«Μη ομιλείτε περί ενοχής, μη ομιλείτε περί ευθύνης. Οταν περνά το Σύνταγμα της Ηδονής με μουσικήν και σημαίας· όταν ριγούν και τρέμουν αι αισθήσεις, άφρων και ασεβής είναι όστις μένει μακράν, όστις δεν ορμά εις την καλήν εκστρατείαν, την βαίνουσαν επί την κατάκτησιν των απολαύσεων και των παθών». Από το ποίημα του Καβάφη “Το Σύνταγμα της Ηδονής”, που ανήκει στα “Κρυμμένα” του ποιητή.
- Από την Ζέζα Ζήκου
Ευτυχώς που ο σπουδαίος ποιητής το έκρυψε, ωστόσο οι στίχοι ταιριάζουν απόλυτα στους «άριστους» ανίκανους του Μαξίμου μετά το ναυάγιο της «Ελπίδας». Για όλα έχουν μια απάντηση, που κάνει την κοινή λογική και την αλήθεια να ντρέπονται. Eγκλώβισαν τη χώρα και τον ίδιο τον πρωθυπουργό σε τραγικά αδιέξοδα λόγω της ανεπάρκειας, των ιδεοληψιών και των ψεμάτων τους. Τώρα που είτε το θέλουν είτε όχι φάνηκε ότι ο Λουδοβίκος του Μαξίμου είναι γυμνός, καταντούν αστείοι διαστρεβλώνοντας τη λογική και εμμένοντας στο λάθος να επιρρίπτουν τις ευθύνες στους πάντες αρκεί το ανάθεμα να μην πέσει επάνω τους
Οι «άριστοι» του κ. πρωθυπουργού χωρίς να έχουν μελετήσει Νίτσε κλέβουν κατ’ ουσίαν το λεχθέν του: «η μόνη μου δύναμη το ψέμα». Το ψέμα στην πολιτική λούζει τα πάντα μα πάνω από όλα την αντιληπτικότητα του πολίτη. Το ψέμα φετοχοποιείται για μια ακόμη φορά. Την ανικανότητα τους να προνοήσουν για τον χιονιά που άφησε πίσω τους εγκλωβισμένους οδηγούς σε κεντρικούς δρόμους και χιλιάδες νοικοκυριά στο σκοτάδι για μέρες. Φταίνε οι άλλοι. 23.000 νεκροί από την πανδημία; Όλα καλά. Κατακόρυφη αύξηση χρέους; Νοικοκύρεμα. Ένα εκατομμύριο (1.000.000.) στρέμματα καμένου δάσους; Ευκαιρία. Ούτε, καν, οι τηλεοπτικοί υμνητές του Μαξίμου στα ακριβοπληρωμένα κανάλια μπόρεσαν να αποκρύψουν αυτό που έλεγε ο Μ. Φουκώ, ότι ο φόβος των πολιτών είναι πάντα κυκλικός, δηλαδή στρέφεται μοιραία εναντίων αυτών που έχουν την εξουσία.
Η απογοήτευση των πολιτών είναι διαβρωτική. Δεν πρόκειται για φαινόμενο της στιγμής. Συχνά, οι Ελληνες πέφτουν σε μια μαζική αυταπάτη για το πώς λειτουργεί η κυβέρνησή τους. Κάτι μου λέει ότι η φρικτή σκηνή με το φέρετρο που το έσερναν στα χιόνια απεγνωσμένοι άνθρωποι του νεκρού, ούτε καν χιλιάδες συγγνώμες του Κυριάκου Μητσοτάκη μπορούν να κρύψουν την αλήθεια της παρά τη μιντιακή ασυλία του. Αλωστε ο ίδιος δημιούργησε το επιτελικό κράτος, ο ίδιος το προπαγάνδισε, ο ίδιος διάλεξε τα στελέχη του, ο ίδιος διαφήμισε την αριστεία του και την αριστεία τους, ο ίδιος κουβάλησε με ταρατατζούμ τον Στυλιανίδη από την Κύπρο, ο ίδιος έδωσε ρέστα για την άψογη προετοιμασία απέναντι στον επερχόμενο χιονιά.
