Γνώριζα τον Γιώργο Τράγκα μερικά χρόνια, όχι πολλά. Από το 2010. Οι δύο τελευταίες επικοινωνίες μας ήταν στενάχωρες. Με έμφαση στο άλφα της λέξεως. Στην πρώτη με κάλεσε ο ίδιος προ τριών εβδομάδων προκειμένου να μου διαμαρτυρηθεί και να απειλήσει την εφημερίδα μας «με εξώδικο και νομικά μέτρα», επειδή σε ένα σημείωμά μου για την κινητικότητα που αναπτύσσεται στα δεξιά της Ν.Δ. τον «άθροιζα» μαζί με ακροδεξιά κόμματα.
- Από τον Μανώλη Κοττάκη
«Με στοιβάζεις!» διαμαρτυρήθηκε και τόνισε ότι το κόμμα του δεν κινείται στα δεξιά της Ν.Δ., αλλά ευρύτερα. Μεταξύ μας, δεν πιστεύω ότι θα είχε ιδρύσει ποτέ κόμμα, αν είχε χώρο στα ΜΜΕ. Εκεί θα πέθαινε. Μπροστά από ένα μικρόφωνο. Αλλά οι δύο τελευταίες απολύσεις του από ραδιοφωνικό σταθμό του λιμένος και από τηλεοπτικό σταθμό του λεκανοπεδίου (εξαιτίας μιας αναφοράς του στα εξοπλιστικά) τον αποσταθεροποίησαν και τον πείσμωσαν σε τέτοιο βαθμό, ώστε αποφάσισε να ιδρύσει κόμμα. Και να περιοδεύει ανεμβολίαστος στην επικράτεια. Οι «Ελεύθεροι Ανθρωποι» δεν ήταν στο πρόγραμμα. Προέκυψαν. Αν ήθελε να ιδρύσει κόμμα ο εκλιπών, θα το είχε κάνει από το 2012.
Το όνομα «Ανεξάρτητοι Ελληνες» ήταν δικής του εμπνεύσεως και κατά τους ισχυρισμούς του ο Πάνος Καμμένος το κατοχύρωσε χωρίς τη συγκατάθεσή του. Αλλά ήταν φίλοι, δεν του το κράτησε. Ο Γιώργος Τράγκας δεν ήταν λοιπόν γεννημένος για πολιτικός. Ιατρός ήθελε να γίνει αρχικώς, όπως ο πατέρας του. Αλλά γρήγορα πήρε άλλο δρόμο. Από τον πατέρα του όμως κληρονόμησε γνωριμίες που τον προστάτεψαν για μια ολόκληρη ζωή. Δεν ήταν τυχαίο ότι καθημερινά καλημέριζε από μικροφώνου δίκην χιούμορ τα τοπικά κλιμάκια της Μ16 στην Αθήνα. Οταν τον γνώρισα, η προτροπή των περισσοτέρων ήταν να μην αναπτύξω σχέσεις μαζί του. Αλλά ο Τράγκας -σου άρεσαν, δεν σου άρεσαν το «αντρουά» μάτσο στιλ του και το άκομψο λεξιλόγιό του- είχε ζήσει από πολύ κοντά ένα κομμάτι της νεότερης πολιτικής Ιστορίας μας.
Ήξερε τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, τον Αντώνη Σαμαρά, τον Ανδρέα Παπανδρέου, τον Μιλτιάδη Εβερτ, τους παλαιούς εκδότες Τζώρτζη Αθανασιάδη, Σάκη Μπότση, τους νεότερους, Αριστείδη Αλαφούζο, Σωκράτη Κόκκαλη, Μίνωα Κυριακού, Γιώργο Κουρή κ.λπ. Ήξερε και τους επιχειρηματίες Χριστοφοράκο, Κορωνιά κ.λπ. – τους συναντούσε στο Πεντελικόν, όταν αυτό ήταν στις δόξες του. Ηταν, μαζί με τον άλλο αψίκορο Κρητικό Κακαουνάκη, ο οποίος συμπτωματικώς έφυγε στην ίδια ηλικία από τη ζωή, δύναμη συστημικού πυρός. Ο Αλαφούζος τού είχε «ασφαλίσει» τη φωνή μια εποχή σε δολάρια, τον θεωρούσε asset για τον σταθμό του τον καιρό που ξυπνούσε όλη την πρωτεύουσα με το «Εν Αθήναις» από τα χαράματα. Με όλους τους πολιτικούς συνεργάστηκε, με όλους τσακώθηκε και με όλους σχεδόν αποκατέστησε. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, ο οποίος είχε μια ζωή την άποψη -μετά την προσωπική ερημιά της λεγόμενης αποστασίας- ότι «δεν κόβουμε καλημέρες με κανέναν», αποκατέστησε σχέσεις μαζί του και του παραχώρησε συνεντεύξεις. Η Ντόρα το ίδιο.
