Διάβασα με ρίγη εθνικής υπερηφάνειας τη δήλωση του πρωθυπουργού για τα Γλυπτά του Παρθενώνος: «… πρόθεσή μου είναι να συνεχίζω να εργάζομαι σκληρά έως την οριστική επιστροφή τους στο Μουσείο της Ακροπόλεως…».
Σφούγγιζα ένα δάκρυ, τι λέω ένα, χείμαρρος, και αναρωτήθηκα. Όταν λέει σκληρά ο κ. πρωθυπουργός, τι ακριβώς εννοεί, διότι δεν έχει συνηθίσει και στη σκληρή εργασία! Θα παλέψει με τον Χάροντα στα μαρμαρένια αλώνια; Διότι και η Μελίνα δούλεψε σκληρά, κοντά εννέα χρόνια και το μόνο που κατάφερε ήταν μία ολοστρόγγυλη τρούπα εις το ύδωρ.
Επίσης και ο Νίκος Ξανθόπουλος, το παιδί του λαού (του κανονικού λαού, όχι αυτού του Κουτσούμπα…), εργαζόταν σκληρά, τραγουδώντας, μάλιστα, δεκάδες τραγούδια του Καλδάρα και του Μανίσαλη, αλλά στο τέλος κάτι πετύχαινε. Πότε γινόταν γιατρός, πότε δικηγόρος, πότε πετυχημένος τραγουδιστής, οπότε έλεγες χαλάλι ο κόπος και τα βάσανά του.
Τώρα τι θα πετύχει ο κ. πρωθυπουργός, χωρίς, μάλιστα, να τραγουδάει και Καλδάρα, είναι κάτι που θα δούμε στο εγγύς ή στο απώτερο μέλλον. Αλλά, κάτι σαν δεύτερη τρούπα μου φαίνεται..
