Η Ελλάς του ΕΛΙΑΜΕΠ και… λοιπών παράκεντρων μιντιακής εξουσίας παραπαίει στο θεώρημα της εξαγωγής από την Τουρκία κάθε είδους εσωτερικής κρίσεως (όπως η τρέχουσα), αποστρέφοντας το πρόσωπο στην ιστορική πραγματικότητα ότι οι τουρκικές διεκδικήσεις εις βάρος της χώρας μας και των ισλαμιστών και των κεμαλιστών είναι διαχρονικές και δεν χρειάζεται την κατάρρευση της τουρκικής λίρας ούτε καν για τον «ειρηνικό ακρωτηριασμό» μας. Είναι προφανές το λάθος της θεωρίας τους που καλλιεργεί τον τρόμο στην Ελλάδα. Καλό θα ήταν ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης να κοιτάξει τον εαυτό του στον καθρέφτη και να θυμηθεί τις πραγματικές κρίσεις με την Τουρκία που κατέληξαν σε ήττες της χώρας μας… καλλιεργώντας τον τρόμο στην Ελλάδα…
Και εξηγούμε: Η σύγχρονη Ιστορία μας έχει δείξει πως οι περίοδοι πολιτικής αστάθειας στην Ελλάδα είναι αυτές που έχουν «προσελκύσει» τις τουρκικές επιθέσεις από την Τουρκία. Το 1955 υπήρξε κενό εξουσίας λόγω του θανάτου του Παπάγου και σημειώθηκαν τα Σεπτεμβριανά, το πογκρόμ εναντίον των Ελλήνων της Πόλης. Το 1967 το δικτατορικό καθεστώς έφτασε κοντά σε πόλεμο με την Τουρκία, που απεσοβήθη με την -εγκληματική- απόσυρση της ελληνικής μεραχίας από την Κύπρο. Το 1974 η τραγωδία της εισβολής του Αττίλα στην Κύπρο και η κατοχή σχεδόν της μισής Μεγαλοννήσου που συνεχίζεται(!) είναι γνωστά. Και βεβαίως το 1996 που στήθηκε η κρίση των Ιμίων μόλις είχε αναλάβει ο Κώστας Σημίτης την πρωθυπουργία με συνέπεια τη δημιουργία γκρίζων ζωνών στο Αιγαίο. Το 2015 ο Αττίλας εισέβαλε στην ελληνική Βουλή, με τη θοήθεια του ΣΥΡΙΖΑ και του Ποταμιού στις εκλογές του Σεπτεμβρίου που εξέλεξαν τέσσερις μειονοτικούς βουλευτές στη Θράκη.
Είναι δεδομένο ότι ο Ερντογάν αναζητά την ευκαιρία για μια νίκη της «νέας Τουρκίας» σε βάρος μας. Αλλά αυτήν την ευκαιρία εμείς θα είμαστε που θα την προσφέρουμε στον Εντοργάν και… σύντομα. Ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητοτάκης έχει κριθεί από το επιτελείο του Ερντογάν ως ο ευάλωτος κρίκος που θα του προσφέρει την ευκαιρία για να προωθήσει τις διεκδικήσεις του. Οι Τούρκοι κτίζουν τις διεκδικήσεις τους επί σειρά ετών, περιμένοντας να σύρουν την Ελλάδα στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων εφ’ όλης της ύλης. Ο διεθνής περίγυρος είναι και αυτός θολός και ασαφής. Η στρατιωτική ασυμμετρία είναι προδήλως ανησυχητική.
