Ωραία πράγματα συμβαίνουν εσχάτως στο άλλοτε κραταιό ΠΑΣΟΚ. 83.000 άνθρωποι, το 20% δηλαδή, όσων ψήφισαν στις τελευταίες εκλογές το ΚΙΝ.ΑΛ., της αξιοπρεπέστατης Φώφης, που δυστυχώς «έφυγε» νωρίς, εξέφρασαν επωνύμως την προτίμησή τους για έξι διαφορετικούς υποψήφιους αρχηγούς. Αν προσθέσουμε και τις 6.837 υπογραφές του Κεγκέρογλου, που έκανε πίσω μπροστά στην επανεμφάνιση του «Μεγάλου», το ενδιαφέρον για την επόμενη μέρα στο Κίνημα έχει χτυπήσει από τώρα κόκκινο!
- Από τον Γιώργο Χαρβαλιά
Ενδιαφέρον βέβαια από ποιους και για ποιους; Ενδιαφέρον σίγουρα για όσους… νοσταλγούς βλέπουν το μέλλον της χώρας στη νεκρανάσταση ενός ιστορικού κόμματος με περιθωριακή πλέον απήχηση. Ενδιαφέρον για τα σημερινά κόμματα εξουσίας που τρέμουν συμπράξεις, οι οποίες δυνητικά θα μπορούσαν να καθαρίσουν το εκλογικό παιχνίδι από τον πρώτο γύρο της απλής αναλογικής. Ενδιαφέρον όμως και για τη διαπλοκή που έχει βρει τη βολή της και δεν θέλει αναταράξεις με νέους παίκτες στην αρένα.
Για εμάς τους υπολοίπους η υπόθεση είναι απλώς διασκεδαστική. Θυμίζει επιθεώρηση συνοικιακής εκδοχής, με πολλά στοιχεία όμως… σουρεάλ. Πρώτο και καλύτερο, το μεγάλο comeback του «Terminator». Του καταστροφέα όχι μόνο της χώρας, αλλά και του ίδιου του κόμματός του. Το παρέλαβε στο 44% και το πήγε στο 4%. Υποδούλωσε την Ελλάδα. Αλλά θεωρεί ότι έχει ακόμη να… προσφέρει. Και προς μεγάλη μας έκπληξη, κυκλοφορούν ανάμεσά μας κάμποσοι που συμφωνούν.
Ο Γιώργος λοιπόν, ο αλησμόνητος Ηγέτης της καρδιάς τους, ξαναγύρισε. Κι έχει βαλθεί να στείλει όλους τους υπόλοιπους διεκδικητές στο τρελοκομείο. Είναι βέβαιο ότι θα χρειαστούν μεγάλες ποσότητες «ψυχαγωγικής κάνναβης», από αυτή που ο Ηγέτης θέλει να νομιμοποιήσει, για να μπορέσουν να παρακολουθήσουν τους απίθανους ελιγμούς του. Ηδη στο θέμα των επίμαχων debates, μόνος εναντίον όλων, κατάφερε να τους ξαπλώσει στο καναβάτσο. Ακριβώς επειδή είναι αδύνατον κάποιος στοιχειωδώς λογικός άνθρωπος να καταλάβει τι έχει στο μυαλό του. Αλλα σκέπτεται, άλλα λέει, άλλα μεθοδεύει και στο τέλος τους βραχυκυκλώνει όλους.
Ένας άλλος μνηστήρας του τίτλου, ο Ανδρέας Λοβέρδος, πρωτεύει, τάχα μου, στις δημοσκοπήσεις, αλλά ήδη βρίσκεται με το ένα πόδι έξω και παρακαλάει για μια θέση τη Νέα Δημοκρατία. Αλλο σουρεάλ στοιχείο κι αυτό. Υπόδικος για την υπόθεση της Novartis διεκδικεί την ηγεσία του κόμματος, θέλει να το ξαναβαφτίσει (Μ)ΠΑΣΟΚ, με πράσινο ήλιο και τα τοιαύτα, αλλά του αρέσει… ο Μητσοτάκης. Αβυσσος η ψυχή του ανθρώπου.
Όμως απόλυτα κατανοητή η μανία των μέσων της διαπλοκής να σπρώξουν με νύχια και με δόντια την υποψηφιότητά του. Μόνο που όσο πιο πολύ τον στηρίζουν τόσο πιο πολύ προωθείται η υποψηφιότητα Παπανδρέου στον κόσμο του ΠΑΣΟΚ. Και μάλλον δεν είναι αυτός ο στόχος της συστημικής ολιγαρχίας που στηρίζει σήμερα τον Μητσοτάκη.
