Ο Βενιζέλος εκ πρώτης όψεως ήταν πολιτικό πρόσωπο, αλλά λειτουργούσε κυρίως ως ιδιοκτήτης του «ακινήτου» Ελλάς και των κατοίκων της
- Από τον Παναγιώτη Λιάκο
Αναγνωρίζω μόνο ότι εγώ, καλώς ή κακώς, είμαι εκείνος ο οποίος επροκάλεσε τον διχασμόν αυτόν. Και πρέπει να γνωρίζετε ότι και τώρα, που είμαι στην Ελλάδα, και όταν έλειπα μακράν αυτής, εκείνο το οποίο με απησχόλησε και με απασχολεί και αποτελεί τον διάπυρον πόθον μου και θα με κάνει ευτυχή είναι, πριν κλείσω τα μάτια μου, να ιδώ ότι αυτό το χάσμα εγεφυρώθη και ότι η διαίρεσις την οποίαν η πολιτική μου επροκάλεσε διά μεγάλους λόγους, τους οποίους θα εκτιμήσει η Ιστορία, εξηλείφθη». (Απόσπασμα από την αγόρευση του Ελευθέριου Βενιζέλου στη Βουλή στις 17 Δεκεμβρίου 1929)
Από τη στιγμή που κάποιος αναλαμβάνει την ευθύνη για μια αδικοπραξία και υπάρχουν αποχρώσες ενδείξεις ή/και αποδείξεις ότι έχει δίκιο (μια και πού και πού εμφανίζονται διαταραγμένες προσωπικότητες στα αστυνομικά τμήματα και ομολογούν φόνους που δεν διέπραξαν) οφείλουμε να δώσουμε βάση στην ομολογία του.
Ο Ελευθέριος Βενιζέλος, δίχως να πιεστεί από τις συνθήκες ή από κάποια έδρα δικαστηρίου, προέβη σε αυτή την ομολογία, πιθανότατα επειδή τον πίεζε η συνείδησή του. Οι λόγοι του διχασμού που προκάλεσε είπε ότι ήταν «μεγάλοι». Ωστόσο, το πλήθος των στοιχείων που έρχονται στο φως αποδεικνύει ότι δεν ήταν μεγάλοι οι λόγοι αλλά τα ποσά – ειδικά αυτά που έλαβε από ξένες κυβερνήσεις μέσω του σερ Μπάζιλ Ζαχάροφ και του Sir Vincent Caillard, οικονομικού διευθυντή της αγγλικής οπλοβιομηχανίας Vickers, για να καταντήσει την Ελλάδα γρανάζι στις θηριώδεις μηχανές των Μεγάλων Δυνάμεων.
Στο εξειδικευμένο πολιτικό και ιστορικό περιοδικό «The International History Review» (34:4, σελ. 819-839) δημοσιεύτηκε η εργασία των Joseph Maiolo & Tony Insall με τίτλο: «Sir Basil Zaharoff and Sir Vincent Caillard as Instruments of British Policy towards Greece and the Ottoman Empire during the Asquith and Lloyd George Administrations, 1915-8».
Σε αυτή την εργασία δημοσιεύονται εξαιρετικά ενδιαφέροντα αποσπάσματα από τα αποδιαβαθμισμένα έγγραφα του βρετανικού υπουργείου Εξωτερικών που αφορούν τις δοσοληψίες του οικονομικού διευθυντή της αγγλικής οπλοβιομηχανίας Vickers Sir Vincent Caillard (από τον φάκελο FO 1093). Στο εισαγωγικό σημείωμα της εργασίας των Maiolo & Insall αναφέρεται: «Οι νέες πηγές αποκαλύπτουν ότι ο Sir Vincent H.P. Caillard, ο οικονομικός διευθυντής της οπλοβιομηχανίας Vickers, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη διάθεση των υπηρεσιών του Ζαχάροφ στους πρωθυπουργούς Asquith και Lloyd George. Ενώ ο Ζαχάροφ έχει συχνά απεικονιστεί ως ένας σκοτεινός παράγοντας που χειραγωγεί πολιτικούς για να προωθήσει τα οικονομικά και πολιτικά του συμφέροντα, η πραγματικότητα ήταν η αντίστροφη. Ο Ζαχάροφ ήταν ένα βολικό εργαλείο των δύο πρωθυπουργών, παρά ένας ισχυρός πολιτικός χειριστής από μόνος του».