Πάντως, ο χειρότερος Κυριάκος Μητσοτάκης είναι αυτός που… προσπαθούν να θεωρητικοποιήσουν τις πράξεις, ως σχέδιο που υλοποιεί. Η Ελλάδα έχει βυθιστεί στην χειρότερη έκφανση προτεκτοράτου βάσεων της Ουάσιγκτον. Το χαρακτηρίζουν success story του πρωθυπουργού. Το Τουρκο-λυβικό σύμφωνο είναι εθνική ήττα. Αλλά το πουλάνε ως … απομόνωση της Τουρκίας- ήτοι ως επίτευγμά του. Στην αντιμετώπιση της πανδημίας τον πλασάρουν ως τον πιο πετυχημένο πρωθυπουργό στη Ευρώπη, ενώ είναι… τρίτος από το τέλος. Εμφανίζουν την αδιαφανή εκποίηση δημόσιας περιουσίας ως «μεταρρύθμιση». Την ακρίβεια ως «ανάπτυξη». Την κατάργηση του κοινωνικού κράτους και των εργασιακών δικαιωμάτων ως «εκσυγχρονισμό». Την αδιαφάνεια, την κατάλυση των θεσμών, τον υπερσυγκεντρωτισμό, ως «επιτελικό κράτος». Τη βιομηχανία των μετακλητών που έχουν στήσει ως «επιτυχές μοντέλο». Τον Ιούλιο του 2019, πριν αναλάβει ο Μητσοτάκης, υπήρχαν 1.710 μετακλητοί. Στα τέλη Οκτωβρίου 2021, είχε 3.138. Επιπλέον, υπάρχουν 1.641 πρόεδροι και μέλη διοικητικών συμβουλίων μυριάδων νομικών προσώπων όπως οι ημιδημόσιες εταιρείες.
Μέσα σε κλίμα εθνικού κλαυσίγελου συζητήθηκε η πρόταση μομφής του Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος χρεώνει απ’ ευθείας στον πρωθυπουργό την πλήρη και προσωπική ευθύνη για τις εκατόμβες της πανδημίας, το κύμα της ακρίβειας και την διαχείριση-ναυάγιο της κακοκαιρίας. Ο πρωθυπουργός ακολούθησε την ίδια γραμμή άμυνας να μην αναγνωρίζει ευθύνες δικές του και του κυβερνητικού μηχανισμού. Το ίδιο έπραξε και πέρυσι με τα χιόνια, όπως και με τις πυρκαγιές και φυσικά με την πανδημία όπου λίγο πολύ για τους θανάτους φταίνε οι νεκροί. Αλλά είναι καιρός, πιστεύω, να επανεύρουμε το δημοκρατικό ορθολογισμό μας -αυτόν που μας δίδαξε η Δημοκρατία μας. Φυσικά υπάρχει η θεωρία της Πολιτικής Ευθύνης. Και οι πολιτικές ευθύνες ανήκουν πάντοτε σε εκείνους που κυβερνούν. Τελεία και παύλα.
Ευτυχώς, όμως βρε παιδιά, που δεν μας κυβερνά το κόμμα με τις ελαττωματικές ιδέες. Ευτυχώς που μας κυβερνούν οι «άριστοι». Ευτυχώς! Ομως, πρόκειται πλέον για κάτι βαθύτερο: Τη μετάλλαξη εννοιών και γλώσσας στην πολιτική δημοσιότητας που θυμίζει έντονα την κοινωνία του «Μεγάλου Αδελφού» του Οργουελ. Εκεί όπου η «αλήθεια» που εκπέμπεται κατασκευάζεται με μια νέα «γλώσσα». Ο,τι, δεν συμφέρει το Μέγαρο Μαξίμου, ό,τι γκριζάρει την κατασκευασμένη αισιοδοξία που αγωνιωδώς πλασάρει, ό,τι χαλάει γενικώς το success story του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι εκ προοιμίου υποβολιμαίο, ύποπτο και υπηρετεί άνομα συμφέροντα. Αυτά.