Ένας τρίτος υποψήφιος, ο Παύλος Γερουλάνος, γνήσιο τέκνο της βασιλικής αυλής, που διατηρεί άριστες σχέσεις με τους πρίγκιπες και τα πριγκιπόπουλα, ξεκίνησε ως κηπουρός του Γιώργου, αλλά εμφανίζεται τώρα συμμέτοχος στην επιχείρηση πατροκτονίας. Ο κ. Γερουλάνος είναι συμπαθής, αξιοπρεπής, ευγενέστατος και τζέντλεμαν. Αλλά δεν κάνει για την πολιτική και ιδίως σε αυτό το κόμμα. Πρωτίστως γιατί είναι από τους ελάχιστους πολιτικούς που δεν βιοπορίζονται από τον δημόσιο κορβανά.
Στη σειρά των διεκδικητών ακολουθούν, εκτός από τον «μικρό Βενιζέλο» του Κινήματος, Χάρη Καστανίδη, που είναι από μόνος του μία κατηγορία, δύο πρόσωπα του σκληρού κομματικού μηχανισμού. Ενα πολύ φρέσκο και συμπαθές, αλλά μάλλον άγουρο για αρχηγία, και ένα παλαιότερο, με ευρωπαϊκή εμπειρία, περισσότερο «ψαγμένο» στα «πράσινα» κατατόπια.
Ο Παύλος Χρηστίδης είναι μια εξαιρετική επιλογή της αείμνηστης Φώφης, ένας νεότατος πολιτικός χαμηλών τόνων, που ασφαλώς έχει μέλλον, αν και όχι απαραίτητα σε αυτό το κόμμα, που δεν μοιάζει να ταιριάζει με την αισθητική του.
Ο Νίκος Ανδρουλάκης, αν και επίσης σαραντάρης, είναι παλιότερη καραβάνα στο Κίνημα. Πρόκειται για τον Κρητικό της παρέας, πουλέν του Βαγγέλη Βενιζέλου, από τον οποίο όμως αυτονομήθηκε εγκαίρως. Λογικά αυτός φαίνεται ως η πιο «νουνεχής» επιλογή για να αναλάβει το τιμόνι του κόμματος. Και θα μπορούσε ίσως στο μέλλον να μας εκπλήξει θετικά.
Αν μου ζητήσετε, βεβαίως, βασικές του θέσεις για κυρίαρχα πολιτικοκοινωνικά ζητήματα, δεν μου έρχεται κάτι στο μυαλό. Αλλά ίσως πάλι αυτό να οφείλεται στην απόσταση που με χωρίζει από το συγκεκριμένο, μικρό πλέον, κόμμα, τα δρώμενα του οποίου μέχρι τώρα με άφηναν πλήρως αδιάφορο.
Όχι όμως πλέον. Γιατί ποιος, στ’ αλήθεια, μπορεί να μείνει ασυγκίνητος μπροστά σε αυτό το διαπλανητικό comeback; Ποιος μπορεί να αγνοήσει τον εθνάρχη που υπόσχεται να νομιμοποιήσει τους μπάφους και να μας κάνει όλους μικρομέτοχους στο facebook; Και ποιος μπορεί τελικά να αδιαφορήσει για το ψυχοπαθολογικό δράμα των οπαδών του που βιώνουν το πιο ακραίο μαζοχιστικό παραλήρημα; Ουδείς.
Το comeback του ΓΑΠ είναι από μόνο του ένα τεράστιο γεγονός, απ’ όποια σκοπιά της επιστήμης να το κοιτάξει κανείς. Τόσο άνετη επιστροφή δολοφόνου στον τόπο του εγκλήματος δεν έχει ξαναϋπάρξει στα παγκόσμια χρονικά. Και αυτό κάτι υποδηλώνει, όχι μόνο για τις απίθανες, ζογκλερικού τύπου, ικανότητες του Γιώργου, αλλά και για το φαινόμενο νευρικού κλονισμού που έχει υποστεί αυτή η κοινωνία από την περίοδο των Μνημονίων. Τρέλα με κορδέλα…
Επιμύθιον: Για τον κόσμο του ΠΑΣΟΚ η καλύτερη και πιο… νορμάλ προοπτική είναι η εκλογή Ανδρουλάκη. Για εμάς τους outsiders, που έχουμε απαξιώσει πλήρως τα συστημικά κόμματα και σε καιρούς καταθλιπτικούς θέλουμε να γελάσει το χειλάκι μας, ευχή και πόθος συνάμα, είναι να ξαναγυρίσει ο Γιώργος. Παρακαλάμε να δούμε αυτή τη… δικαίωση, έστω και για λίγο. Μόνο το σοκ που θα υποστούν τα καθεστωτικά μέσα της διαπλοκής μάς φτάνει. Ναι, τα ίδια ακριβώς μέσα που πριν από μερικά χρόνια γκρέμιζαν τον Καραμανλή για να φέρουν τον Γιώργο, υποστηρίζοντας ότι θα είναι ο καλύτερος πρωθυπουργός του 21ου αιώνα. Και που μας έλεγαν ότι δεν μπορούμε να καταλάβουμε την σκέψη του γιατί είναι πολύ… προχωρημένη. Βρε, μπας κι είχαν δίκιο;