Η επιπολαιότητά να αγαλλιάζεται το πολιτικό μας σύστημα κάθε φορά που μια σημαντική χώρα, κυρίως οι ΗΠΑ, αναγγέλλουν μέτρα εναντίον του Ερντογάν, με τον ΣΚΑΪ να ρίχνει ένα ακόμη χαστούκι στον Ερντογάν και τους διεθνολόγους της κυβέρνησης να ευφραίνονται στη λογική ότι οποιαδήποτε κίνηση στρέφεται εναντίον της Τουρκίας είναι αξιωματικά και αυτομάτως υπέρ ημών. Η στάση αυτή μαρτυρεί μια απλοϊκή, επιφανειακή ή και ακόμη και δόλια προσέγγιση της πραγματικότητας αφενός, αλλά και την απουσία μιας καλά επεξεργασμένης, μακροχρόνιας στρατηγικής απέναντι στην Τουρκία αφετέρου. Ξεχνούν, όμως, ότι η Τουρκία είναι αυτό που θα έλεγαν και στην Ουάσιγκτον «loose cannon» –τελείως απρόβλεπτη και ανεξέλεγκτη και όποιον πάρει ο χάρος…
Είναι προφανές ότι η «νέα Τουρκία» του Ερντογάν έχει εισέλθει σε κινούμενη άμμο με την κατάρρευση της λίρας. Ωστόσο ο Ερντογάν δεν πρόκειται να εγκαταλείψει το όραμα του: την οικοδόμηση της Al-Fatiha. Αξίζει να επισημανθεί ότι η χρήση του όρου Fatiha πλαισιώνεται από μια βαθύτερη ιστορική σημασία. Η Al-Fatiha είναι το πρώτο κεφάλαιο του Κορανίου, που συμπεριλαμβάνει το γενικό μήνυμα της ισλαμικής θρησκείας. Συνεπώς η πολιτική σημασία της χρήσης αυτού του όρου, ξεφεύγει από το απλό θρησκευτικό μήνυμα. Παραπέμπει στη «δική» του σελίδα της τουρκικής ιστορίας, με την οικοδόμηση της «νέας Τουρκίας» μέχρι το 2023. Οραματίζεται να σβύσει την «ιδρυτική στιγμή» και την εθνική επέτειο της 29ης Οκτωβρίου 1923, όταν η Εθνοσυνέλευση ανακήρυξε την ανεξαρτησία του νεοσύστατου κράτους του Κεμάλ.
Η «νέα Τουρκία» καθορίζεται από την ισλαμική θρησκεία, που δεν είναι απλάπιο εμφανής στο δημόσιο χώρο με τη μαντίλα, αλλά αποτελεί βασικό δομικόστοιχείο της εθνικής ταυτότητας και της συλλογικής έκφρασης της κοινωνίας.Αυτή η «εθνικοποιημένη» έκδοση της οθωμανικής παράδοσης και τηςισλαμικής θρησκείας, αποτελούν πλέον στοιχεία και της διαχείρισης της οικονομίας, που δεν είναι κατανοητά στη Δύση. Ο «εχθρός των επιτοκίων» Ερντογάν δεν δίστασε να μειώσει το βασικό επιτόκιο την περασμένη εβδομάδα (από το 16% στο 15%) για τρίτη φορά εντός δύο μηνών, ενώ καλπάζει ο πληθωρισμός προς το 20%, θυσιάζοντας τη λίρα. Η Δύση προβλέπει έναπαρόμοιο τραπεζικό κραχ όπως το 2001, που οδήγησε στο ΔΝΤ την τουρκική οικονομία.
Πάντως, η υποτίμηση της λίρας που έχει εξαγριώσει τον πληθυσμό (της Τουρκίας) ωφελεί τους εξαγωγείς, καθώς μειώνει το κόστος που πληρώνουν σε λίρες, εάν αυτό υπολογιστεί σε ευρώ και δολάρια. Εξέλιξη που ενθαρρύνει και τις ξένες επιχειρήσεις να προχωρήσουν σε επενδύσεις. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η γνωστή γερμανική φαρμακευτική βιομηχανία BoehringerIngelheim, που πρόσφατα συμφώνησε σε κοινή επένδυση με την μεγαλύτερη φαρμακευτική εταιρεία της Τουρκίας, την Abdi Ibrahim Pharmaceuticals. Την περίοδο 2003-2020 επί Ερντογάν η Τουρκία προσέλκυσε, άμεσες ξένες επενδύσεις ύψους περίπου 225 δισ. δολαρίων. Η σημαντικότερη χώρα προέλευσης των άμεσων ξένων επενδύσεων (έως το 2019) είναι η Ολλανδία με 32,5 δισ. δολάρια, ενώ την πρώτη δεκάδα των χωρών συμπληρώνουν το Κατάρ (21,9 δισ.), η Γερμανία (13,8 δισ.), η Ισπανία (7,8 δισ.), το Λουξεμβούργο (7,2 δισ.), η Βρετανία (6,9 δισ.), η Ελβετία (6,8 δισ.), τα ΗΑΕ (6,2 δισ.), το Αζερμπαϊτζάν (5,8 δισ.) και η Ρωσία (5,5 δισ.).
