H «4η εξουσία» είναι ο «κέρβερος των συμφερόντων του λαού»… λέει ο Oυμπέρτο Έκο ο κορυφαίος Eυρωπαίος διανοητής. Tι παραμύθι, όμως, και αυτό για μας που τον πιστέψαμε… Καθώς εξακολουθούν να προκαλούν οι δήθεν «έγκυροι» δημοσιογράφοι, που έχτισαν την επαγγελματική τους ανέλιξη επαινώντας την «ψευδή» απεικόνιση της ελληνικής οικονομίας του Σημίτη και του ευρώ.
Τα διαρθρωτικά προβλήματα υπήρχαν και όταν “οι προοπτικές της ελληνικής οικονομίας ήταν άριστες”. Η πληθώρα αυτών που εκθείαζαν την οικονομία-φούσκα παραμένουν μεταλλαγμένοι σήμερα στο μητσοτακικό προσκήνιο, αποσιωπώντας ότι η κρίση χρέους που μας οδήγησε στα Μνημόνια οφείλεται εν πολλοίς στον άκρατο ευρώ-δανεισμό. Ας σταματήσει, λοιπόν, να προκαλεί ο αρχιερέας της διαπλοκής και της διαφθοράς με τις κίβδηλες δηλώσεις του τούτες τις ημέρες…
Tο άγχος για τη διαβίωση που διακατέχει τους Έλληνες παραμένει στα ύψη. Eνα άγχος που έχει επιδεινωθεί προς όφελος της ανασυγκρότησης της οικονομίας, των επιχειρήσεων και των τραπεζών από τα μημονιακά ερείπια. Η εσωτερική υποτίμηση για να σωθεί το ευρώ που επιβλήθηκε στα εφιαλτικά χρόνια των Μνημονίων έληξε μεν τυπικά – πλην όμως έχει διαλυθεί το σύμπαν και εξαιτίας της πανδημικής κρίσης και της ακρίβειας με τα εκατομμύρια αποκλεισμένους από την εργασία, τη μείωση της αγοραστικής δύναμης και την εισοδηματική ανισότητα μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας να διευρύνονται!
Ας μην… επιμηκύνουμε λοιπόν τις ψευδαισθήσεις μας και ας συνειδητοποιήσουμε επιτέλους την αδυσώπητη πραγματικότητα. Το δημόσιο χρέος της Ελλάδος δεν είναι μόνο δυσθεώρητο, αλλά στο σύνολό του είναι συναλλαγματικό: Είναι χρέος σε ευρώ, δηλαδή σε νόμισμα που δεν μπορεί να εκδώσει η χώρα μας. Γι’ αυτό για την εξυπηρέτηση του (όχι την αποπληρωμή του) πρέπει να δανειζόμαστε συνεχώς… Μια χώρα βρίσκεται σε χρεοκοπία όταν χρωστάει σε συνάλλαγμα που δεν έχει! Tο 2001 το 75% του χρέους της Ελλάδος ήταν εσωτερικό, σε δραχμές (36 τρισ. δρχ.) και σε μια νύχτα, την 1-1-2002, μετατράπηκε σε ευρώ (105 δισ. ευρώ). Ετσι έγινε χρέος σε συνάλλαγμα. Οι χώρες της ευρωζώνης μοιάζουν με αναδυόμενες οικονομίες: πρέπει να δανείζονται σε «ξένο» νόμισμα – το ευρώ – τη νομισματική πολιτική του οποίου δεν ελέγχουν, και επομένως πιο εύκολα ωθούνται στη χρεοκοπία!
Το ευρώ εισήχθη την 1η Ιανουαρίου του 1999 ως επίσημο μέσο πληρωμής σε 11 από τις τότε 15 χώρες-μέλη της ευρωζώνης και είναι σήμερα το επίσημο μέσο συναλλαγής σε 19 ευρωπαϊκές χώρες. Η Γερμανία είναι ο μεγάλος κερδισμένος από την εισαγωγή του ενιαίου νομίσματος και την ενιαία αγορά, με όλους τους τραπεζίτες να συμφωνούν, καθώς λυτρώθηκε από τις ανταγωνιστικές υποτιμήσεις των άλλων νομισμάτων, δεδομένου ότι σχεδόν το 40% των γερμανικών εξαγωγών προορίζονται για χώρες-μέλη της ευρωζώνης. Ενώ μόνον η Δανία και η Σουηδία προχώρησαν στη διενέργεια δημοψηφίσματος για την ένταξη τους στο ευρώ, αλλά οι λαοί τους το απέρριψαν, προτιμώντας να κρατήσουν τα δικά τους νομίσματα.
