Την πλέον συγκλονιστική συνέντευξη της δημοσιογραφικής μου ζωής μού την έδωσε τον Νοέμβριο του 2012, στη Σιάτιστα, ο μακαριστός μητροπολίτης Σισανίου Παύλος, ο οποίος έφυγε αδόκητα από τη ζωή σε ηλικία 70 ετών.
- Από τον Μανώλη Κοττάκη
Κατά τη διάρκεια αυτής, σε ένα αρχοντικό της πανέμορφης μακεδονικής πόλης, συζητήσαμε με όρους μέλλοντος για αυτά που συζητάμε και σήμερα: την καταδίωξη της Ορθοδοξίας, την απόπειρα επιβολής της ουδετεροθρησκείας, την ιδεολογική σύγχυση των κομμάτων που πολεμούν την εθνική ταυτότητα. Ο μακαριστός αναφέρθηκε στον άγιο Δημήτριο, τον οποίο ο λαός της Θεσσαλονίκης τιμά σήμερα και ως ελευθερωτή της, ως πρόσωπο που ταυτίστηκε με την ιστορία της πόλης, καθώς ο Στρατός μας ελευθέρωσε τη συμπρωτεύουσα το 1912, ανήμερα της εορτής του.
«Δεν μπορείς να τεμαχίζεις την Ιστορία και τη ζωή, χωρίς να την πληγώνεις» μου τόνισε ο Παύλος με φλόγα και προσέθεσε: «Ο λαός μας, όταν επί Τουρκοκρατίας καταλύθηκαν τα γεωγραφικά σύνορα, είχε για καταφύγιο τα πνευματικά σύνορα, την ορθόδοξη πίστη του. Και τιμά αυτούς που υπερασπίστηκαν τα πνευματικά σύνορα!» Οπως μάλιστα μου υπενθύμισε, οι Οθωμανοί το θρήσκευμα επεδίωκαν να αλλάζουν όχι την καταγωγή. Διότι «η άρνηση της πίστης σημαίνει άρνηση της πατρίδας». Και με παρέπεμψε να μελετήσω τον βίο και την πολιτεία του αγίου Δημητρίου – πράγματι εντυπωσιακός!
Ο Δημήτριος γεννήθηκε γύρω στο 280 στη Θεσσαλονίκη, επί αυτοκράτορα Μαξιμιανού, και καταγόταν από αριστοκρατική οικογένεια. Σε νεαρή ηλικία κατατάχθηκε στον ρωμαϊκό στρατό και έφτασε ως τον βαθμό του χιλιάρχου, σε ηλικία μόλις 22 ετών. Φύση φιλομαθής και ερευνητική προσωπικότητα, αναζητούσε το υψηλό και το αληθινό, και το βρήκε στη χριστιανική πίστη, της οποίας έγινε διαπρύσιος κήρυκας στη Θεσσαλονίκη.
Σχημάτισε έναν κύκλο νεαρών μαθητών και τους δίδασκε την Αγία Γραφή στις υπόγειες στοές κοντά στα δημόσια λουτρά της πόλης. Κατά τη διάρκεια μιας τέτοιας συνάθροισης, οι ειδωλολάτρες τον συνέλαβαν και τον οδήγησαν ενώπιον του αυτοκράτορα Μαξιμιανού.
Όταν ο αυτοκράτορας του ζήτησε να απαρνηθεί την πίστη του, ο Δημήτριος του απάντησε: «Τω Χριστώ μου πιστεύω μόνον». Ο Μαξιμιανός, εξοργισμένος από τη θαρραλέα στάση του αξιωματικού, διέταξε να τον φυλακίσουν. Εν τω μεταξύ, ένας από τους μαθητές του Δημητρίου, ο Νέστορας, παρουσιάστηκε στο στάδιο της Θεσσαλονίκης, όπου ο Μαξιμιανός διοργάνωνε αθλητικούς αγώνες, και ζήτησε να αγωνιστεί εξ ονόματος των χριστιανών με τον θηριώδη και ακατανίκητο παλαιστή Λυαίο, ειδωλολάτρη καταγόμενο από το Σίρμιο της Πανονίας (σημερινή Μιτροβίτσα Σερβίας). Με την πεποίθηση ότι έχει τη χάρη και τη βοήθεια του Θεού, ο Νέστορας μπήκε στην παλαίστρα και όχι μόνο νίκησε τον Λυαίο, αλλά τον σκότωσε, όπως ο Δαβίδ τον Γολιάθ στην Παλαιά Διαθήκη.
