακούφιση των ντόπιων επιχειρήσεων δεν θα μπορέσει να επιβάλει. Γιατί δεν την αφήνουν οι δανειστές. Κατά τα άλλα, όμως, η οικονομία… πετάει! Με τους φοιτητές μας στα συσσίτια. Ρε, δεν ντρέπεστε καθόλου;
