Χαράς Κοράνια (τα Ευαγγέλια, παρακαλώ, σιγά σιγά να τα ξεχνάμε…) σε πρωινή εκπομπή, όπου ο παρουσιαστής (ανήκει στους πολύ σοβαρούς, αλλά κι’ αυτοί πόσο ν’ αντέξουν;) περιχαρής, μπορεί και με δάκρυα στα μάτια, μας ενημέρωσε ότι πρόσφυγας άνοιξε ζαχαροπλαστείο στη Θεσσαλονίκη.
Έπεσα από τα σύννεφα και δεν ήξερα τι να κάνω. Να κλάψω από εθνική υπερηφάνεια διότι, επιτέλους, αρχίζουμε να ενσωματωνόμαστε (ποιος ενσωματώνει ποιον άραγε;) με τους απρόσκλητους μουσαφιραίους; Να γράψω ύμνους για τον κ. Μηταράκη που μας φέρνει επενδυτές, και αρχίζει και κινείται η οικονομία μας; Όπως και να ‘χει, χάρηκα.
Από την άλλη πάλι σκέφτηκα: Ρε ‘σεις, φτάσαμε στο σημείο που όταν βρούμε έναν από αυτούς να ανοίγει μαγαζί πανηγυρίζουμε και ξεχνάμε ότι σε δεδομένη στιγμή τα υπόλοιπα 2.000.000 των τζιχαντιστών συμπολιτών μας είναι έτοιμα να κλείσουν χιλιάδες μαγαζιά δικά μας όταν σφυρίξουν κλέφτικα ή μάλλον ισλαμικά τα αφεντικά τους, όπως, π.χ., ο… antifa Τσαβέντ Ασλάμ. Το έδειξαν ότι μπορούν να το κάνουν.
Αλλά μην ανησυχείτε, η Αστυνομία του κ. Θεοδωρικάκου θα τους κόψει κλήσεις…