Ο Αντώνης Σαμαράς, ο οποίος τον είχε ρωτήσει τη γνώμη του την ημέρα που ελάμβανε την απόφαση να ψηφίσει ή μη το Μνημόνιο και ο Τράγκας τού είπε «αν το ψηφίσεις, θα χαρίσεις το πεζοδρόμιο στην Αριστερά», επίσης αποκατέστησε τη σχέση. Η Δήμητρα Λιάνη, για χάρη της οποίας ο Τράγκας είχε «σκοτωθεί» με τον Ζιάγκα ως απεσταλμένος του «Ελεύθερου Τύπου» το 1988 στο Χέρφιλντ, φιλοξενήθηκε ουκ ολίγες φορές στις σελίδες του «Crash». O Kαραμανλής, τον οποίο «ξέσκισε» από τον Flash 96,0, τον είδε μερικές φορές κατόπιν αιτήματός του το 2010, αλλά μέχρις εκεί. Η επαφή ατόνησε. Με μόνο δύο πολιτικούς δεν κατάφερε να έχει καλημέρα. Εναν από την από εδώ πλευρά και έναν από την εκεί. Από την εδώ με τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Του είχε ζητήσει πλειστάκις συνέντευξη, όπως έκανε με τον πατέρα του και την Ντόρα, αλλά βρήκε πόρτες κλειστές.
Από ένα σημείο και μετά η επιθετικότητα εναντίον του, πέραν των γνωστών θεμάτων, είχε τη ρίζα της εκεί. Η απόρριψη τσάκιζε μια προσωπικότητα όπως αυτή του Τράγκα. Εάν ο Μητσοτάκης τού είχε μιλήσει, απλώς θα είχε μάθει πολλά για ανθρώπους στα ΜΜΕ, οι οποίοι, ενώ διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους δημοσίως ότι τον υπερασπίζονται, στην ουσία τον υποσκάπτουν. Ο Γιώργος ήταν μπροστά σε πολλές «ανοικτές ακροάσεις». Ο δεύτερος πολιτικός ήταν ο Γιώργος Παπανδρέου.
Επί ημερών πρωθυπουργίας του ασκήθηκε δίωξη για το «πόθεν έσχες» του. Με συνέπεια να πάρει την απόφαση να γίνει φορολογικός κάτοικος εξωτερικού -Νίκαιας Γαλλίας-, ώστε να μπορεί να ασκεί κριτική χωρίς να φοβάται τις ποινικές διώξεις. Έξι μήνες τον χρόνο έμενε υποχρεωτικώς στη Νίκαια. Οι ραδιοφωνικές εκπομπές του είτε ήταν «ψυγείο» είτε στο τέλος παράγονταν εκεί, σε στούντιο που είχε διαμορφώσει στην οικία του.
Γενικώς στο τέλος επένδυσε τα χρήματά του σε ακίνητα στο εξωτερικό: στην Αμερική, στην Αγγλία, στη Γαλλία. Οσο για το τι έκανε κάθε πρωί επί τρεις δεκαετίες μέσα από τα μικρόφωνα των ραδιοφώνων, είχε απόλυτη συναίσθηση. «Έχω συνεργαστεί με όλους τους μεγάλους επιχειρηματίες της χώρας, πλην Λάτση. Κάθε πρωί από τις 6 έως τις 10 τι νομίζεις ότι έκανα; Χαστούκιζα με δύναμη όλους τους πολιτικούς για τα λάθη τους και σας έστελνα χαρούμενους και ευτυχισμένους στις δουλειές σας! Οτι μαζί με εμένα τους τα είχατε ψάλει και εσείς. Εκτόνωνα την οργή» είχε πει κάποτε. Ο χαρακτήρας του είχε μερικά φωτεινά στοιχεία με όπλο το χιούμορ (σε ένα ρεβεγιόν στην Ελβετία οι μετρ τον είχαν υποδεχθεί ως … μεσιέ Φράγκας»), είχε όμως και πάρα πολλά σκοτεινά. Εάν τα φωτεινά είχαν επικρατήσει των σκοτεινών, δεν θα είχε αδικήσει τον εαυτό του στη ζωή του. Οι απόψεις που έχει καθένας για το ήθος του είναι υποκειμενικές και δεν θα υπεισέλθω σε αυτές. Εις ό,τι με αφορά, θα τις κρατήσω για τον εαυτό μου. Ωστόσο οφείλω να αναγνωρίσω ότι ο Τράγκας, ανεξαρτήτως χαρακτήρος, διακρινόταν από έναν φοβερό επαγγελματισμό.
