Δεν θεωρώ καθόλου τυχαία τα δύο χριστουγεννιάτικα επεισόδια του διαδικτύου: Τη θύελλα για τις αναρτήσεις Στεφανίδη περί Αντετοκούνμπο, τον θόρυβο για την ανάρτηση Μόσιαλου περί κρίνου Παναγίας.
- Από τον Μανώλη Κοττάκη
Οι διαμάχες αυτές που αφορούν ζητήματα ταυτότητας κατά βάθος και εθνικής φυσιογνωμίας είναι όψεις του μέλλοντος που έρχεται. Το δε κυρίαρχο συναίσθημα που επικράτησε και εξεφράσθη διά και κατά αυτών είναι η αποκαρδίωση. Η αποκαρδίωση για την απόρριψη της βαθιάς ελληνικότητας.
Ο Ηλίας Μόσιαλος, τον οποίο γνωρίζω και εκτιμώ, έκανε κακής ποιότητας χιούμορ με ένα θρησκευτικό σύμβολο που ευρίσκεται με κάθε αφορμή στα χείλη εκατομμυρίων ορθοδόξων. Είμαι βέβαιος ότι ευρισκόμενος στη Μεγάλη Βρετανία δεν θα τολμούσε ποτέ να κάνει αντίστοιχο χιούμορ για τον Μωάμεθ και το Κοράνι, το οποίο, σημειωτέον, σέβεται την Παναγία μας ως θεότητα και την αναγνωρίζει. Χιούμορ με την Παναγία και τη γέννηση του Ιησού παραμονές Χριστουγέννων δεν είναι καλή ιδέα. Δεν νοείται.
Αλλά επειδή ζούμε σε μια φιλελεύθερη κοινωνία και η έκφραση προστατεύεται, τότε όποιος παίζει με θεολογικά σύμβολα -εν προκειμένω ο αγαπητός Ηλίας- ας είναι έτοιμος να γνωρίζει τη βαθιά αποδοκιμασία της Ιεράς Συνόδου της Ελλαδικής Εκκλησίας και της Εκκλησίας της Κρήτης. Τα σύμβολα ακουμπούν τις ψυχές των ανθρώπων. Είναι πολύ ευαίσθητα για να τα κάνουμε πλάκα στο twitter.
Η δε Ορθοδοξία γενικότερα είναι τμήμα της εθνικής μας ταυτότητας. Γι’ αυτό όλο και περισσότερο δημόσια πρόσωπα προβαίνουν σε συνεντεύξεις τους σε ομολογία πίστεως. Ανάλογα είναι τα πράγματα και με τη διαμαρτυρία της Στεφανίδη, η οποία τίμησε όσο κανείς τα εθνικά μας χρώματα. Oλοι θαυμάζουμε τον Eλληνα πολίτη και ευχόμεθα Eλληνα στη συνείδηση Γιάννη Αντετοκούνμπο για όσα επιτυγχάνει σε νεαρά ηλικία στο καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου. Το πιο σκληρό και πλέον ανταγωνιστικό.
Αλλά ο Γιάννης επιτυχία μεγάλη με τα εθνικά χρώματα αντίστοιχη με αυτές που πέτυχαν ο Γκάλης, ο Γιαννάκης, ο Σπανούλης δεν έχει επιτύχει. Σε παγκόσμιο, πανευρωπαϊκό, ολυμπιακό. Προσφάτως, μάλιστα, τοποθέτησε αυτοβούλως τον εαυτό του στην κορυφαία τριάδα του μπάσκετ με Γκάλη – Σπανούλη, εξαιρώντας τον μεγάλο σε ψυχή και ήθος Γιαννάκη. Η Στεφανίδη θέτει θέμα Αντετοκούνμπο (ακόμη δεν έχεις προσφέρει σε διεθνή διοργάνωση κάτι για τα εθνικά χρώματα, κύριε Αντετοκούνμπο) και υποστηρίζει πως η διάκριση έπρεπε να απονεμηθεί στον σπουδαίο ολυμπιονίκη του μήκους Μίλτο Τεντόγλου.
Όπως δεν προσέφερε και ο Τσιτσιπάς (εθεάθη να τραγουδά προσφάτως τον ρωσικό εθνικό ύμνο), που με το ζόρι φόρεσε φανέλα με το εθνόσημο στους Ολυμπιακούς. Θα έρθει η στιγμή που θα προσφέρουν στην Ελλάδα πέρα από τον εαυτό τους ο Γιάννης και ο Στέφανος; Σίγουρα ναι. Αλλά ακόμη δεν έφτασαν εκεί για να δικαιούνται το αντίστοιχο βραβείο.
Ο Τεντόγλου, η Στεφανίδη, ο Πετρούνιας, ο Ντούσκος έφτασαν με τρεις και εξήντα. Γι’ αυτό δεν αντέχουν την «αντετοκουνμπίαση» των βραβείων. Τη βράβευση Ελλήνων από επιλογή και την αρνητική διάκριση εις βάρος των Ελλήνων εξ αίματος. Των γηγενών. Αν δεν προσέξουμε, αυτή θα είναι η νέα διαίρεση. Ήδη διχάζει τις ΗΠΑ. Κάπου διάβασα ότι η Στεφανίδη δεν δικαιούται διά να ομιλεί επειδή είναι συριζαία. Όταν πηδούσε πάνω από 4,77 στο επί κοντώ πάντως, εγώ δεν είδα τον Τσίπρα να απογειώνεται με το κοντάρι. Μια δυναμική Ελληνίδα είδα. Και μετά φουσκώναμε σαν τα παγόνια όλοι μαζί για τα κατορθώματά της. Ήμασταν υπερήφανοι για το μετάλλιο. Αν είναι να συζητάμε, ας μην το κάνουμε με αυτούς τους όρους!