Στη σελίδα 822 διαβάζουμε για τις κινήσεις που έγιναν όταν ο Βενιζέλος παραιτήθηκε από πρωθυπουργός, λόγω της άρνησης του βασιλέα Κωνσταντίνου Α’ να ρίξει την Ελλάδα άνευ εγγυήσεων και γραπτών συμφωνιών στο καμίνι του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, θυσιάζοντας το σύνολο της ελληνικής νεολαίας για τα συμφέροντα της Αντάντ: «Από το 1888, όταν η Nordenfelt συγχωνεύθηκε με την εταιρία του Hiram Maxim, ο Ζαχάροφ πουλούσε πολυβόλα. Σε έναν εμπορικό κλάδο ο οποίος ανταμείβει την ικανότητα να λιπαίνεις μια παλάμη με διακριτικότητα, ο Ζαχάροφ είχε το χάρισμα, την αυτοπεποίθηση και βαθιές τσέπες για να ελίσσεται σε υψηλούς κύκλους και να καλλιεργεί πολιτικές επαφές, μεταξύ των οποίων ο Briand στο Παρίσι και ο Βενιζέλος στην Αθήνα. […]
Ενώ ο Caillard προωθούσε τις υπηρεσίες τους στο Λονδίνο, ο Ζαχάροφ, ο οποίος μοίραζε τον χρόνο του μεταξύ Παρισιού και Μόντε Κάρλο, μεθόδευε τα κόλπα τους. Η δωροδοκία ήταν στην κορυφή της λίστας του. Εγραψε στον Caillard στις 12 Νοεμβρίου: «Αν είχα στα χέρια μου τις 1.200.000 στερλίνες που έχω δώσει στην Ελλάδα τα τελευταία εννέα χρόνια και αν έπρεπε να προσθέσω 300.000 λίρες σε αυτά, θα μπορούσα να κάνω την Ελλάδα να ενταχθεί στην Αντάντ και να αρχίσω να πολεμώ τους Βουλγάρους μέσα σε 20 ημέρες. Ο Βενιζέλος κι εγώ είμαστε αγαπημένοι φίλοι και ο Σκουλούδης [σ.σ.: ο τότε πρωθυπουργός της Ελλάδας] θα με ακολουθούσε ευχαρίστως. Το μόνο που χρειάζεται είναι να αγοράσουμε τις γερμανόφιλες εφημερίδες, επίσης 45 αξιωματούχους και έναν επίτροπο συνόρων… 1.500.000 λίρες σωστά ξοδεμένες θα συντόμευαν τον πόλεμο κατά μήνες, και να σκεφτεί κανείς ότι αυτό το ποσό ξοδεύεται από τους Συμμάχους κάθε τρεις ώρες».
Ο Βενιζέλος εκ πρώτης όψεως ήταν πολιτικό πρόσωπο, αλλά λειτουργούσε κυρίως ως ιδιοκτήτης του «ακινήτου» Ελλάς και των κατοίκων της, νοικιάζοντας χώρα και λαό στους δυτικούς πλειοδότες.
Συνεχίζεται…
Διαβάστε επίσης: Η αλήθεια για τον Ελευθέριο Βενιζέλο
Διαβάστε επίσης: Η αλήθεια για τον Ελευθέριο Βενιζέλο ΙΙ
Διαβάστε επίσης: Η αλήθεια για τον Ελευθέριο Βενιζέλο IV
Διαβάστε επίσης: Η αλήθεια για τον Ελευθέριο Βενιζέλο V