Στα τέσσερα χρόνια που κάναμε μαζί με τον Νίκο Μπογιόπουλο την εκπομπή στον Real Fm του Νίκου Χατζηνικολάου ζήσαμε το εξής απίστευτο: Κάθε χρόνο, τέλη Αυγούστου, ο Τράγκας μαζί με τη σύζυγο του Μαρία και το σκυλάκι του ερχόταν δεκαπέντε μέρες προτού αρχίσει η εκπομπή του και έκανε…. πρόβα στο διπλανό σε εμάς στούντιο με τον σπουδαίο συνεργάτη του και παραγωγό του σταθμού σήμερα Ιωσήφ Καλαμαράκη. Πρόβα τη φωνή του, πρόβα τα τζινγκλ που έπεφταν για τους «ιππότες και τους ναΐτες του», πρόβα τα ηχητικά αρχείου. Πρόβα ακόμη και τα μουσικά χαλιά. Λες και επρόκειτο για πριμαντόνα του θεάτρου που ετοιμαζόταν για την πρεμιέρα.
Η φωνή του ήταν τόσο δυνατή, που περνούσε και από τα δικά μας μικρόφωνα! Ιδιος ήταν και στον γραπτό λόγο. Χτένιζε μέχρι και το τελευταίο «και» τα κείμενα του περιοδικού του -χωρίς να παρεμβαίνει- και είχε πάντοτε σε συναγερμό τους συνεργάτες του Παντελή Ζήλο και Σπύρο Νάννο. «Βρες την τάδε φωτογραφία», «άλλαξε τον δείνα τίτλο». Της λεπτομερείας! Τα θέματα του περιοδικού του ήταν ειδικώς στη γεωπολιτική έξι μήνες μπροστά από τις εξελίξεις. Στην ουσία τo «Crash» δεν ήταν περιοδικό ακριβώς, αλλά -ορισμένα θέματά του- τεύχος διαβαθμισμένων πληροφοριών από αγγλοσαξονικές χώρες.
Ο Γιώργος, με πρόσβαση σε πηγές απίστευτες, ήταν πολύ παραπάνω από τον θυμωμένο και αθυρόστομο εκφωνητή, το λεξιλόγιο του οποίου προκαλούσε δικαιολογημένη απέχθεια σε χιλιάδες Ελληνες. Γι’ αυτό κυκλοφορούσε με υπερβολική ασφάλεια. Δύο πλευρικούς μοτοσικλετιστές και ακόμη δύο, έναν προπορευόμενο και έναν επόμενο. Αν τον επαγγελματισμό που έδειχνε στην προετοιμασία των εκπομπών του και των περιοδικών του τον είχε στη δημοσιογραφική δράση και στις σχέσεις του με τους εργαζομένους, άλλη, καλύτερη, θα ήταν η ανάγνωση της πορείας του σήμερα. Και έτσι όμως, παρά τα φοβερά κουσούρια, μακάρι τα νέα παιδιά που μπαίνουν στη δημοσιογραφία να είχαν το πάθος που είχαν ο ίδιος και ολόκληρη η γενιά του για την πληροφορία και το ρεπορτάζ μέχρι τας δυσμάς.
Σας φαίνομαι επιεικής; Απαντώ. Πάντοτε πιστεύω ότι πρέπει να ξύνεις λίγο τις ψυχές των ανθρώπων για να ανακαλύπτεις τι πραγματικά υπάρχει εντός. Και επειδή ο τόπος μας είναι μικρός, θεωρώ ότι όσο μπορείς πρέπει να μην κρατάς κακίες. Παρά την ένταση που είχε η τελευταία στενάχωρη επικοινωνία μας, δεν τον παρεξήγησα. Το ζάχαρο καμιά φορά… Οταν λοιπόν εισήχθη στο νοσοκομείο, κάλεσα ένα από τα τρία κινητά, σίγουρος ότι θα το απαντούσε η Μαρία. Το σήκωσε ο ίδιος! «Ελα! Είμαι με οξυγόνο. Ζω» ήταν τα τελευταία λόγια του.
