Ποιος μπορούσε να φανταστεί ότι, τρεις μήνες προτού συμπληρώσουμε δύο χρόνια από την έναρξη της πανδημίας, θα βρισκόμασταν μπροστά σε έναν τυφώνα που όμοιός του δεν υπήρξε μέχρι σήμερα; Μια Πρωτοχρονιά γεμάτη άγχος, φόβο και τεράστια προσέλευση στα διαγνωστικά κέντρα.
- Από τον ΒΑΣΙΛΗ ΒΕΡΓΗ
Είναι, ομολογουμένως, η πιο δύσκολη καμπύλη από τον Μάρτιο του 2020, όταν ξεκίνησε το «κακό» και στη χώρα μας. Η καθημερινή καταγραφή του σοκαριστικού αριθμού κρουσμάτων και η πορεία σε «αχαρτογράφητα» νερά που μας έχει επιβάλει ακόμα μία μετάλλαξη του θανατηφόρου ιού αποδεικνύουν του λόγου το αληθές.
Ναι, η αισιόδοξη ανάγνωση είναι πως η Όμικρον μπορεί να επιφέρει την περιβόητη «ανοσία της αγέλης» και σε μερικούς μήνες ολόκληρος ο πλανήτης να αναπνεύσει με ανακούφιση σε μια πορεία «συγκατοίκησης» με τον κορονοϊό, δίχως όμως τις βασανιστικές συνέπειές του. Σαν μια ακόμη γρίπη, ένα πράγμα… Μέχρι τότε, όμως;
Μέχρι να φτάσουμε στο τέλος του τούνελ είναι προφανές ότι υπάρχουν πολλά δύσκολα εμπόδια. Μια ανηφοριά (ακόμα), στην οποία οι αποφάσεις που θα ληφθούν πρέπει να είναι πιο υπεύθυνες από ποτέ.
Στην κατάσταση που βρίσκεται σήμερα η χώρα, αιωρείται ως τεράστιο πράγματι ερώτημα αν πρέπει ή όχι να ανοίξουν τα σχολεία στις 10 Ιανουαρίου. Ακούμε την επιχειρηματολογία και των δύο πλευρών. Φυσικά, ουδείς μπορεί να εμπιστευθεί την Κεραμέως και τον Πλεύρη ή όποιον άλλον από την κυβέρνηση, καθώς κάθε φορά που μιλούν κατηγορηματικά συμβαίνει το… αντίθετο!
Μπορούμε πάντως να δούμε τι γίνεται γύρω μας. Σχεδόν κάθε οικογένεια με την οποία ανταλλάξαμε ευχές την Πρωτοχρονιά μάς είπε πως είχε κρούσμα είτε μέσα στο σπίτι της είτε στο φιλικό ή συγγενικό της περιβάλλον. Και μάλιστα, μεγάλο μέρος αυτών ήταν στα νέα και τα μικρά παιδιά.
Αλήθεια, πώς σκέφτεται η κυβέρνηση -η ίδια κυβέρνηση που έκλεισε ουσιαστικά τα γήπεδα, αφήνοντας μόλις 1.000 άτομα σε αυτά, και μάλιστα σε ανοιχτούς χώρους!- να ανοίξει τα σχολεία αλλά και τα πανεπιστήμια μέσα στον Ιανουάριο, προτού φτάσει στο «πικ» η διασπορά και αρχίσει η καθοδική πορεία των αριθμών; Προτού φτάσουμε στις 17 ή ακόμη και στις 24 Ιανουαρίου;
Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη φαντασία για να καταλάβει κάποιος ότι όλο αυτό μπορεί να εξελιχθεί σε πρωτοφανή υγειονομική «βόμβα». Πώς είναι δυνατόν να ανοίξουν τα σχολεία με 40.000 και 50.000 κρούσματα, ενώ είχαν κλείσει με 3.000; Επειδή θα γίνονται rapid tests;
Μιλάμε για μικρά παιδιά, τα οποία δεν είναι δυνατόν να τηρήσουν μέτρα και αποστάσεις – εδώ δεν το πράττουν οι μεγαλύτεροι! Στη συνέχεια θα πάνε στο σπίτι, θα έρθουν σε επαφή με την οικογένεια και προφανώς με μεγαλύτερης ηλικίας ανθρώπους. Τούτο δεν είναι αυτονόητο;
Πώς θα ανοίξεις τα πανεπιστήμια, όταν οι ηλικίες των παιδιών που βράζει το αίμα τους είναι σχεδόν απίθανο να μείνουν μέσα; Η περιβόητη «ψυχολογική κόπωση» είναι ακόμη χειρότερη για αυτά τα παιδιά, που βρίσκονται στην ωραιότερη ηλικία της ζωής τους.
Ειδικά για τα πανεπιστήμια πρέπει να συνυπολογίζεται ότι μιλάμε για σπουδαστές που έχουν και την ωριμότητα και την εμπειρία να διαχειριστούν τα μαθήματα διαδικτυακά, δίχως κανένα πρόβλημα, σε αντίθεση με τα δημοτικά ή τα γυμνάσια, όπου καθένας μπορεί να καταλάβει και αυτού του είδους τις δυσκολίες τις οποίες βίωσαν μαθητές και γονείς στο μεγάλο lockdown. Αντιλαμβάνομαι ότι είναι ιδιαίτερα επιβαρυντικό για τα παιδιά να μένουν μακριά από τον χώρο μάθησης, ενώ φυσικά υφίσταται έντονα το πρόβλημα πολλών οικογενειών για την παραμονή των μαθητών στο σπίτι, καθώς οι γονείς εργάζονται. Όμως και για αυτό οφείλει να μεριμνήσει το κράτος. Η τηλεργασία τον Ιανουάριο πρέπει να φτάσει σε κορυφαία ποσοστά. Για να προφυλάξει κάθε οικογένεια, τα παιδιά και την κοινωνία στο σύνολό της. Άλλωστε, αν υιοθετηθεί αναβολή του ανοίγματος, η συζήτηση δεν τίθεται για περισσότερες των δύο εβδομάδων. Οι οποίες, όμως, είναι όντως κρίσιμες.
Το γεγονός ότι είμαστε αναγκασμένοι, υπό αυτές τις συνθήκες, να γράφουμε τα προφανή είναι γιατί τα ερωτήματα πριν από μια πολύ κρίσιμη απόφαση είναι σοβαρά. Και, προτού παρθεί οποιαδήποτε απόφαση, οφείλουν να σταθμίσουν όλα τα δεδομένα.
Ζούμε, όμως, στην Ελλάδα. Στη χώρα στην οποία προχθές, Κυριακή, υπήρχε μόνο ΕΝΑ διαγνωστικό κέντρο για δωρεάν rapid test στη συμπρωτεύουσα Θεσσαλονίκη! Και στην Αθήνα οι πολίτες συνωστίζονται κατά εκατοντάδες έξω από τα διαγωνιστικά και περιμένουν για πολλές ώρες ώστε να υποβληθούν σε δωρεάν τεστ, γιατί διαφορετικά πρέπει να δώσουν «60άρια» (πολλαπλασιάστε με κάθε μέλος μιας οικογένειας για το τελικό ποσό!). Και αυτή την εποχή δεν περισσεύουν σε κανένα σπίτι.
Τούτο, πραγματικά, θα έπρεπε να κάνει την κυβέρνηση Μητσοτάκη να ντρέπεται. Ομως, δυστυχώς, η ντροπή απουσιάζει…
