Η παρά φύσιν κατάσταση και σύγχυση εν κατακλείδι πάντοτε αποκαλύπτει την πραξικοπηματική αυθαιρεσία της ευταξίας, την κατάλυση πάσης ηθικής αρχής και αξίας, και εν ευθέτω χρόνο, νομοτελειακά, στρέφεται κατά του ηθικού αυτουργού που δολίως την προκαλεί, με αποτέλεσμα να τον καταβαραθρώνει ανταποδοτικά.
- Από τον Χαράλαμπο Β. Κατσιβαρδά*
Η πολιτειακή σήψη εν Ελλάδι και η υπόσκαψη των θεμελιωδών της βάθρων συνάγονται επί καθημερινής βάσεως, εξαιτίας και συνεπεία της ύπαρξης ήσσονος εμβέλειας πολιτικών προσώπων, τα οποία δεν καθίστανται επαρκή να ικανοποιήσουν ανεξάρτητα και αυτόνομα, εμφορούμενα από εθνική και κοινωνική συνείδηση, όπως θα έδει το δημόσιο συμφέρον και κατ’ επέκταση το κοινωνικό κράτος.
Η θεσμική εκτροπή του σφετερισμού της λαϊκής κυριαρχίας και η συνακόλουθη κατάλυση των θεμελιωδών διατάξεων της συνταγματικής εννόμου τάξεως διαμέσου διαφόρων εν γένει θεσπισμένων νομοθετημάτων, όπως ενδεικτικά περί της άρον άρον ψηφίσεως επίσπευσης του νόμου Κατσέλη το 2020, περί της λήψεως υγειονομικών μέτρων υπό την δαμόκλειο σπάθη επιβολής επαχθών διοικητικών προστίμων ή περί της θέσεως σε αναστολή της εργασίας των υγειονομικών, οι οποίοι αρνούνται να συναινέσουν προς την ιατρική πράξη του εμβολίου, γεγονότα τα οποία αποδεικνύουν πανηγυρικά και ότι η αδιάστικτη βούληση των πολιτικών έχει απεκδυθεί οιουδήποτε ηθική περιβλήματος και οι ίδιοι ως πολιτικοί ταγοί καθίστανται παντελώς αδιάφοροι διά τις συνέπειες των πράξεών τους προς τον λαό.
Τούτο δε συμβαίνει διότι, αφενός, η Πολιτεία έχει μεριμνήσει να καθυποτάξει εν μέρει την Δικαιοσύνη, ακρωτηριάζοντας την λειτουργική της ανεξαρτησία, παρά τον ρητορικό διαχωρισμό του άρθρου 26 του Συντάγματος, με αποτέλεσμα τυχόν μαζικές προσφυγές περί συνταγματικότητας να προσκρούουν σφόδρα εις την δικαστική μεροληψία με την προσήκουσα ειδική και εμπεριστατωμένη αιτιολογία αόριστων νομικών ρητρών -των ειθισμένων διαχρονικώς, δημόσιο συμφέρον, δημόσια υγεία, δημόσια τάξη- και εξ ετέρου διά της οργανικής θεραπαινίδας των ΜΜΕ, τα οποία στέργουν να παραχαράξουν την αντικειμενική πραγματικότητα.
Το προσφιλές μας κράτος, διά να διασφαλίζει την πρωτοκαθεδρία της εξουσίας, διαποτίζει την μάζα με «άρτον και θεάματα», τα οποία συνιστούν το παραισθησιογόνο των μαζών, ούτως ώστε διαμέσου αυτών να παρελκύει του πολίτες εσαεί, δημιουργώντας την ψευδαίσθηση ότι αποτελούν μέρος μιας κοινωνίας και συμμετέχουν ενεργά εις τις διαδικασίες λήψεως αποφάσεων.
Τέτοια είναι ποδόσφαιρο, ρυπογόνα τηλεοπτικά παίγνια, σκηνοθετημένες πολιτικές συζητήσεις, εν ταυτώ εις τον αντίποδα αποδυναμώνει και κατασυκοφαντεί με παραπειστικά επιχειρήματα ό,τι αφυπνίζει, όπως: την παιδεία, γόνιμες εκδηλώσεις προβληματισμού, την Εκκλησία, ως επαφή με το θείο διά την οντολογική εξανάσταση και συνδυαστική επισκοπική αντίληψη περί του γίγνεσθαι κ.λπ., την Ιστορία, καθότι η εσκεμμένη πρόθεσή τους καθίσταται σαφής και κατατείνει ευθέως εις την σύγχυση των πολιτών, εις την συσκότιση της αντικειμενικής αλήθειας, αλλά και εις την αδυναμία υπέρβασης των πολιτών από την εγωκεντρική αυτονομία της σισύφειας ατομικότητάς τους.
*Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω
