Ζούμε σε μία εποχή όπου έχουμε επιτύχει την μεγαλύτερη τεχνολογική πρόοδο στην ιστορία της ανθρωπότητας εντός ενός τόσο σύντομου χρονικού διαστήματος. Παραταύτα, η κατανόησή μας εν αναφορά του τι σημαίνει καλοσύνη, ομορφιά, αλήθεια και ανθρωπιά μάλλον δεν είναι βαθιά. Αναλογιστείτε την κίνηση που επικρατεί αυτήν την περίοδο στην Αθήνα. Είναι ανυπόφορη. Η ζωή μας στην μεγαλούπολη, όσο πολλά λεφτά και εάν βγάζουμε, μας γεμίζει; Λίγοι είναι εκείνοι που μπορούν να απαντήσουν με ειλικρίνεια. Διότι είναι λίγοι εκείνοι που τολμούν να παραδεχτούν στους εαυτούς τους ότι οι επιλογές ζωής που έκαναν δεν ήταν δικές τους και πλέον μάλλον αδυνατούν να αλλάξουν την τροχιά που έχουν πάρει.
Ακριβώς εκεί, σε αυτό το σημείο, έγκειται η χρησιμότητα της Φιλοσοφίας ως Θείο Δώρο. Τί είναι άλλωστε οι γιορτές των Χριστουγέννων; Μας θυμίζουν την γέννηση του Θεανθρώπου και διά του υποδείγματός Του προσπαθούμε να στρέψουμε την ζωής μας προς το ιδεατό. Επειδή όμως περνούμε τις γιορτές αυτές συνήθως με τις οικογένειές μας, μάς θυμίζει και κάτι άλλο: τα ουσιαστικά πράγματα σε αυτήν την ζωή δεν μπορούμε να τα χαρούμε μόνοι μας. Χρειαζόμαστε την οικογένειά μας για να είμαστε πλήρεις. Και εκεί, όσο περνούν τα χρόνια, αντιλαμβάνεται ο μοντέρνος Δυτικός άνθρωπος την πλάνη. Ότι το χρήμα χρειάζεται για να είναι ευτυχισμένος με την οικογένειά του. Ο καπιταλισμός, ο εθνικοποιημένος, μέχρι την δεκαετία του ’90 είχε γνώση περί του κοινωνικού συμβολαίου αυτού. Δεν ήταν αδηφάγος. Βασιζόταν στην λογική εξίσωση ότι άνθρωποι χωρίς ελεύθερο χρόνο και οικογένεια είναι δυστυχισμένοι. Για αυτό και συνέδεσε την πορεία του με την γιορτή των Χριστουγέννων. Ο «μύθος» του Άγιου Βασίλη διεγείρει το πνεύμα και το συναίσθημα των παιδιών συνδέοντας την καλοσύνη με τις οικογενειακές στιγμές αλλά και με την προσφορά και με την οικονομία δίνοντας στους εργαζόμενους δουλειές και στις μικρές επιχειρήσεις ενέσεις ρευστότητας.
Αυτό όμως για τους σύγχρονους καπιταλιστές δεν ήταν αρκετό. Χρειάζονταν περισσότερους υπαλλήλους, πιο αφοσιωμένους και ει δυνατόν φθηνότερους την ώρα που οι επιχειρήσεις τους μετακόμιζαν στην Κίνα και σε φορολογικούς παραδείσους. Την χρονιά που έβγαινε η ταινία «Εργαζόμενο Κορίτσι» στους κινηματογράφους το 1988 όπου στο τέλος σκιαγραφείται ως «επιτυχημένη» μία σχέση στην οποία η τρυφερότητα εξαντλείται στο να φτιάχνει ο ένας στον άλλον καφέ τα χαράματα ώστε και οι δύο χαρούμενοι να πηγαίνουν στην δουλειά τους άρχισε δειλά – δειλά να ξεπροβάλλει και το τρίτο κύμα φεμινισμού. Η δομή της «πατριαρχικής» οικογένειας ανατράπηκε πλήρως και στο σπίτι τα παιδιά άρχισαν να μεγαλώνουν με νταντάδες. Η βιολογική σύνδεση της μητέρας με το παιδί της αμφισβητήθηκε αφού σύμφωνα με τα νέα ρεύματα του φεμινισμού το φύλο δεν μπορεί να περιοριστεί στην βιολογική του διάσταση. Επί της ουσίας είναι ένα κοινωνικό κατασκεύασμα της «πατριαρχίας» για να εγκλωβίζει τις γυναίκες ως «κατώτερα» όντα στο σπίτι.
