ΟΧΙ, ακόμη δεν περιγράφεται ούτε από τον Κυριάκο Μητσοτάκη η εθνική «κόκκινη γραμμή», πέραν της οποίας δεν θα υπάρξει άλλη καταστροφή.
Λέγεται ότι ο ελληνικός λαός ζει μια ιστορική εξαπάτηση, κατ’ εξακολούθηση. Δηλαδή, ψήφισε πρωθυπουργό τον Κυριάκο Μητσοτάκη προσδοκώντας εθνικές λύσεις και επιδέξιους χειρισμούς διαπραγμάτευσης στα Ελληνοτουρκικά, αλλά δυσανασχετεί με τη χρήση της μυστικής διπλωματίας και τις πιέσεις από τις καθεστωτικές ακαδημαϊκές απόψεις του νεοταξικού «ρεαλισμού» του ΕΛΙΑΜΕΠ, και της «εφημερίδας του Οίκαδε», που εξακολουθούν «να ταΐζουν το τέρας». Αλλά το σενάριο της ιστορικής εξαπάτησης δεν είναι πειστικό…
Ωστόσο, η Ελλάδα συντρίβεται κατ’ εξακολούθηση. Ηδη από το 1922 η Ιστορία πασχίζει να ξαναβρεί την έννοια της. Ενώ η άλλη η κηλίδα του Τούρκου-εχθρού συνεχίζει ανεξίτηλη να κάνει βόλτες στην προβλήτα της Σμύρνης και να υπερηφανεύεται για την σφαγή των Μικρασιατών και την καταστροφή του Ελληνισμού.
Σε δύο μήνες συμπληρώνονται 100 χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή. Υπάρχουν μαθήματα για να αντλήσουμε; Θέτει το ερώτημα η «εφημερίδα του Οίκαδε» στον βιογράφο του Ελευθερίου Βενιζέλου τον υπερεκτιμημένο (όπως το συνηθίζουν) σερ Μάικλ Λουέλιν-Σμιθ («Venizelos. The Making of a Greek Statesman, 1864-1914», εκδ. Hurst & Company, Λονδίνο, 2021), ο οποίος απαντά: «Τα μαθήματα της Ιστορίας συνήθως παραπλανούν. Ένα μάθημα είναι: μακριά από τον διχασμό και, όπως είπαν για τον Ναπολέοντα, μην εισβάλεις στη Ρωσία. Όσον αφορά την Ελλάδα, αυτό μεταφράζεται σε: μην εισβάλετε στην Τουρκία»!!! Και ομολογώ ότι ο κυνισμός του σερ για την τωρινή Ελλάδα ταιριάζει μόνο στην «εφημερίδα του Οίκαδε» που εξέθρεψε με το μίσος του Γεώργιου Βλάχου τον διχασμό και τον αντιβενιζελισμό.
Ωστόσο, για το επερχόμενο (νέο) εθνικό ορόσημο για τα 100 χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή η ελληνική κοινωνία ποτέ πριν δεν ήταν τόσο θρυμματισμένη και πολύπτυχη. Η εκατονταετία 1922-2022, γεννά μια αρνητική και μια θετική εκδοχή σε αυτή τη διαπίστωση. Το τέλος της Μεγάλης Ιδέας το 1922 και η υποδοχή των προσφύγων από τη Μικρά Ασία και τον Πόντο. Το αντικείμενο του Διχασμού ήταν η διαφορά ανάμεσα σε δύο θεωρήσεις της εξωτερικής πολιτικής. α) Της πολιτικής Βενιζέλου, που ζητούσε άμεση έξοδο στον πόλεμο της Τριπλής Συνεννόησης (Αντάντ), προκειμένου να διασφαλιστούν τα κέρδη των Βαλκανικών Πολέμων και να ικανοποιηθούν οι εθνικές διεκδικήσεις, και β) της πολιτικής του βασιλιά Κωνσταντίνου, που επέμενε να παραμείνει η Ελλάδα ουδέτερη… γιατί θεωρούσε ότι θα νικούσε στον πόλεμο η Γερμανία»!!! Τραγωδία.
Δεν είναι τυχαίο πως στην πρόσφατη σπουδαία ομιλία του ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής, στην εκδήλωση του Ιδρύματος «Κωνσταντίνος Γ. Καραμανλής», με θέμα «Η πορεία της Ελλάδας στην Ενωμένη Ευρώπη», αναφέρθηκε μεταξύ άλλων στο κρίσιμο πρόβλημα της «πατριδοκαπηλείας». Δεν είναι απορίας άξιον ότι ο πραγματικός ηγέτης της Νέας Δημοκρατίας, ο Κώστας Καραμανλής χαρακτήρισε «εθνικό μας καθήκον» τη σύγκλιση των απόψεων και τη διαμόρφωση συνθηκών εθνικής συνεννόησης ειδικά στα εθνικά θέματα, «αφού η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης που είναι υπό απειλή, απειλή ακόμα και κατά της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας».
Η ομιλία του πρώην πρωθυπουργού έκλεισε με μία ρήση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, σε ομιλία του στη Βουλή, στις 30 Οκτωβρίου 1975: «Η Ιστορία διδάσκει ότι οι Έλληνες ό,τι κερδίζουν στον πόλεμο το χάνουν στην ειρήνη. Και το χάνουμε γιατί έχουμε την κακή συνήθεια να καθιστούμε τα εθνικά μας θέματα αντικείμενο έντονων πολιτικών ανταγωνισμών, οι οποίοι πολλές φορές παίρνουν τη μορφή της πατριδοκαπηλείας και καταλήγουν σε διχασμούς», είχε πει ο Κων/νος Καραμανλής, με τον Κώστα Καραμανλή να συμπληρώνει: «Η Ιστορία διδάσκει. Ο Καραμανλής μάς το θυμίζει. Όλοι εμείς έχουμε χρέος να αποδείξουμε ότι διδαχθήκαμε καλά το μάθημά μας».
Σμύρνη, 1922. Πληγές που αιμορραγούν ακόμη… Εικόνες ανείπωτης ντροπής στην προβλήτα με το στόλο των Συμμάχων να παρακολουθεί τη σφαγή των Ελλήνων Μικρασιατών, που προσπαθούσαν απεγνωσμένα να σωθούν από τις ορδές του Κεμάλ. Έναν αιώνα αργότερα, κυνικοί γερμανο-σύμμαχοι αδιαφορούν για τη σφαγή των αμνών. Είναι σαν να τους ζητάμε να αρνηθούν το δικό τους άθλιο συμφέρον. Δεν πρόκειται να το κάνω.
«Οι διεθνείς σχέσεις διέπονται από διαφορετικές ηθικές»
Δυστυχώς το χαρακτηριστικό γνώρισμα του ρεαλισμού είναι πως οι διεθνείς σχέσεις, κατά τον Robert Kaplan, διέπονται από διαφορετικές ηθικές – μια άποψη που αποδεικνύεται από τα γραπτά του Θουκιδίδη, του Μακιαβέλλι, του Χομπς, του Τσώρτσιλ και άλλων. Τώρα που όλη η Μεσόγειος δονείται, οικονομικά και πολιτικά, και λοιδωρείται από τον Ερντογάν σε αυτήν τη σκακιέρα, πάνω στους ενεργειακούς και στρατηγικούς δρόμους δεσπόζει η Ελλάδα, πιστή, ιστορική σύμμαχος της Δύσεως, εταίρος της Ε.Ε. Παράλληλα, όμως, θήραμα για τον Τούρκο-εχθρό και πεδίο ευκαιριών για άπληστους και εταίρους.
Η ήττα του 1922 οδήγησε στον ακρωτηριασμό του Αρχιπελάγους του Αιγαίου, εισάγοντας μια τεκτονική γεωπολιτική τομή στην Ιστορία της ανθρωπότητας. Η Τουρκία, στον βωμό της οποίας συντελέστηκε αυτό το έγκλημα, εμφανίζεται σήμερα ως κατήγορος και θύμα μιας «γεωγραφικής αδικίας». Με αυτή την επιχειρηματολογία διεκδικεί τον περαιτέρω γεωγραφικό ακρωτηριασμό. Επείγει να συγκροτηθεί η αντίδραση της Ελλάδας στην παραπληροφόρηση, καθώς συμπληρώνονται εκατό χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή.
Χωρίς θυματοποίηση, με καθαρό επιστημονικό λόγο, πρέπει να παρουσιαστεί η οικουμενική σημασία της ελληνικής ήττας το 1922, περιμένουμε κυρίως από τους εκλεκτούς καθηγητές μας τον Άγγελο Συρίγο και τον Μελέτη Μελετόπουλο, να εξηγηθεί ως αρχική φάση της σημερινής αποσύνθεσης του κόσμου της Ανατολής – στην οποία συμβάλλει αποφασιστικά η σημερινή κλυδωνιζόμενη, «ισλαμο-φασιστική» κατά τον Gilles Kepel, Τουρκία. Η σημασία για τον πλούσιο πολυ-πολιτισμικό κόσμο, την καταστροφή του οποίου εγκαινίασε η δική μας Μεγάλη Καταστροφή, συνεχώς διευρύνεται.
Αυτά.
*φωτό αρχείου
