Ήμουν θαυμαστής του κ. Ευαγγελάτου από πολύ παλιά. Από τότε που έβγαινε μόνο στο ραδιόφωνο και δεν τον βλέπαμε. Σιγά σιγά άρχισαν να με ενοχλούν τα διάφορα «κόλπα» και «κομπίνες» που έκανε για να κερδίζει πόντους στην τηλεθέαση, ώσπου η ενόχληση μετετράπη σε απέχθεια.
Αυτό το «Εισαγγελάτος» που του κόλλησαν ήταν άκρως πετυχημένο. Ήταν, όμως, αναγκαίο κακό ο κ. Ευαγγελάτος. Ώσπου ήλθε η συνδρομητική τηλεόραση και χώρισαν οι δρόμοι μας. Απ’ τα κιτάπια μου θα σε ξεγράψω, που λέει και ο Σπύρος Καλφόπουλος σε μουσική Γιάννη Βέλλα.
Ώσπου προχθές, με τον σάλο που ξέσπασε με την ύβρη του τηλεθεατή στον πρωθυπουργό (αυτουνού πείραξε, του Πακιστανού το κατάπιαμε αμάσητο), είπα να τον ξαναδώ. Και τι είδα; Έναν τζάμπα μάγκα να απευθύνεται στο πανελλήνιο με τα χέρια συνεχώς στις τσέπες σαν κουτσαβάκι παλαιάς κοπής, εποχής Μπαϊρακτάρη. Δώστε του, ρε παιδιά, κάτι να κρατάει. Όπως συμβούλεψε ο Αυλωνίτης τον Παπαμιχαήλ στο «Διπλοπενιές». Τι να του δώσετε; Μια κρησάρα για να κρυφτεί.