Στα καθ’ ημάς, στις 19 Ιουνίου του 2000 στην πόλη Φέιρα της Πορτογαλίας –ήμουν και εγώ εκεί– και έπειτα από τη δημιουργική λογιστική με τα ψευδή στοιχεία και τη βοήθεια της Goldman Sachs, η Ελλάδα με πρωθυπουργό τον Κώστα Σημίτη, υπέγραφε τελικά την ένταξή της στο “κοινό” (το de facto γερμανικό) νόμισμα. Και ύστερα… ήρθε η Πρωτοχρονιά του 2002 όταν το ευρώ αντικατέστησε τη δραχμή ως νομισματική μονάδα του ελληνικού κράτους, ύστερα από 169 χρόνια κυκλοφορίας – με την ισοτιμία στις 340,750 δρχ. ανά ευρώ. Για τους περισσότερους Ελληνες εκείνη ήταν μια χαρμόσυνη ημέρα. Τελικά, όμως διαπιστώνεται ότι με την ένταξη της στο ευρώ η Ελλάδα δεν κέρδισε πράγματι σημαντικά, ενώ έχασε πολλά. Ευτυχώς, όμως, που μια προφητεία του 2014 ενόψει της εκλογικής προέλασης του ΣΥΡΙΖΑ παρέμεινε ανολοκλήρωτη: «το ευρώ είναι θαμμένο στην Αθήνα, μια στρατιωτική χούντα πήρε την εξουσία και το Βερολίνο ετοιμάζεται να μας ξανακάνει κατοχή…»
Όπως το φιλί των Iούδων, έτσι και το φιλί του ευρώ εξιτάρει στην οικονομική ιστορία. Να σας το πω σταράτα: Μήπως, το ευρώ μετατρέπεται, εν μέσω κρίσης του χρέους, σε μηχανή πτωχεύσεων για τις οικονομίες από τους κερδοσκόπους των αγορών; Συνέβη στην Ελλάδα! Αν, η γενεσιουργός αιτία της κρίσης είναι το ενιαίο νόμισμα, προφανώς ο κίνδυνος δεν πρόκειται να σταματήσει. Το καθεστώς ένταξης στην ΟΝΕ έχει καθηλώσει τις χώρες-μέλη σε ένα είδος «Λατινικής Aμερικής της Eυρώπης», με επώδυνες κοινωνικές συνέπειες για τους πολλούς. O κίνδυνος να μετατραπούν κάποιες από αυτές τις χώρες σε «Aργεντινή της Eυρώπης» -με ενδημικές κοινωνικές κρίσεις, πολιτικές αναταραχές και οικονομικές χρεοκοπίες- δεν είναι καθόλου θεωρητικός. Αναρωτιέμαι, μήπως; Πάντως, η μεγάλη αλήθεια είναι πως πλέον αφαιρέθηκε η δυνατότητα στην Ελλάδα να γυρίσει στη δραχμή. Ο λόγος είναι απλός. Θα είναι αυτοκτονία να γυρίσουμε στη δραχμή αφού δεν έχουμε πλέον τη δυνατότητα, λόγω του αγγλικού δικαίου, να αλλάξουμε το χρέος από ευρώ σε δραχμές.
Άραγε, έχει κανείς συνειδητοποιήσει ότι μία οικονομία βασισμένη στο μαύρο χρήμα, εθισμένη στη φοροδιαφυγή και στη διαφθορά, έχει ένα νόμισμα πιο ακριβό από το αμερικανικό δολάριο ή το ελβετικό φράγκο; Ενώ αποκρύπτεται το γεγονός ότι η “φθηνή” εργασία είναι ασύμβατη με το “ακριβό” ευρώ. Για να είσαι ανταγωνιστικός εντός του ευρώ, πρέπει να παράγεις προϊόντα και υπηρεσίες υψηλού επιπέδου που να δικαιολογούν την ακρίβεια που προσθέτει το ευρώ. Για μια τέτοια παραγωγή, όμως απαιτούνται υψηλοί μισθοί εξειδικευμένων και αφοσιωμένων σε όλο το φάσμα της παραγωγής. Συν το κλίμα μίας υγιούς οικονομίας. Εκτός αν το όλο ζήτημα για τις ελίτ, είναι πως θα διασφαλίσουν τα κέρδη τους στο ασφαλές γερμανικό ευρώ και η χώρα να πάει στο διάολο…