Φυσικά, όλως τυχαίως, αυτό δημιούργησε ένα αυξημένο υπαλληλικό προσωπικό για τις μεγάλες επιχειρήσεις του αναδυόμενου πλέον παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος και τοιουτοτρόπως για να υπάρξει ισότητα στους μισθούς υπήρξε εξισωτισμός προς τα κάτω. Όσο περνούσαν οι δεκαετίες, επειδή ο χρόνος και το χρήμα δεν επαρκούσαν, το τραπέζι ήταν ολοένα και μικρότερο. Το να φτιάξει κανείς μία παραδοσιακή οικογένεια ήταν υποδεέστερο από το να έχει μία επιτυχημένη σταδιοδρομία στον επιχειρηματικό στίβο. Πού χρόνος και χρήμα τώρα για πολλά παιδιά; Αυτή η σύγχρονη κουλτούρα βέβαια δεν χρειαζόταν να αποδομηθεί παρόλο που τα κατάλοιπά της ήταν ένα σοβαρότατο δημογραφικό ζήτημα.
Ο τρόπος για να επιλυθεί το πρόβλημα σε εργατικό προσωπικό ήταν πλέον η αθρόα μετανάστευση από χώρες εκτός του Δυτικού πλαισίου. Οι νέοι μετανάστες βέβαια στην πλειοψηφία τους δεν ήταν Χριστιανοί. Και εκεί οι μεγάλες επιχειρήσεις βρήκαν απάντηση στο πρόβλημά τους. Πρέπει να σταματήσουμε να είμαστε «ρατσιστές» μας είπαν. Πρέπει να σταματήσουμε να λέμε «καλά Χριστούγεννα» και να το αντικαταστήσουμε με το «καλές γιορτές» για να συμπεριλάβουμε όλους τους συμπολίτες μας, μάς είπαν. Και, εσχάτως, με την πανδημία μας το απέδειξαν. Δεν χρειάζεται πολλή ελευθερία και πολύς θεός. Η χαρά βρίσκεται στο τώρα. Το επέκεινα είναι μία φιλοσοφική μπούρδα, ένα παραμυθάκι που σας λένε οι «ψεκασμένοι». Η ευτυχία βρίσκεται στο να παραμείνουμε όλοι υγιείς. Και ας είμαστε κλειδαμπαρωμένοι μέσα στα σπίτια μας. Εκεί μέσα έχει δικαίωμα όποιος θέλει να προσεύχεται στον θεό του.
Είχα συναντηθεί τις προάλλες με έναν φίλο μου, έναν επιτυχημένο επιχειρηματία. Μου εκμυστηρεύτηκε ότι μέχρι πριν δέκα χρόνια πίστευε πως ο καπιταλισμός, η προσωπική σταδιοδρομία και ανέλιξη, τα συνεχή ταξίδια ως συλλογή εμπειριών τον ικανοποιούσαν ως προοπτική. Τώρα πια όμως βλέποντας την πορεία αυτού του μορφώματος που αποκαλούμε «μοντέρνο κόσμο» τον αηδιάζει. Τα χρήματα είναι καλά μου είπε αλλά χωρίς οικογένεια είναι ανούσια. Η κατοχή υλικών αγαθών χωρίς Θεό μέσα σου είναι μία ρηχή ενασχόληση αφού έτσι είναι αποσυνδεδεμένη από την προσφορά στον συνάνθρωπο. Καλά τα ταξίδια αλλά μακριά από τον τόπο σου δεν έχεις πυξίδα. Δεν πίστευα ποτέ ότι ένας άνθρωπος σαν αυτόν θα άλλαζε. Και όμως! Ακόμα και μέσα στις ελίτ υπάρχουν άνθρωποι που αντιδρούν! Υπάρχει ακόμα ελπίδα. Καλά Χριστούγεννα σε όλους μας.
*Υπ. Δρ. Γεωπολιτικής-Πρόεδρος Δικτύου Ελλήνων Συντηρητικών