Οργισμένος ο Μαξιμιανός από την ήττα του εκλεκτού του, διέταξε τον αποκεφαλισμό του Νέστορα και τη θανάτωση του Δημητρίου με λογχισμούς. Ο Δημήτριος τάφηκε στον τόπο του μαρτυρίου του, όπου αργότερα χτίστηκε περίβλεπτος ναός προς τιμήν του. Από τον τάφο του ανάβλυζε μύρο, εξ ου και η ονομασία «Μυροβλήτης».
Σπάνια ένας άγιος έχει ταυτιστεί τόσο στενά με μια πόλη όσο ο άγιος Δημήτριος με τη Θεσσαλονίκη. Θεωρείτο ανέκαθεν από τους Ελληνες ο φρουρός της πόλης, που μαζί με τον λαό αγωνίζεται εναντίον Σλάβων, Αβάρων, Αράβων, Νορμανδών, Φράγκων, Τούρκων και άλλων βαρβάρων. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Ελληνικός Στρατός απελευθέρωσε τη Θεσσαλονίκη ανήμερα της εορτής του αγίου Δημητρίου (26 Οκτωβρίου 1912), γεγονός που θεωρήθηκε θαύμα. Ολα τα παραπάνω όμως είναι «άρρητα ρήματα» για την τρέχουσα ηγεσία του υπουργείου Υγείας, η οποία έχει ακέραιη την πολιτική ευθύνη για όλα όσα συμβαίνουν στα νοσοκομεία αυτές τις μέρες. Νοσηλευτές και νοσηλεύτριες διατάσσονται από διοικητές που δέχονται εντολές άνωθεν να κατεβάζουν τα εικονίσματα από τα δωμάτια νοσηλείας ασθενών, με το επιχείρημα ότι αυτά προσβάλλουν τους αλλοθρήσκους.
Είναι τόσο άσχετοι όσοι τα υποστηρίζουν αυτά, ώστε δεν γνωρίζουν ότι πρόσωπα που απεικονίζονται στις εικόνες μας, όπως ο Χριστός μας και η Παναγία μας, αναγνωρίζονται και από άλλες θρησκείες, όπως το Ισλάμ, ασχέτως τού αν δεν τους δίδουν την πρωτοκαθεδρία. Είναι τόσο άσχετοι, ώστε δεν γνωρίζουν ότι σε ορισμένες περιπτώσεις, όπως σε ιερές μονές της Ροδόπης (Βαθυρύακος), οι μουσουλμάνες ανάβουν κερί και προσκυνούν την εικόνα της Παναγίας κάθε Δεκαπενταύγουστο, διότι η θρησκεία τους δεν αναγνωρίζει θηλυκές αγιότητες. Και είναι τόσο ψεύτες, ώστε δεν ομολογούν το προφανές: ότι το θέμα τους δεν είναι η προστασία των δικαιωμάτων πιστών άλλων θρησκειών (οι οποίοι είναι ευτυχείς και μόνον που δικαιούνται περίθαλψης άνευ ασφάλισης), αλλά το μίσος και η αντιπάθειά τους προς τη συνυφασμένη με την εθνική μας ταυτότητα ορθόδοξη πίστη.
Κάπως έτσι φθάσαμε επί κεντροδεξιάς συντηρητικής κυβερνήσεως της Ν.Δ. ο υπουργός Υγείας Θάνος Πλεύρης να βαδίζει στα χνάρια του πρώην υπουργού Παιδείας Νίκου Φίλη, ο οποίος ήταν διαπρύσιος κήρυκας της ουδετεροθρησκείας. Και δυστυχώς για τον κύριο Φίλη δεν μπορεί σήμερα να πανηγυρίσει την ιδεολογική του νίκη, γιατί αυτή βασίζεται σε απόφαση διοικητών νοσοκομείων που έχει τουλάχιστον την ανοχή υπουργού τον οποίο θεωρεί «ακροδεξιό». Ενώ στην πραγματικότητα είναι συστημικότατος και τόλμησε να πράξει ό,τι δεν διανοήθηκε. Όσο για την επίσημη Εκκλησία; Σιωπή, παρακαλώ! Θα ξυπνήσουμε… τον Αρχιεπίσκοπο!
